W czasie powstania warszawskiego była sanitariuszką. Studia rozpoczęła na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego, magisterium uzyskała w 1947. Uczennica Witolda Doroszewskiego. Od 1947 związana z Uniwersytetem Jagiellońskim, gdzie pełniła funkcję dyrektorki Instytutu Filologii Słowiańskiej[2].
W dorobku Marii Honowskiej można wyodrębnić kilka wątków. Pierwszy to wybitne osiągnięcia w zakresie słowotwórstwa, zwłaszcza synchronicznego. Drugi – szeroko pojęta morfologia języków słowiańskich, zarówno w aspekcie synchronicznym, jak i diachronicznym. Trzecią dziedzinę badań stanowi węzeł, którego ośrodkiem jest składnia zdania i tekstu, powiązana z morfologią, a także z semantyką i pragmalingwistyką. Badania naukowe prowadziła równolegle z intensywną pracą dydaktyczną. Wykształciła liczną grupę magistrów slawistyki i polonistyki nie tylko w Krakowie, ale i w ówczesnej katowickiej WSP (obecnie Uniwersytet Śląski), gdzie przez kilka lat wykładała. Przez dwa lata wykładała także we Francji. Pod jej kierunkiem napisano także szereg prac doktorskich, opiniowała doktoraty, habilitacje, profesury w prawie wszystkich ośrodkach językoznawczych Polski.
Franciszek Sławski, Halina Mieczkowska (red.): Studia z językoznawstwa słowiańskiego. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1995. ISSN0860-2387. Brak numerów stron w książce
Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, tom II: H–Ł (redaktor naukowy Janusz Kapuścik), Warszawa 1999, s. 75 (z fotografią)
