Marcin Weinfeld

Marcin Weinfeld

Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1884 Warszawa
Data i miejsce śmierci	8 listopada 1965 Warszawa
Narodowość	polska
Alma Mater	Politechnika Warszawska Politechnika Drezdeńska
Praca
Styl	modernizm
Budynki	wieżowiec Prudential willa Gawrońskich w Warszawie
Odznaczenia

Gmach Towarzystwa Ubezpieczeń Prudential w Warszawie

Podkarpacki Urząd Wojewódzki w Rzeszowie

Marcin Weinfeld (ur. 28 sierpnia 1884 w Warszawie, zm. 8 listopada 1965 tamże) – polski architekt pochodzenia żydowskiego.

Życiorys

Był absolwentem politechniki w Dreźnie i Politechniki Warszawskiej, gdzie naukę ukończył otrzymując dyplom w 1911. W latach 1912–1939 prowadził własne biuro projektów. Aresztowany w 1940 został przewieziony do obozu w Dachau, gdzie był więziony do zakończenia wojny. Jak opisuje jego wnuczka, nie przyjechał do obozu jako Żyd, tylko więzień polityczny, dlatego przeżył^[1].

Od 1946 pełnił funkcję naczelnika wydziału w Ministerstwie Odbudowy, a następnie głównego architekta w Komitecie Budownictwa, Urbanistyki i Architektury^[2]. Był członkiem Oddziału Warszawskiego SARP oraz Towarzystwa Urbanistów Polskich^[3].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 59-IV-24)^[4].

Najważniejsze realizacje

• gmach Towarzystwa Ubezpieczeń Prudential w Warszawie (projekt wraz ze Stefanem Bryłą)^[5];
• biurowiec Głównego Urzędu Kontroli Prasy i Wydawnictw przy ul. Mysiej 3 (obecnie nie istnieje)^[6];
• domy mieszkalne przy ul. Klonowej 4 (willa Czesława Wehra), ul. Koszykowej 8 oraz Grójeckiej 43 (z Kazimierzem Saskim)^[7]
• willa Neumannów przy ul. Sułkowickiej 5 (dawniej ul. Belwederska 18a)^[8]
• Mauzoleum Żydów Bojowników o Niepodległość Polski na cmentarzu żydowskim na Woli w Warszawie
• Willa Gawrońskich^[9]
• willa Piaski w Konstancinie-Jeziornie^[10]
• niezrealizowany projekt synagogi przy ul. Dzielnej 7^[11];
• synagoga Wajnberga w Otwocku przy ul. Reymonta, zburzona w 1941^[12].

Życie prywatne

Jego żoną była Maryla Beth (Bett), pochodzenia żydowskiego, córka Dawida Betta, wykładowcy Uniwersytetu Jagiellońskiego^[13][14].

Odznaczenia i wyróżnienia

• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[3]
• Członek honorowy Towarzystwo Urbanistów Polskich (1963)^[3]

Przypisy

1. „Współwięźniowie, zakonnicy franciszkanie i kapucyni go nie zdekonspirowali” – dodaje Maryla Musidłowska. Zob. MarekM. Kozbal MarekM., Trzecie życie niebotyku [online] [dostęp 2022-05-01] .
2. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 734.
3. In memoriam – Pamięci Architektów Polskich – Marcin Weinfeld [online], archimemory.pl [dostęp 2022-09-08] .
4. Cmentarz Powązkowski w Warszawie, JerzyJ. Waldorff, Warszawa: KAW, 1984, ISBN 83-03-00758-0, OCLC 830234313 . Brak numerów stron w książce
5. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 68. ISBN 83-908950-8-0.
6. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 104. ISBN 83-908950-8-0.
7. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918-1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 56, 114. ISBN 83-60350-00-0.
8. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 252. ISBN 83-908950-8-0.
9. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 42. ISBN 83-60350-00-0.
10. Informacja prasowa z dn. 02.04.2009 r.. [w:] Wojewódzki Mazowiecki Konserwator Zabytków [on-line]. 3 kwietnia 2009. [dostęp 2016-05-22].
11. Polski styl narodowy, Eleonora Bergman, Rzeczpospolita 01.12.2008.
12. Fundacja Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego.
13. Dan Hirschberg: Drzewo Genealogiczne rodziny Bett ics.uci.edu.
14. Marcin Martin Weinfeld sejm-wielki.pl.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 311255531
• PLWABN: 9810548824005606
• NUKAT: n2007086625