Miasteczko powstało za czasów Imperium Rosyjskiego w 1902 jako stacja kolejowa Maniewicze podczas budowy kolei Kowel–Sarny. Stacja dostała nazwę od pobliskiej wsi (obecnie wieś Prylisne). W latach 30. ХХ w. prężnie się rozwija. M.in. zbudowano jedną z fabryk belgijskiego koncernu Parquets LaСhappelle. Powstały liczne tartaki. W latach 30. do miasta masowo przybywają Polacy oraz Żydzi i stanowią większość zamieszkałej tu ludności. W okresie lat 1930-1939 wg szacunków zamieszkują tutaj przeważnie Żydzi (ok. 50%), Polacy (ok. 30%) oraz Ukraińcy, Niemcy. Miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Maniewicze.
Polska ludność została częściowo deportowana przez komunistów w latach 1939–1941, w wyniku agresji Związku Radzieckiego na Polskę 17 września 1939 roku, natomiast prawie cała żydowska ludność Maniewicz została wymordowana podczas ІІ wojny światowej. W 1941 roku Ukraińcy urządzili trzydniowy pogrom, podczas którego grabiono żydowskie mienie[2]. 26 sierpnia 1941 Sicherheitsdienst z Kowla wraz z ukraińską policją rozstrzelało 327 Żydów. Wiosną 1942 dla około 1 tys. pozostałych przy życiu Żydów, także przesiedlonych z okolicznych wsi, założono getto, zlikwidowane zaledwie 9 września 1942 roku. Masakry odbywały się w lesie, w kierunku na wieś Czerewacha. Około 200 Żydów zdołało zbiec przed egzekucją; część z nich przyłączyła się do oddziału sowieckiej partyzantki Nikołaja Koniszczuka „Kruka”[3].
Większość Polaków opuściła miasteczko po wojnie. Od 1993 działa tu oddział Stowarzyszenia Kultury Polskiej na Wołyniu.
Atrakcyjne miejsca
Dworzec kolejowy (1905),
Kościół rz.-kat. pw. Ducha Świętego (1933–1937), przy którym mieści się odnowiony cmentarz legionistów polskich i grób dwóch proboszczów parafii (w tym fundatora obecnego kościoła).
Niedaleko od Maniewicz (przy trasie Lubieszów-Łuck) znajduje się obiekt hydrologiczny – Źródła Okońskie, słynące ze swej czystej wody o szczególnym składzie chemicznym.
