M37 HMC
|
Dane podstawowe
|
Państwo
|
Stany Zjednoczone
|
Typ pojazdu
|
haubica samobieżna
|
Trakcja
|
gąsienicowa
|
Załoga
|
8 osób
|
Dane techniczne
|
Długość
|
5000 mm
|
Szerokość
|
2900 mm
|
Wysokość
|
2500 mm
|
Prześwit
|
450 mm
|
Masa
|
18 200 kg
|
Osiągi
|
Prędkość
|
55 km/h
|
Zasięg pojazdu
|
240
|
Dane operacyjne
|
Uzbrojenie
|
1 × haubica M4 kalibru 105 mm (zapas amunicji – 90 szt.) 1 × wkm M2 kalibru 12,7 mm (zapas amunicji – 900 szt.)
|
|
M37 Howitzer Motor Carriage – amerykańska haubica samobieżna zaprojektowana w okresie II wojny światowej.
Pomimo swojej niezawodności M7 Priest, który był wówczas standardową haubicą samobieżną armii amerykańskiej, nie był konstrukcją do końca udaną. Uważano, że jest zbyt ciężka (22,9 t) i powolna (maks. 40-42 km/h). Postanowiono więc zaprojektować nowy pojazd, tym razem bazujący na podwoziu czołgu lekkiego M24 Chaffee. W tym samym czasie na tym samym podwoziu zaprojektowano także pojazdy M41 HMC i M19 GMC.
Nowo powstały pojazd był bardzo podobny do starego M7, włącznie z charakterystyczną "amboną" mieszczącą karabin maszynowy. W porównaniu z M7, M37 był krótszy i szerszy przez co był wygodniejszy i miał więcej miejsca dla załogi i przechowywania amunicji. Kąt ostrzału haubicy w pionie od -10° do +45°, w poziomie 45°. Tego samego modelu haubicy użyto jako uzbrojenie jednej z odmian czołgu M4 Sherman (105). Maksymalna donośność pocisków była równa 11 250 m.
Łącznie wybudowano 316 egzemplarzy tego pojazdu (z 448 pierwotnie zamówionych), wszedł na uzbrojenie armii w 1945 i nie zdążył wziąć udziału w walkach II wojny światowej.
Bibliografia
Amerykańskie pojazdy wojskowe z okresu do 1945 roku