Grób reżysera Ludwika René na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
Ludwik René (ur. 28 sierpnia 1914 w Białej Podlaskiej , zm. 25 kwietnia 1999 w Warszawie ) – polski reżyser teatralny i telewizyjny .
Życiorys
Syn Marka[1] . Ukończył w roku 1949 Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Łodzi . Pracował w łódzkim Teatrze Wojska Polskiego . W latach 1949–1950 był asystentem Leona Schillera w Teatrze Polskim w Warszawie , a następnie został kierownikiem artystycznym Teatru Ateneum w Warszawie . Od 1950 roku należał do PZPR [2] . Od roku 1952 przeniósł się do Teatru Domu Wojska Polskiego przemianowanego następnie na Teatr Dramatyczny. W latach 1975–1981 był wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie .
Początkowo reżyserował sztuki z repertuaru socrealistycznego. Od połowy lat 50. reżyserował sztuki autorów zachodnich, w tym Bertolta Brechta , Eugene’a Ionesco , Friedricha Dürrenmatta , Arthura Millera , Jeana Paula Sartre’a i Maxa Frischa .
Reżyserował też przedstawienia operowe, jak „Juliusza Cezara” Georga Friedricha Haendla i „Koronację Poppei” Claudio Monteverdiego w Teatrze Wielkim w Warszawie oraz „Króla Rogera” Karola Szymanowskiego w Operze Śląskiej w Bytomiu.
Dla Teatru Telewizji wyreżyserował m.in. „Cyda” Pierre’a Corneille’a , „Wiele hałasu o nic” Williama Szekspira (1964) i „Elektrę” Jeana Giraudoux .
Zmarł w Warszawie, spoczął na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 95-6-29,30)[3] .
Ordery i odznaczenia
Nagrody
nagroda III stopnia na I Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich w Katowicach za reżyserię Młodej gwardii Aleksandra Fadiejewa w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi (1949)
Państwowa Nagroda Artystyczna III stopnia (zespołową) za reżyserię sztuki Sprawa Pawła Eszteraga Sandora Gergelyego w Państwowym Teatrze Kameralnym w Warszawie (1950)[5]
Nagroda Komitetu ds. Polskiego Radia i Telewizji (1960)
Nagroda Komitetu ds. Polskiego Radia i Telewizji (1965)
Nagroda Komitetu ds. Polskiego Radia i Telewizji za osiągnięcia w dziedzinie reżyserii spektakli Teatru Telewizji (1968)
Nagroda im. Tadeusza Boya- Żeleńskiego (1969)
Nagroda Stołecznej Rady Narodowej za upowszechnianie kultury (1970)
Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za całokształt twórczości reżyserskiej (1973)
śląska Złota Maska za reżyserię i inscenizację Króla Rogera Karola Szymanowskiego w Operze Śląskiej w Bytomiu (1981)[4] .
Przypisy
Bibliografia
1957–1959
1960–1969
1970–1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029