Ludmiła (Polakowska)

Ludmiła

Lidia Polakowska
Ihumenia
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1927 Osiniak
Data śmierci	2 marca 2016
Przełożona monasteru Świętych Marty i Marii na górze Grabarce
Okres sprawowania	1987–1995
Przełożona monasteru Opieki Matki Bożej w Wojnowie
Okres sprawowania	1995–1996
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Diecezja warszawsko-bielska
Śluby zakonne	1986

Ludmiła, imię świeckie Lidia Polakowska (ur. 20 lutego 1927 w Osiniaku, zm. 2 marca 2016) – polska mniszka prawosławna pochodzenia rosyjskiego.

Życiorys

Jej rodzice byli chłopami, potomkami rosyjskich staroobrzędowców żyjących na Mazurach, sami należeli do jednowierczej parafii Zaśnięcia Matki Bożej w Wojnowie. Uzyskała wykształcenie zawodowe. Pracowała na poczcie; w 1944 została ewakuowana do Niemiec, pracowała jako tłumaczka i urzędniczka. Do Polski przyjechała w 1947^[1].

Pod wpływem obserwacji życia mniszek staroobrzędowych z klasztoru Zbawiciela i Trójcy Świętej w Wojnowie, jak również pod wpływem ks. Aleksandra Awajewa w 1950 postanowiła wstąpić do monasteru. Nie uzyskała jednak zgody rodziny i spowiednika na zamieszkanie w tworzącej się wspólnocie żeńskiej na górze Grabarce, ówcześnie jedynym żeńskim klasztorze prawosławnym w Polsce. Należała natomiast do kobiecej wspólnoty żyjącej według reguły zakonnej (jednak bez statusu monasteru), jaką zorganizował w Wojnowie ks. Awajew. Rok po jego śmierci w 1956 udała się na Grabarkę i została w tamtejszym monasterze posłusznicą^[1]. W klasztorze zajmowała się sprzedażą świec i dewocjonaliów. W trybie zaocznym ukończyła kurs prawosławnego seminarium duchownego w Warszawie. W latach 1975–1985 przebywała w Hajnówce i pracowała w miejscowej parafii Świętej Trójcy^[1]. W 1986, po śmierci ihumeni Barbary, została wybrana na nową przełożoną klasztoru na Grabarce, chociaż nie złożyła do tej pory wieczystych ślubów mniszych. Nastąpiło to dopiero w 1987. W momencie postrzyżyn przyjęła imię Ludmiła, natychmiast otrzymała także godność ihumeni^[1].

W 1995 na własną prośbę^[1] wyjechała do Wojnowa, gdzie arcybiskup białostocko-gdański Sawa otworzył żeński monaster i została jego pierwszą przełożoną. Zły stan zdrowia mniszki, jak również zły stan techniczny budynków klasztornych sprawił jednak, że już po roku musiała wrócić do klasztoru na Grabarce^[2], nie obejmując przy tym ponownie funkcji przełożonej^[1]. Zmarła w 2016^[3]. Została pochowana na cmentarzu monasterskim na Grabarce^[4].

Przypisy

1. Grabarka. Monaster na Świętej Górze 1947–2007, Fundacja im. Księcia Konstantego Ostrogskiego, Białystok 2007, s.122
2. ks. A. Kuryłowicz, Prawosławne ośrodki zakonne na ziemiach polskich w okresie powojennym [w:] red. A. Mironowicz, U. Pawluczuk, P. Chomik, Życie monastyczne w Rzeczypospolitej, Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2001, ISBN 83-902928-8-2, s. 261
3. Zmarła ihumenia Ludmiła [online], www.wiadomosci.cerkiew.pl [dostęp 2016-03-03] .
4. Uroczystości pogrzebowe ihumenii Ludmiły [dostęp: 09.03.2016.]