Leopold Karol Dręgiewicz urodził się 4 listopada 1884 w Zabłotowie[1][2][3][4]. Był synem Michała Lamberta Dręgiewicza (c. k. komisarz straży skarbowej w Brzozowie[2]) i Michaliny z domu Zalewskiej[4] (1863-1938[5], urodzona w Ułaszkowcach). Jego rodzeństwem byli: Ludwik (oficera c. i k. armii, który zginął pod Zubowicami 31 października 1914) i Kazimierz (student Politechniki Lwowskiej, w wieku 19 lat poległy w obronie Lwowa pod Zadwórzem, tzw. „polskie Termopile”), Michalina (nauczycielka w Brzuchowicach, zmarła po wojnie w Rzeszowie)[potrzebny przypis]. Jego krewnymi byli Karol Dręgiewicz (1818–1887, członek wydziału miejskiego w Sanoku w latach 1850–1865[6]), Wiktor Dręgiewicz (1860–1922, inspektor policji[7][8] i radny Sanoka[9][10]; u niego Leopold zamieszkiwał w Sanoku w trakcie nauki gimnazjalnej[1]).
W C. K. Armii od około 1912 zastępcą asystenta lekarza (wojskowa szkoła aplikacyjna)[17]. Następnie został awansowany na stopień nadlekarza z dniem 1 sierpnia 1913 i był przydzielony do Gsp. Nr 14 we Lwowie[18]. Podczas I wojny światowej został awansowany na lekarza pułkowego z dniem 1 września 1915 i nadal był przydzielony do Gsp. Nr 14 we Lwowie[19].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana rezerwy w korpusie oficerów sanitarnych - lekarzy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[20][21]. W 1923, 1924 w stopniu kapitana był przydzielony jako oficer rezerwowy do 10 Batalionu Sanitarnego w Przemyślu (analogicznie byli przydzieleni do tej jednostki także inni pochodzący z Sanoka oficerowie-lekarze: Stanisław Domański, Kazimierz Niedzielski, Salomon Ramer, Jan Porajewski, Antoni Dorosz)[22][23]. W 1926, jako oficer rezerwy, otrzymał dyplom strzelecki za udział zawodach sanockiego pułku[24]. W 1934 w stopniu kapitana lekarza rezerwy był w kadrze zapasowej 10 Szpitala Okręgowego i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[25]. W 1922 kandydował w wyborach do Sejmu RP I kadencji (1922-1927) w okręgu 48 z listy bezimiennej[26].
W okresie II Rzeczypospolitej był lekarzem dentystą w Sanoku[27][28][29]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 24 stycznia 1924 został uznany przynależnym do gminy Sanok[3]. Do 1939 prowadził w Sanoku zakład dentystyczny, funkcjonujący przy ulicy Jagiellońskiej[15][30][16] 43[31][32]. Do 1939 był członkiem Lwowskiej Izby Lekarskiej[33][34].
Przez 12 lat był żonaty z Jadwigą z domu Schuster (ur. 1898, technik dentystyczny, zm. 3 stycznia 1927)[35][36][37][38]. Mieli dwie córki[39]; Gertrudę Marię (ur. 1917[40], żona Tadeusza Krupy, podoficera Wojska Polskiego z 2 pułku Strzelców Podhalańskich)[potrzebny przypis], Annę Wandę (1920-1987, po mężu Wilk[41][42], dentystka w Sanoku)[potrzebny przypis]. 6 kwietnia 1931 jego drugą żoną została Aniela Kornak (ur. 1901[43], zm. 1976[44][a])[45].
Grobowiec Dręgiewiczów
Po wybuchu II wojny światowej w okresie trwającej okupacji niemieckiej jako oficer rezerwy zgłosił się do "pospolitego ruszenia" i z wycofującą się armią przekroczył granicę polsko-węgierską. Na Węgrzech był internowany w tzw. Lengyel tabor (polskich obozach), początkowo w Balatonboglár, a następnie w Siklósi vár. Tam wykonywał zawód stomatologa. W 1944, po zajęciu Węgier przez wojska niemieckie sytuacja internowanych Polaków pogorszyła się i byli już traktowani jako jeńcy wojenni. Chory zmarł w lutym 1945 w transporcie jeńców do Niemiec w Pasawie (według inne wersji w pobliżu Wiener Neustadt[46]) i został tam pochowany w zbiorowej mogile.[potrzebny przypis][47].
Leopold Dręgiewicz został symbolicznie upamiętniony na grobowcu rodzinnym położonym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku. Zostały tam pochowane jego matka Michalina oraz obie żony, Jadwiga i Aniela.
Uwagi
↑W treści inskrypcji nagrobnej podano lata życia Anieli Dręgiewicz „1902-1966”.
Przypisy
↑ abCK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1896/1897 (zespół 7, sygn. 22). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 107.
↑ abCK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1901/1902 (zespół 7, sygn. 29). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 625.
↑Tomasz Opas, Zagadnienia ustrojowe, W czasach zaborów i niewoli, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 337.
↑Borys Łapiszczak: Sanocki „Sokół” i 2 Pułk Strzelców Podhalańskich na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. V. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 74. ISBN 83-918650-0-2.
↑Borys Łapiszczak: Sanok. Powódź stulecia (1927-2007), miasta galicyjskie i Kresy Wschodnie na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. XI. Sanok: Poligrafia, 2008, s. 27. ISBN 83-918650-5-3.
↑Borys Łapiszczak: Sanocki „Sokół” i 2 Pułk Strzelców Podhalańskich na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. V. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 49. ISBN 83-918650-0-2.