Urodził się 10 kwietnia 1912 r. w Poznaniu, w rodzinie Adama (1870–1933) – zecera i korektora w Drukarni Św. Wojciecha oraz Bogumiły z Ofierzyńskich (1874–1950). W 1922 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu i wstąpił do działającej przy tej szkole 15 Poznańskiej Drużyny Harcerzy (PDH) im. Romualda Traugutta, w której przeszedł wszystkie szczeble harcerskie – do funkcji drużynowego włącznie. W lipcu 1929 r. wraz z drużyną uczestniczył w II Zlocie Narodowym w Poznaniu. W 1930 r. zdał maturę i podjął studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Studia ukończył w 1934 r. uzyskując dyplom magistraprawa[2].
W latach 1930–1934 aktywnie działał w Akademickim Kole Harcerskim (AKH) im. Heliodora Święcickiego, odgrywającego znaczącą rolę w ZHP, szczególnie w ruchu starszoharcerskim. W roku akademickim 1932/1933 pełnił funkcję prezesa AKH. W 1932 r. ukończył kurs podharcmistrzowski i 4 lutego tego roku otrzymał stopień podharcmistrza. W latach 1932–1933 wchodził w skład komitetu redakcyjnego czasopisma harcerskiego „Czuj Duch” ukazującego się w Poznaniu. W Komendzie Poznańskiej Chorągwi Harcerzy pełnił funkcję kierownika Referatu Prasy (1931–1932) i Wydziału Starszoharcerskiego (1933–1934). W sierpniu 1934 r. uczestniczył w I Zlocie Starszego Harcerstwa w Żabiem na Huculszczyźnie, gdzie nadano mu imię totemowe Żwawy Szpak[2].
Od 1936 r. utrzymywał systematyczne kontakty z polskim harcerstwem w Niemczech, m.in. odwiedzał tamtejsze drużyny, wizytował obozy oraz uczestniczył w zebraniach Naczelnictwa ZHP w Niemczech. Jako sekretarz wojewody śląskiego był zmuszony przekraczać granicę nielegalnie. Wizytował również główne ośrodki harcerskie na terenie Francji. W 1937 i 1938 r. gościł przez kilka tygodni kolejno Naczelnika ZHP w Niemczech hm. Józefa Kachla oraz Naczelnika ZHP we Francji hm. Antoniego Drągowskiego. W 1937 r. był zastępcą komendanta Śląskiej Chorągwi Harcerzy i uczestniczył w V Światowym Jamboree Skautowym w Vogelenzang w Holandii oraz odwiedzał ośrodki polskiego harcerstwa w Belgii. Na krótko przed wybuchem II wojny światowej przeszedł do pracy w Komitecie Przemysłu Węglowego, w sierpniu 1939 r. przekształconym w Naczelną Organizację Przemysłu Węglowego[2].
W 1940 r. wspólnie ze Stanisławem Berezowskim i Florianem Marciniakiem napisał broszurę pt. Manifest młodego pokolenia zawierającą deklarację programową Szarych Szeregów, opublikowaną konspiracyjnie przez Główną Kwaterę Szarych Szeregów „Pasiekę”. Opracował wstępną koncepcję kształcenia starszyzny, realizowaną później w formie kursów podharcmistrzowskich o kryptonimie „Szkoła za lasem”. W 1942 r. w ramach akcji „M” polegającej na oddziaływaniu wychowawczemu na młodzież niezorganizowaną uczestniczył w redagowaniu Katechizmu M – kodeksu postępowania młodego Polaka w okupowanym kraju[2][3].
W końcu 1942 r. objął funkcję inspektora okręgów w Kierownictwie Walki Cywilnej (organie Polskiego Państwa Podziemnego utworzonym wspólnie przez Delegaturę Rządu na Kraj i Armię Krajową). W 1943 r. wszedł w skład komisji powołanej przez Naczelnictwo Szarych Szeregów, która na zebraniu w dniu 12 maja 1943 r. dokonała faktycznej nominacji hm. Stanisława Broniewskiego na naczelnika Szarych Szeregów. 1 listopada 1943 r. został aresztowany przez Gestapo w związku z wcześniejszym zatrzymaniem sekretarza Kierownictwa Walki Cywilnej „Wosińskiego”. Zwolniony z aresztu w grudniu 1943 r. Zimą na przełomie 1943/1944 wszedł formalnie w skład ścisłej Głównej Kwatery Szarych Szeregów „Pasieki” jako przewodniczący powołanej wówczas Rady Programowej przy Naczelniku Harcerzy. Celem Rady Programowej Szarych Szeregów było ugruntowanie dokonywanego procesu scalania harcerstwa i opracowanie koncepcji powojennej odbudowy ZHP[2].
W czasie powstania warszawskiego został mianowany przez płk. dypl. Antoniego Chruściela „Montera” komendantem Wojskowej Służby Społecznej (WSS), której podległo m.in. zaopatrzenie ludności w żywność i wodę, służby sanitarne i opieka nad rannymi oraz informacja i poczta[3]. Działał w I Obwodzie „Radwan” (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej[1]. Działalność WSS, złożonej głównie z harcerek i harcerzy, opisał w pracy zbiorowej pt. Ludność cywilna w Powstaniu Warszawskim[2].
W chwili upadku powstania warszawskiego (2 października 1944 r.) na wniosek Stanisława Broniewskiego, decyzją Naczelnictwa następnie zatwierdzoną przez p.o. przewodniczącego ZHPTadeusza Kupczyńskiego i wiceprzewodniczącą Wandę Opęchowską został mianowany Naczelnikiem Szarych Szeregów (Stanisław Broniewski wraz z trzonem Głównej Kwatery „Pasieki” poszedł do niewoli niemieckiej). W połowie października 1944 r. odbudował Główną Kwaterę Szarych Szeregów w Krakowie. Za pośrednictwem szefa Biura Informacji i Propagandy KG ZWZ-AKKazimierza Moczarskiego nawiązał kontakt z Komendą Główną Armii Krajowej i z jego inicjatywy przygotował materiały uzasadniające wniosek o przyznanie Szarym Szeregom Orderu Virtuti Militari, do czego jednak ostatecznie nie doszło.
Kazimierz Moczarski umożliwił Leonowi Marszałkowi kontakt z gen. Leopoldem Okulickim „Niedźwiadkiem”. W grudniu 1944 r. po spotkaniu z „Niedźwiadkiem” w Częstochowie Marszałek uzyskał pełną akceptację rozwiązania organizacji „Szare Szeregi” w momencie wkraczania wojsk radzieckich i polskich do kraju. W styczniu 1945 r. na odprawie w Krakowie decyzja ta została jednomyślnie zaakceptowana przez komendantów „uli” Szarych Szeregów. 3 stycznia 1945 r. „Jan” wydał ostatni rozkaz naczelnika Szarych Szeregów – L. 3/45, nakazujący rozwiązanie struktur Szarych Szeregów w miarę wypierania Niemców z terenu kraju. Po rozwiązaniu Szarych Szeregów Leon Marszałek zakończył swoją służbę w ZHP[2].
Działalność powojenna
Po zakończeniu wojny w 1945 r. przeniósł się do Łodzi i do 1951 r. pracował w spółdzielczości, pełniąc szereg funkcji, m.in. wiceprezesa Centralnego Związku Spółdzielczego (1948–1951) oraz redaktora naczelnego „Przeglądu Spółdzielczego”, jest także wykładowcą spółdzielczości w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie[3]. Po powrocie do Warszawy pracował w Państwowym Wydawnictwie Naukowym (PWN) (1951–1969). Współtworzył zespół redakcyjny i warsztat edytorski pierwszych w powojennej Polsce encyklopedii powszechnych, kierował zespołem redakcyjnym encyklopedii i słowników (1959–1969), w tym jako redaktor naczelny (1965–1969). W latach 1959–1969 kierował pracami nad Wielką Encyklopedią Powszechną PWN. W latach 1972–1978 pełnił funkcję I zastępcy dyrektora Biblioteki Narodowej w Warszawie[4]. W latach 1988–1990 był redaktorem naczelnym czasopisma „Editor”. Zajmował się dydaktyką i pracą naukową, m.in. był kierownikiem Studium Spółdzielczego w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie (1947–1949), zastępcą profesora na Wydziale DziennikarstwaUniwersytetu Warszawskiego (1955–1957), kierownikiem Studium Spółdzielczego dla Pracujących przy Towarzystwie Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie (1960–1966) oraz wykładowcą edytorstwa na UW (1969–1976)[2].
Pracę zawodową łączył z pracą społeczną. Od 1959 r. należał do Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek (PTWK). W latach 1967–1970 pełnił funkcję prezesa Zarządu Głównego[5], a następnie przewodniczącego Komisji Historycznej i autorem opracowania dotyczącego historii PTWK. W 1979 r. został członkiem honorowym PTWK.
