Od 1963 pracował na Politechnice Poznańskiej. W latach 1991–1996 sprawował funkcję dyrektora jej Instytutu Architektury i Planowania Przestrzennego. W 1984 został przewodniczącym Komisji Urbanistyki i Planowania Przestrzennego Oddziału Poznańskiego Polskiej Akademii Nauk. Zajmując to stanowisko zainicjował przyznawanie medalu Naturae Tutela Res Necessaria Hominum Pro Regionalibus et Urbanis Studis. Był także przewodniczącym sekcji urbanistycznej programu UNESCO "Człowiek i biosfera"[3], prezesem Europejskiej Unii Inżynierów, Architektów i Planistów (EUEA), wiceprezesem Europejskiej Unii Średniego Biznesu (EUMC)[4] oraz założycielem i dyrektorem Instytutu Architektury Budownictwa i Gospodarski Przestrzennej Wyższej Szkoły Gospodarki w Bydgoszczy. Należał do Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego.
Wypowiadał się za przywróceniem funkcji dawnemu dworcowi kolejowemu Poznań Główny[5].
Wieloletni Honorowy Przewodniczący Jury Ogólnopolskiego Konkursu „Modernizacja Roku”[6].
Grób profesora Lecha Zimowskiego na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu
Działalność naukowa
Do zainteresowań naukowych Zimowskiego należały planowanie miast i regionów, teoria i projektowanie układów osadniczych, urbanistyka ekologiczna, rewitalizacja małych miast oraz zagadnienia komunikacji, łączności i infrastruktury[8]. Ogłosił ponad 30 publikacji zwartych, m.in.
Z dziejów polskiego budownictwa krętowego i stoczni (PTPN Poznań 1963)
Budowa i zagospodarowanie miast i osiedli. Zarys bibliografii urbanistyki polskiej 1900-1939 (Wydawnictwo Politechniki Poznańskiej Poznań 1966)
Modelowanie w teorii urbanizacji (Modelling in the Theory of Urbanization) (Politechnika Poznańska ZARYSY Poznań 2000)
Urban Regional Structures (red. L. Zimowski, R. Brochado, H. Sturm), Ośrodek Wydawnictw Naukowych PAN Poznań 2003
Charakterystyki i dokonania. Album (red.), PAN Poznań 2009
Wypromował ponad 100 magistrów, 15 doktorów nauk technicznych, 1 doktora inżynierii środowiska, był recenzentem 10 prac doktorskich i 5 przewodów habilitacyjnych[2].
