Krasimir Borisow

Krasimir Borisow

Красимир Борисов

Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1950 Sofia
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1968–1972 Lokomotiw Sofia 1970–1971 Akademik Sofia 1973–1982 Lewski Sofia 118 (19) 1983–1984 Omonia Nikozja
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1973–1979  Bułgaria 19 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1989–1996 Bułgaria, asystent 1991 Bułgaria (tymczasowo) 1997–1998 CSKA Sofia, asystent 2005–2008 Bułgaria U-21 2009 Akademik Sofia
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Krasimir Georgiew Borisow (bułg. Красимир Борисов), ur. 8 kwietnia 1950 roku w Sofii) – bułgarski piłkarz grający na pozycji pomocnika, oraz trener piłkarski.

Kariera piłkarska

Jest wychowankiem Lokomotiwu Sofia, w którego seniorskiej drużynie grał przez cztery sezony. W wieku dwudziestu trzech lat przeniósł się do znacznie bardziej utytułowanego Lewskiego Sofia, gdzie występował przez kolejną dekadę. W tym czasie klub zdobył trzy tytuły mistrza kraju, tyle samo razy wygrywał gry o Puchar Bułgarii, a także zanotował znaczące osiągnięcia międzynarodowe. Dwukrotnie docierał do ćwierćfinałów rozgrywek o europejskie puchary: Puchar UEFA 1975/1976 oraz Puchar Zdobywców Pucharów 1976/1977. Borisow występował w drugiej linii, a jego klubowymi partnerami byli m.in. Wojn Wojnow, Kirył Iwkow, Stefan Aładżow i Paweł Panow.

Wysoka forma sprawiła, że w 1973 roku został po raz pierwszy powołany do reprezentacji Bułgarii. Rok później znalazł się w kadrze na Mundial 1974, jednak na boiskach RFN zagrał tylko w jednym spotkaniu; w ostatniej grze grupowej z Holandią (1:4) w '55 minucie zastąpił na boisku Pawła Panowa. W pozostałych spotkaniach podopieczni Christo Mładenowa zanotowali dwa remisy (ze Szwecją i Urugwajem), co sprawiło, że ostatecznie zajęli dopiero trzecie miejsce w swojej grupie.

Ostatni raz w kadrze Borisow wystąpił w 1979 roku. Pięć lat później w barwach Omonii Nikozja zakończył piłkarską karierę. Stało się to niedługo po tym, jak z Omonią wywalczył mistrzostwo Cypru.

Sukcesy piłkarskie

• mistrzostwo Bułgarii 1974, 1977 i 1979, wicemistrzostwo Bułgarii 1975, 1976, 1981 i 1982, Puchar Bułgarii 1976, 1977 i 1979, ćwierćfinał Pucharu UEFA 1975–1976 oraz ćwierćfinał Pucharu Zdobywców Pucharów 1976–1977 z Lewskim Sofia
• mistrzostwo Cypru 1984 z Omonią Nikozja

Kariera szkoleniowa

Dużą część kariery trenerskiej przepracował w charakterze asystenta pierwszego trenera. Najdłużej związany był z reprezentacją Bułgarii. Zaczynał jako asystent Iwana Wucowa (1989–1991), a w okresie, w którym ten był zdyskwalifikowany przez UEFA i nie mógł prowadzić kadry z ławki szkoleniowej, Borisow formalnie zastępował go; prowadził zespół w trzech spotkaniach w 1991 roku: ze Szkocją (1:1) i Szwajcarią (2:3) w eliminacjach do Euro 1992 oraz towarzyskim meczu z Danią (1:1)^[1]. Po zwolnieniu Wucowa w maju 1991 jako selekcjoner tymczasowy zanotował porażkę z Brazylią (0:3) i zwycięstwo nad San Marino (3:0).

Kiedy Bułgarski Związek Piłki Nożnej zatrudnił nowego trenera kadry, Dimityra Penewa, Borisow został także jego asystentem (1991–1996). Wspólnie doprowadzili reprezentację do największych sukcesów w jej historii: czwartego miejsca na Mundialu 1994 i pierwszego awansu do mistrzostw Europy (Euro 1996). Po tym ostatnim turnieju z Penewem nie przedłużono umowy, więc z kadry odszedł także Borisow. Później krótko pomagał Georgiemu Wasilewowi w CSKA Sofia.

Przez kolejne lata nie był aktywny zawodowo; do pracy szkoleniowej powracał tylko dwukrotnie: jako selekcjoner reprezentacji młodzieżowej (2005–2008) i trener Akademika Sofia (czerwiec-wrzesień 2009).

Przypisy

1. Komisja dyscyplinarna UEFA zdyskwalifikowała na trzy lata Wucowa po tym, jak w spotkaniu eliminacji do Euro 1992 ze Szkocją (1:1), 14 listopada 1990, zachowywał się agresywnie wobec sędziego. Od tego czasu - w trzech meczach - zespół formalnie prowadził Borisow. Zob. Encyklopedia piłkarska FUJI. World Cup USA 1994, tom. 10, s. 56.

Bibliografia

• Statystyki na LevskiSofia.info (ang.)