Kost Łewycki [1] (ukr. Кость Левицький /Kost' Łewyćkyj , ur. 18 listopada 1859 w Tyśmienicy , zm. 12 listopada 1941 we Lwowie ) – premier Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej , adwokat, ukraiński parlamentarzysta , publicysta, polityk, działacz państwowy i społeczny. Członek honorowy Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki i Towarzystwa Proswita .
Życiorys
Urodził się w rodzinie kapłana greckokatolickiego ks. Antona Łewyckiego (1832—1909)[2] herbu Rogala [3] , proboszcza m.in. w Niżniowie [2] . Ukończył C.K. gimnazjum w Stanisławowie a następnie Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego . Współzałożyciel i sekretarz Ukraińskiej Partii Narodowo-Demokratycznej . W latach 1898–1939 był dyrektorem Krajowego Związku Kredytowego (później Centrobanku ). Od 1904 – pierwszy przewodniczący rady Krajowego Związku Rewizyjnego .
Od lat 90. XIX w. był adwokatem we Lwowie[4] . Był współzałożycielem pierwszego czasopisma prawniczego wydawanego po ukraińsku "Czasopys Prawnycza". W latach 1928–1939 r. był redaktorem naczelnym czasopisma prawniczego wydawanego we Lwowie po ukraińsku „Żittia i prawo” [5] . Kancelarię adwokacką prowadził pod szyldem ukraińskim i polskim jako "Dr Konstanty Lewicki" - w latach 30. XX w. pod adresem Podwale 7 we Lwowie[6] .
W 1900 bez powodzenia kandydował na posła na wyborach do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu X kadencji z IV (wiejskiej) kurii w okręgu wyborczym Nr XVII Lwów–Gródek –Jaworów , gdy zwyciężył go Teofil Merunowicz [7] .
W 1914: został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Leopolda [8] , przewodniczył Głównej Radzie Ukraińskiej , a potem Ogólnej Radzie Ukraińskiej w Wiedniu.
Premier Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej (ZURL) od 13 listopada 1918 do 4 stycznia 1919. Po przegranej wojnie polsko-ukraińskiej wyemigrował do Wiednia, był członkiem emigracyjnego rządu Sydora Hołubowycza . W 1924 powrócił z emigracji do Lwowa.
Działacz Ukraińskiego Zjednoczenia Narodowo-Demokratycznego (UNDO) . Aresztowany 30 września 1939 przez NKWD we Lwowie , skazany na pięć lat łagru , przez 14 miesięcy więziony na Łubiance i w Butyrkach . Zwolniony w 1941, powrócił do Lwowa. Po ataku III Rzeszy na ZSRR , zajęciu Lwowa przez Wehrmacht i proklamacji niepodległości Ukrainy stanął na czele utworzonej 6 lipca 1941 Rady Seniorów, przekształconej 30 lipca w Ukraińską Radę Narodową .
Pochowany na cmentarzu Janowskim .
Przypisy
↑ polska forma Konstanty Lewicki
↑ a b Dmytro Blazejowskyj : Historical Šematism of the Archeparchy of L'viv (1832—1944). Kyiv : KM Akademia, 2004, s. 249. ISBN 966-518-225-0 . (ang. )
↑ Mykoła Łytwyn, Kim Naumenko: Istorija ZUNR. Lwów: Instytut ukrajinoznawstwa PAN Ukrainy, wydawnicza firma «Олір», 1995, s. 77. ISBN 5-7707-7867-9 . (ukr. )
↑ A. A. Redzik A. A. , T.J. T.J. Kotliński T.J. T.J. , Historia Adwokatury, wyd. 4, Warszawa 2018, s. 132 (biogram z portretem). Brak numerów stron w książce
↑ A. A. Redzik A. A. , S. Milewski, A. Redzik, Themis i Pheme. Czasopiśmiennictwo prawnicze w Polsce do 1939 roku, Warszawa: Iskry 2011, s. 340-345. Brak numerów stron w książce
↑ Terminarz sądowy na rok 1939, Lwów, Piller Neumann 1938, s. 19.
↑ Wynik wyborów . „Kurjer Lwowski ”. 350, s. 4, 18 grudnia 1900.
↑ Kronika . „Głos Rzeszowski ”, s. 3, Nr 4 z 8 marca 1914.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Ukraińska Republika Ludowa (1917–1918)
Państwo Ukraińskie (1918)
Ukraińska Republika Ludowa (1918–1921)
Zachodnioukraińska Republika Ludowa
Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka (1921–1991)[D]
Ukraińska Republika Ludowa na Emigracji (1920–1992)
Ukraina (od 1991)
Witold Fokin (1991–1992)
Wałentyn Symonenko (p.o., 1992)
Łeonid Kuczma (1992–1993)
Juchym Zwiahilski (p.o., 1993–1994)
Witalij Masoł (1994–1995)
Jewhen Marczuk (p.o., 1995)
Jewhen Marczuk (1995–1996)
Pawło Łazarenko (1996–1997)
Wasyl Durdyneć (p.o., 1997)
Wałerij Pustowojtenko (1997–1999)
Wiktor Juszczenko (1999–2001)
Anatolij Kinach (2001–2002)
Wiktor Janukowycz (2002–2004)
Mykoła Azarow (p.o., 2004)
Wiktor Janukowycz (2004–2005)
Mykoła Azarow (p.o., 2005)
Julia Tymoszenko (p.o., 2005)
Julia Tymoszenko (2005)
Jurij Jechanurow (p.o., 2005)
Jurij Jechanurow (2005–2006)
Wiktor Janukowycz (2006–2007)
Julia Tymoszenko (2007–2010)
Ołeksandr Turczynow (p.o., 2010)
Mykoła Azarow (2010–2014)
Serhij Arbuzow (p.o., 2014)
Arsenij Jaceniuk (2014–2016)
Wołodymyr Hrojsman (2016–2019)
Ołeksij Honczaruk (2019–2020)
Denys Szmyhal (od 2020)
↑ a b c Przewodniczący Sekretariatu Generalnego.
↑ a b c d e f g Przewodniczący Rady Ministrów Ludowych.
↑ a b c d Hetman Rady Ministrów Ludowych.
↑ W latach 1922–1991 republika związkowa ZSRR .
↑ a b c d e f g h Przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych.
↑ a b c d e f g h i Przewodniczący Rady Ministrów.
Ministrowie spraw zagranicznych Ukrainy