Komitet do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”, początkowo Komitet do spraw Radiofonii „Polskie Radio” (potocznie Radiokomitet) – instytucja, która w latach 1951–1993 zajmowała się kontrolą i organizacją pracy państwowych stacji radiowych i telewizyjnych. Pod jego kontrolą były wszystkie ogólnopolskie i lokalne stacje Polskiego Radia i Telewizji Polskiej. W skład jego wchodzili: Przewodniczący, zastępcy przewodniczącego (do spraw radia, do spraw telewizji, do spraw technicznych) oraz członkowie. Formalnie było to ciało kolegialne, w praktyce cała władza była skupiona w rękach przewodniczącego.
Historia
Komitet do Spraw Radiofonii „Polskie Radio” został utworzony przy Radzie Ministrów 1 października 1951 (dekretem z 2 sierpnia 1951)[1]. Został on określony jako organ rządu w zakresie tworzenia i przekazywania programów radiofonicznych i telewizyjnych dla powszechnego odbioru. Do jego zakresu działania należało m.in. ustalenie wytycznych rozwoju radiofonii i telewizji, także w zakresie programowym, tworzenie programów informacyjnych, muzycznych, literackich, teatralnych i oświatowych, budowa, urządzanie i eksploatacja na zasadach wyłączności rozgłośni radiofonicznych i telewizyjnych oraz popieranie twórczości artystycznej, literackiej i naukowej w dziedzinie radiofonii i telewizji, jak też współpraca międzynarodowa. Jednocześnie zniesiono poprzednio istniejący w latach 1949–1951 Centralny Urząd Radiofonii[2]. Przewodniczący Komitetu do momentu uchwalenia i wejścia w życie Konstytucji PRL z dnia 22 lipca 1952 był mianowany i odwoływany przez Prezydenta RP na wniosek premiera[3][4]. Po wejściu w życie Konstytucji PRL kompetencje prezydenta RP przejęła Rada Ministrów[4].
8 grudnia 1960 Komitet do Spraw Radiofonii przekształcono w Komitet do Spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja” (ustawą z 2 grudnia 1960)[5], gdzie określony został jako centralny organ administracji państwowej w sprawach radiofonii i telewizji dla powszechnego odbioru. Zadania Komitetu pozostały zbliżone (doszło do nich m.in. opracowywanie i przedstawianie właściwym organom państwowym wniosków w sprawach planów produkcyjnych odbiorników radiowych i telewizyjnych). Przewodniczący Komitetu powoływany był przez Prezesa Rady Ministrów[6]. Od 1 marca 1985 do zadań Komitetu doszło ponadto określanie wysokości abonamentu radiowo-telewizyjnego[7]. Przy Komitecie działały: Rada Programowa i Rada Naukowo-Techniczna, jako organy doradcze i opiniodawcze. W okresie stanu wojennego (13 grudnia 1981 – 22 lipca 1983) władzę w Komitecie sprawował pełnomocnik Komitetu Obrony Kraju – komisarz wojskowy gen. bryg. Albin Żyto[8][9].
Komitet do Spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja” zniesiono z końcem stycznia 1993[9] ustawą o radiofonii i telewizji z 29 grudnia 1992[10]. Część jego zadań przeszła na publicznych nadawców radia i telewizji, a kompetencje administracyjne na nowo utworzoną Krajową Radę Radiofonii i Telewizji.
Przewodniczący Radiokomitetu
Przypisy
