Kiryłowszczyzna

Kiryłowszczyzna

Кірылаўшчына

Państwo	Białoruś
Obwód	grodzieński
Rejon	oszmiański
Sielsowiet	Sielsowiet Żuprany
Populacja (2009) • liczba ludności	7
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego Kiryłowszczyzna
Położenie na mapie Białorusi Kiryłowszczyzna
Położenie na mapie Polski w 1939 Kiryłowszczyzna
54°30′46″N 26°04′26″E

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Kiryłowszczyzna

Kiryłowszczyzna (biał. Кірылаўшчына; ros. Кириловщина) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Żuprany.

Historia

W czasach zaborów wieś w gminie Soły, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku liczyła 17 mieszkańców w 3 domach^[1].

Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich. W latach 1920–1922 w składzie Litwy Środkowej.

Od 11 kwietnia 1922^[2] okolica leżała w Polsce, w województwie wileńskim^[a], w powiecie oszmiańskim, w gminie Soły.

W 1931 w 4 domach zamieszkiwały 34 osoby^[3].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Żupranach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Oszmianie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Dokurniszkach^[4].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Uwagi

1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. W Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich miejscowość leżała w okręgu wileńskim; w Polsce do 20 stycznia 1926 w Ziemi Wileńskiej, następnie w województwie wileńskim

Przypisy

1. Kiryłowszczyzna, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 106 .
2. Dz.U. z 1922 r. nr 26, poz. 213
3. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 36 .
4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 701 .

Linki zewnętrzne

• Kiryłowszczyzna, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 106 .