Keith Carradine
Keith Carradine (2006)
|
| Imię i nazwisko
|
Keith Ian Carradine
|
| Data i miejsce urodzenia
|
8 sierpnia 1949
San Mateo
|
| Zawód
|
aktor, kompozytor, producent filmowy, scenarzysta, artysta malarz
|
| Współmałżonek
|
Sandra Will
(1982–1999; rozwód)
Hayley Leslie DuMond
(od 2006)
|
| Lata aktywności
|
od 1971
|
|
|
Keith Ian Carradine (ur. 8 sierpnia 1949 w San Mateo) – amerykański aktor, kompozytor, scenarzysta i artysta malarz.
Laureat Oscara 1976[1] i Złotego Globu 1976 za najlepszą piosenkę oryginalną[1] – „I’m Easy” w dramacie muzycznym Roberta Altmana Nashville (1975). Dwukrotnie nominowany do Tony Award (1991, 2013)[1].
W 1993 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6233 Hollywood Boulevard[2][3].
Życiorys
Wczesne lata
Urodził się w San Mateo[4] Kalifornii jako syn pary aktorskiej – Sonii Sorel (z domu Henius) i Johna Richmonda Reeda[5][6]. Jego matka była pochodzenia żydowskiego, duńskiego, niemieckiego i szwajcarskiego, a ojciec miał korzenie angielskie, irlandzkie i duńskie[7]. Pradziadek jego matki Max Henius (1859–1935) był duńsko–amerykańskim biochemikiem, a prababka jego matki była siostrą historyka Johana Ludviga Heiberga (1854–1928)[8]. Miał dwóch starszych przyrodnich braci ze strony ojca – Bruce’a i Davida oraz jednego młodszego brata przyrodniego ze strony matki – Michaela Bowena[9].
Dzieciństwo Carradine miał trudne. Jego ojciec nadużywał alkoholu, a matka cierpiała na zaburzenia urojeniowe[10]. Jego rodzice rozwiedli się w 1957, gdy miał osiem lat. Gorzka bitwa doprowadziła, że ojciec zyskał prawa do opieki nad nim i jego dwoma braćmi – starszym Christopherem Johnem (ur. 1947) i młodszym Robertem Reedem (ur. 1954)[11]; wcześniej spędzili trzy miesiące w domu dziecka. Matkę nie można było zobaczyć przez osiem lat.
Po ukończeniu szkoły średniej Hollywood High School[12] w Hollywood, w 1967 studiował teatr na Colorado State University[12] w Fort Collins w Kolorado. Porzucił naukę po pierwszym semestrze i powrócił do Kalifornii, do starszego przyrodniego brata – Davida, który zachęcił go do rozpoczęcia kariery aktorskiej, opłacił jego lekcje aktorstwa i zajęcia wokalne, i pomógł mu zdobyć agenta[13].
Kariera
W 1968 zadebiutował na scenie Broadwayu jako Claude w musicalu Hair[14]. W 1970 pojawił się także na Florydzie u boku swojego ojca w spektaklu Tobacco Road.
Karierę ekranową rozpoczął od występu w dwóch westernach – McCabe i pani Miller (McCabe & Mrs. Miller, 1971)[15] w reż. Roberta Altmana z udziałem Warrena Beatty i Julie Christie oraz Pojedynek rewolwerowców (A Gunfight, 1971) z Kirkiem Douglasem, a także serialu–westernie NBC Bonanza (1971). W serialu Kung Fu (1972) zagrał nastoletniego Kwai Chang Caine’a u boku przyrodniego brata Davidem Carradine’em.
Skomponowana przez niego piosenka „I’m Easy” z dramatu muzycznego Roberta Altmana Nashville (1975) stała się popularnym hitem i została uhonorowana nagrodą Oscara i Złotego Gobu, a album z muzyką z filmu zdobył nominację do nagrody Grammy[16].
W sensacyjnym dramacie wojennym Ridleya Scotta Pojedynek (The Duellists, 1977) z Harveyem Keitelem zagrał porucznika Armanda d’Huberta. W kontrowersyjnym dramacie historycznym Ślicznotka (Pretty Baby, 1978)[17] z Susan Sarandon i Brooke Shields zagrał postać fotografa Ernesta J. Bellocqa uwikłanej w romans z 12–latką. W komedii romantycznej Michaela Ritchie Romans prawie doskonały (An Almost Perfect Affair, 1979) z Monicą Vitti i Rafem Vallone wcielił się w początkującego reżysera Hala Raymonda.
W 1979 wystąpił w roli Orfeusza w produkcji off-Broadwayowskiej Obudź się, czas iść spać (Wake Up, It’s Time to Go to Bed)[18].
Jako samotnik „Foxy” Funderburke, odpowiedzialny za morderstwa młodych włóczęgów i autostopowiczów w serialu CBS Chiefs (1983) z Charltonem Hestonem był nominowany do Nagrody Emmy[19]. Wystąpił w teledysku Madonny do piosenki „Material Girl” (1984) w reżyserii Mary Lambert. Znalazł się w obsadzie melodramatu Andrieja Konczałowskiego Kochankowie Marii (Maria’s Lovers, 1985), który ukazuje dramatyczne skutki wojny, a także obrazuje sytuację imigrantów w powojennej Ameryce. Za rolę Dzikiego Billa Hickocka w serialu Deadwood (2004) zdobył nominację do Nagrody Satelity[19].
W 1991 powrócił na Broadway w roli Willa Rogersa w musicalu Will Rogers Follies, za którą był nominowany do Tony Award i nagrody Drama Desk. W 2010 zdobył nominację do nagrody teatralnej Lucille Lortel za rolę Baylora w sztuce Sama Sheparda Kłamstwo umysłu[18] w reż. Ethana Hawke’a z Joshem Hamiltonem i Laurie Metcalf. W 2013 jako JD Drew w broadwayowskim musicalu Hands on a Hardbody był nominowany do Tony Award i nagrody Drama Desk[19].
W 2012 Carradine użyczył swojego głosu do gry Hitman: Rozgrzeszenie (Hitman: Absolution) jako główny antagonista Blake Dexter.
Życie prywatne
W latach 1969–1970 związany był z Shelley Plimpton, z którą ma córkę Marthę (ur. 16 listopada 1970)[20]. W latach 1974–1978 spotykał się z Cristiną Raines. 6 lutego 1982 poślubił Sandrę Will, z którą ma syna Cade’a Richmonda (ur. 19 lipca 1982) i córkę Sorel Johannah (ur. 18 czerwca 1985). Jednak od 1993 byli w separacji i po latach ich małżeństwo rozpadło się
11 maja 2000[20]. Od 1997 związał się z Hayley DuMond, wzięli ślub 18 listopada 2006[20]. Przyrodni brat Davida[21].
Filmografia
Filmy fabularne
Seriale TV
Dyskografia
- 1976: I'm Easy
- 1978: Lost & Found
- 1992: Annie Oakley
- 1995: Little Miss Sure Shot: The Story of Annie Oakley
- 2004: I'm Easy/Lost And Found
- 2005: I'm Easy (wersja japońska)
Przypisy
Bibliografia
- „Town Without Pity” – muzyka – Dimitri Tiomkin; tekst – Ned Washington (1961)
- Nie przyznano (1962–1963)
- „Circus World” – muzyka – Dimitri Tiomkin; tekst – Ned Washington (1964)
- „Forget Domani” – muzyka – Riz Ortolani; tekst – Norman Newell (1965)
- „Strangers in the Night” – muzyka – Bert Kaempfert; tekst – Charles Singleton i Eddie Snyder (1966)
- „If Ever I Would Leave You” – muzyka – Frederick Loewe; tekst – Alan Jay Lerner (1967)
- „The Windmills of Your Mind” – muzyka – Michel Legrand; tekst – Alan i Marilyn Bergman (1968)
- „Jean” – muzyka i tekst – Rod McKuen (1969)
- „Whistling Away the Dark” – muzyka – Henry Mancini; tekst – Johnny Mercer (1970)
- „Life Is What You Make It” – muzyka – Marvin Hamlisch; tekst – Johnny Mercer (1971)
- „Ben” – muzyka – Walter Scharf; tekst – Don Black (1972)
- „The Way We Were” – muzyka – Marvin Hamlisch; tekst – Alan i Marilyn Bergman (1973)
- „I Feel Love” – muzyka – Euel Box; tekst – Betty Box (1974)
- „I’m Easy” – muzyka i tekst – Keith Carradine (1975)
- „Evergreen” – muzyka – Barbra Streisand; tekst – Paul Williams (1976)
- „You Light Up My Life” – muzyka i tekst – Joseph Brooks (1977)
- „Last Dance” – muzyka i tekst – Paul Jabara (1978)
- „The Rose” – muzyka i tekst – Amanda McBroom (1979)
- „Fame” – muzyka – Michael Gore; tekst – Dean Pitchford (1980)
- „Arthur’s Theme (Best That You Can Do)” – muzyka i tekst – Peter Allen, Burt Bacharach, Christopher Cross i Carole Bayer Sager (1981)
- „Up Where We Belong” – muzyka – Jack Nitzsche i Buffy Sainte-Marie; tekst – Wilbur Jennings (1982)
- „Flashdance... What a Feeling” – muzyka – Giorgio Moroder; tekst – Irene Cara i Keith Forsey (1983)
- „I Just Called to Say I Love You” – muzyka i tekst – Stevie Wonder (1984)
- „Say You, Say Me” – muzyka i tekst – Lionel Richie (1985)
- „Take My Breath Away” – muzyka – Giorgio Moroder; tekst – Tom Whitlock (1986)
- „(I’ve Had) The Time of My Life” – muzyka – John DeNicola i Donald Markowitz; tekst – Franke Previte (1987)
- „Let the River Run” – muzyka i tekst – Carly Simon / „Two Hearts” – muzyka – Lamont Dozier; tekst – Phil Collins (1988)
- „Under the Sea” – muzyka – Alan Menken; tekst – Howard Ashman (1989)
- „Blaze of Glory” – muzyka i tekst – Jon Bon Jovi (1990)
- „Beauty and the Beast” – muzyka – Alan Menken; tekst – Howard Ashman (1991)
- „A Whole New World” – muzyka – Alan Menken; tekst – Tim Rice (1992)
- „Streets of Philadelphia” – muzyka i tekst – Bruce Springsteen (1993)
- „Can You Feel the Love Tonight” – muzyka – Elton John; tekst – Tim Rice (1994)
- „Colors of the Wind” – muzyka – Alan Menken; tekst – Stephen Schwartz (1995)
- „You Must Love Me” – muzyka – Andrew Lloyd Webber; tekst – Tim Rice (1996)
- „My Heart Will Go On” – muzyka – James Horner; tekst – Wilbur Jennings (1997)
- „The Prayer” – muzyka i tekst – David Foster, Tony Renis, Carole Bayer Sager i Alberto Testa (1998)
- „You’ll Be in My Heart” – muzyka i tekst – Phil Collins (1999)
- „Things Have Changed” – muzyka i tekst – Bob Dylan (2000)
- „Until...” – muzyka i tekst – Sting (2001)
- „The Hands That Built America” – muzyka i tekst – Bono, Adam Clayton, The Edge i Larry Mullen Jr. (2002)
- „Into the West” – muzyka i tekst – Annie Lennox, Howard Shore i Frances Walsh (2003)
- „Old Habits Die Hard” – muzyka i tekst – Mick Jagger i David A. Stewart (2004)
- „A Love That Will Never Grow Old” – muzyka – Gustavo Santaolalla; tekst – Bernie Taupin (2005)
- „The Song of the Heart” – muzyka i tekst – Prince Rogers Nelson (2006)
- „Guaranteed” – muzyka i tekst – Eddie Vedder (2007)
- „The Wrestler” – muzyka i tekst – Bruce Springsteen (2008)
- „The Weary Kind” – muzyka i tekst – Ryan Bingham i T Bone Burnett (2009)
- „You Haven’t Seen the Last of Me” – muzyka i tekst – Diane Warren (2010)
- „Masterpiece” – muzyka i tekst – Madonna, Julie Frost i Jimmy Harry (2011)
- „Skyfall” – muzyka i tekst – Adele Adkins i Paul Epworth (2012)
- „Ordinary Love” – muzyka i tekst – Bono, Adam Clayton, The Edge, Larry Mullen Jr. i Danger Mouse (2013)
- „Glory” – muzyka i tekst – Common i John Legend (2014)
- „Writing’s on the Wall” – muzyka i tekst – Sam Smith i Jimmy Napes (2015)
- „City of Stars” – muzyka – Justin Hurwitz; tekst – Benj Pasek i Justin Paul (2016)
- „This Is Me” – muzyka i tekst – Benj Pasek i Justin Paul (2017)
- „Shallow” – muzyka i tekst – Lady Gaga, Mark Ronson, Anthony Rossomando i Andrew Wyatt (2018)
- „(I’m Gonna) Love Me Again” – muzyka – Elton John; tekst – Bernie Taupin (2019)
- „Io sì (Seen)” – muzyka – Diane Warren; tekst – Diane Warren, Laura Pausini i Niccolò Agliardi (2020)
- „No Time to Die” – muzyka i tekst – Billie Eilish i Finneas O’Connell (2021)
- „Naatu Naatu” – muzyka – M.M. Keeravani; tekst – Chandrabose (2022)
|
![]()
.jpg)
