Kazimierz Rybicki

Kazimierz Rybicki

pułkownik piechoty
Pełne imię i nazwisko	Kazimierz Jarosław Rybicki
Data i miejsce urodzenia	14 stycznia 1891 Wilno
Data śmierci	26 listopada 1958
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Grodzieński Pułk Strzelców Nowogródzki Pułk Strzelców II Brygada Litewsko-Białoruska 45 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych 49 Huculski Pułk Strzelców Oficerski Trybunał Orzekający
Stanowiska	dowódca pułku piechoty dowódca brygady piechoty dowódca pułku piechoty członek OTO
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Jarosław Rybicki (ur. 14 stycznia 1891 w Wilnie, zm. 26 listopada 1958) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Nagrobek Kazimierza Rybickiego

Życiorys

Urodził się 14 stycznia 1891 w Wilnie, w rodzinie Józefa. Od 14 lipca 1919 roku pełnił obowiązki dowódcy Grodzieńskiego Pułku Strzelców^[1]. 20 lutego 1920 roku objął dowództwo I Brygady 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej^[2]. Od 22 maja do 31 lipca 1920 roku dowodził Nowogródzkim Pułkiem Strzelców. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[3]. 1 sierpnia 1920 roku objął dowodzenie II Brygadą Litewsko-Białoruską^[4].

15 października 1921 roku został dowódcą 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1922 roku i 235. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. 29 czerwca 1926 roku dowodzoną przez niego jednostkę boleśnie dotknęła katastrofa pod Powurskiem, lecz nie wpłynęła ujemnie na jego dalszą karierę zawodową. 16 marca 1927 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. 6 lipca 1929 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 49 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie^[7]. W czerwcu 1930 roku został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego^[8][9][10]. Do września 1939 roku pełnił służbę na stanowisku zastępcy przewodniczącego Oficerskiego Trybunału Orzekającego^[11].

19 września 1939 roku przebywał w folwarku Rejówka, gdzie podporządkował mu się podporucznik Witold Barancewicz, dowódca baterii motorowej artylerii przeciwlotniczej nr 20. 21 września 1939 roku w Oranach dowodzona przez pułkownika Rybickiego grupa stoczyła walkę z oddziałem pancernym Armii Czerwonej, po czym wycofała się w kierunku Druskiennik. W nocy z 21 na 22 września, gdy grupa zatrzymała się na kilkugodzinny odpoczynek, żołnierze natychmiast zasnęli. Pułkownik „nic nikomu nie mówiąc, pełnił służbę posterunku wartowniczego”. Rano następnego dnia grupa dotarła do miejscowości Uciecha. 22 września około godz. 17:00 grupa przekroczyła granicę polsko-litewską. Podporucznik Witold Barancewicz kończąc swoje sprawozdanie z walk we wrześniu 1939 roku stwierdził: pragnę w tym miejscu wyrazić głęboki szacunek, jaki żywiliśmy wszyscy dla płk. Rybickiego. Jego zawsze spokojna, niezłomna postawa była dla nas wszystkich wzorem w czasie ostatnich ciężkich dni, które wspólnie przebywaliśmy na polu walki^[12].

Zmarł 26 listopada 1958. Został pochowany na cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4^[13]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3580^[13]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[13]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[14][13]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (3 marca 1926)^[15][13]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

1. Jerzy Dąbrowski, Zarys historii ..., s. 18.
2. Jerzy Dąbrowski, Zarys historii ..., op. cit., s. 23.
3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, poz. 671.
4. Ludwik Jędrzejczyk, Zarys historii wojennej 80-go Pułku Strzelców Nowogródzkich, Warszawa 1930, s. 58.
5. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 25.
6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 91.
7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 190.
8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 202.
9. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 17, 432.
10. Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 4.
11. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 432.
12. Witold Barancewicz, Sprawozdanie z przebiegu działań wojennych baterii motorowej artylerii przeciwlotniczej nr 20 w czasie od 24 sierpnia do 22 września 1939 roku, Wojskowe Teki Archiwalne, tom 3, Polska obrona przeciwlotnicza 1939, s. 395–396.
13. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 7.
14. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Dąbrowski, Zarys historii wojennej 81-go Pułku Strzelców Grodzieńskich, Warszawa 1928.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.