Pracował jako wikariusz w Sanoku (1869–1870)[4], Drohobyczu (1870–1871) i Jaśle (1872–1874)[3]. W latach 1874–1888 był proboszczem w Tarnowcu[3]. W tym czasie rozszerzył kult Matki Bożej tarnowieckiej, odnowił wnętrze kościoła parafialnego[2], a od 1886 pełnił funkcję wicedziekana jasielskiego[3]. W latach 1888–1899 zarządzał parafią w Dobrzechowie[5], gdzie kierował budową kościoła, a także prowadził działalność społeczną i wspierał rozwój spółdzielczości[2]. Przyczynił się do utworzenia na terenie parafii jednostek straży ogniowej, kółek rolniczych, szkół, czytelni ludowych, sklepów oraz kas Stefczyka[2]. W 1896 został kanonikiem honorowym, a w 1899 kanonikiem gremialnym kapituły przemyskiej[3].
Był uznanym kaznodzieją i rekolekcjonistą[1]. Publikował kazania, które ze względu na zrozumiały przekaz i znajomość środowiska wiejskiego były wykorzystywane przez polskich kapłanów[3]. Pisał także prace z zakresu liturgii[6]. W 1899 otrzymał propozycję objęcia katedry teologii pastoralnej na Wydziale TeologicznymUniwersytetu Jagiellońskiego, której nie przyjął[3].
W latach 1894–1900[3] reprezentował okręg rzeszowsko-kolbuszowski w Radzie Państwa w Wiedniu, będąc członkiem Koła Polskiego[2]. W działalności parlamentarnej zajmował się głównie sprawami wsi i jej mieszkańców[2]. Od 1897 należał do Rady Powiatowej w Rzeszowie[3].
