Klemensa von der Wille, Peter Tschirwicz i córka Margareth (1410 - 1428), Nicolas Wechter i spadkowicze (1428 - 1432), Agnes i Petrus (1432- 1454), Hans von der Heide (1454-1486), Hanns Hubner (1486-1501), Ferdinand von Mudrach i spadkowicz Ernst von Mudrach (1671-1742), Johann Ludwig i Mathäus Eichbornowie (1740)
Pierwszy murowany budynek na działce nr 15 wzniesiono w XIV wieku. Jego pozostałością jest kwadratowe, frontowe pomieszczenie piwniczne przekryte gotyckim, żebrowym, krzyżowym sklepieniem[2]. W XV wieku kamienica została rozbudowana o drugi trakt[3].
Około 1700 roku kamienica została przebudowana. Powstał wówczas trzykondygnacyjny budynek z dwustrefowym szczytem: dolna część miała dwie kondygnacje i trzyosiową fasadę ozdobioną lizenami rozdzielającymi osie okienne i wspierającymi gzyms, nad którym umieszczono jednoosiową, dwukondygnacyjną edykulę z odcinkowym tympanonem z wolutowymi spływami[4].
W 1879 budynek ponownie został gruntownie przebudowany: fasadzie nadano formę neorenesansową, zlikwidowano szczyt, a dotychczasowy dach zastąpiono dachem kalenicowym. Kolejne dwie przebudowy doprowadziły do zmiany form elewacji frontowej: w 1925 roku, za sprawą projektu Oskara Hechta, fasada nabrała modernistycznego charakteru[4]. Fasada czterokondygnacyjnego budynku była pozbawiona jakichkolwiek zdobień, jej płaska powierzchnia została pomalowana na ciemny kolor. Okna na każdej kondygnacji były połączone w jedną całość i pomalowane zostały na jany kontrastowy kolor. Nad ostatnim oknem, na podniesionym płaskim szczycie umieszczona napis Haus Gittler. Na parterze znajdowały się proste okna i drzwi wejściowe a nad nimi szyld banku[5]. W kamienicy, w latach 20. XX wieku swoją siedzibę miał Bankhaus Maxa Gittlera, założony w 1911 roku z pierwotną siedzibą przy ulicy Piłsudskiego 63[6][5][7].
W drugiej połowie lat 30. XX wieku elewację kamienicy ponownie poddano renowacji, przywracając skromne dekoracje okien oraz nadając szczytowi historyzującą formę[4][5].
Właściciele i postacie związane z kamienicą
Przed 1410 rokiem budynek znajdował się posiadaniu Klemensa von der Wille. W latach 1410–1425 właścicielem kamienicy był kupiec i kramarz Peter Tschirwicz a do 1428 jego żona Margareth. W latach 1428–1432 właścicielem kamienicy był Nicolas Wechter a przez ostatnie dwa lata jego córki Agnes i Barbara. W 1432 roku kamienica została przekazana Agnes, córce Niclasa Oppecz i jej mężowi Petrusowi i była ich własnością do 1454 roku, czyli do śmierci Petrusa. Kamienicę odziedziczyła jedna z córek Barbara i jej mąż Hans von der Heide (druga córka, Agnes, otrzymała jako rekompensatę 12 grzywien czynszu za 150 grzywien). Przed rokiem 1486 właścicielem kamienicy stał się Hanns Hubner i pozostawał nim do 1501 roku[8]
W 1671 roku budynek zakupił Ferdinand von Mudrach[4], a po nim odziedziczył go baron Ernst von Mudrach, który około roku 1742 sprzedał kamienicę i przeniósł się do zamku w Leśnicy[9]. Po roku 1740 kamienica stała się własnością Johanna Ludwiga i Mathäusa Eichbornów, założycieli banku Eichborn & Co., działającego we Wrocławiu od 1728 do 1945 roku[4].
Po 1945
Po II wojnie światowej, w latach 50., budynek został odbudowany według projektu Stanisława Zakrzewskiego, choć w wyniku działań wojennych w 1945 roku kamienica nie doznała zniszczeń konstrukcyjnych[10]. Obiekt podwyższono o jedną kondygnację i dodano szczyt nawiązujący do barokowych form budynku z początku XVIII wieku. Nowy portal został przeniesiony z kamienicy przy ul. Rzeźniczej 23[4].
W tym domu w 1945 r. mieściła się pierwsza siedziba Polskiego Radia we Wrocławiu. W 25. rocznicę nadania pierwszej polskiej audycji na fale eteru Towarzystwo miłośników Wrocławia. 29 września 1971 r.[11]
Mateusz Goliński: Przy wrocławskim Rynku. Rekonstrukcja dziejów własności posesji (cz2: 1421-1500). Wrocław: Chronicon, 2015.
Krystyna Kirschke: Fasady wrocławskich obiektów komercyjnych z lat 1890-1930: struktura, kolorystyka, dekoracja. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005. ISBN 83-7085-918-6.