Julia Taubitz
![Ilustracja](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e6/2022-03-28_Empfang_des_S%C3%A4chsischen_Ministerpr%C3%A4sidenten_f%C3%BCr_die_Teilnehmenden_der_Olympischen_Winterspiele_2022_by_Sandro_Halank%E2%80%93063.jpg/168px-2022-03-28_Empfang_des_S%C3%A4chsischen_Ministerpr%C3%A4sidenten_f%C3%BCr_die_Teilnehmenden_der_Olympischen_Winterspiele_2022_by_Sandro_Halank%E2%80%93063.jpg) Julia Taubitz w 2022 roku
|
Data i miejsce urodzenia
|
1 marca 1996 Annaberg-Buchholz
|
Klub
|
WSC Erzgebirge Oberwiesenthal[1]
|
Wzrost
|
175 cm[1]
|
Debiut w PŚ
|
28 listopada 2015, Igls (18. miejsce)
|
Pierwsze punkty w PŚ
|
28 listopada 2015, Igls (18. miejsce)
|
Pierwsze podium w PŚ
|
18 lutego 2017, Pjongczang (3. miejsce)
|
Pierwsze zwycięstwo w PŚ
|
8 grudnia 2018, Calgary
|
Dorobek medalowy
|
|
|
Julia Taubitz (ur. 1 marca 1996 w Annaberg-Buchholz[1]) – niemiecka saneczkarka, czterokrotna zdobywczyni Pucharu Świata, trzykrotna medalistka mistrzostw świata juniorów, medalistka mistrzostw świata i mistrzostw Europy.
Kariera
Saneczkarstwo uprawia od 2003 roku[1]. W 2013 roku rozpoczęła starty w Pucharze Świata juniorów[2]. Rok później pojawiła się na mistrzostwach świata juniorów w Igls, na których wywalczyła brązowy medal w konkurencji jedynek oraz zajęła 5. miejsce w konkurencji sztafetowej[1][3]. Na przełomie 2014 i 2015 roku wygrała dwa rozgrywane w Whistler oraz Igls konkursy sezonu 2014/2015 Pucharu Świata juniorów, zaś w klasyfikacji generalnej tego sezonu uplasowała się na 2. miejscu[1][2][4].
W 2015 roku wzięła udział w mistrzostwach świata juniorów w Lillehammer, na których była siódma w jedynkach[2]. 28 listopada tego roku miał miejsce jej debiut i zarazem zdobycie pierwszych punktów w Pucharze Świata, kiedy to na rozgrywanych w Igls zawodach sezonu 2015/2016 zajęła 18. miejsce w konkurencji jedynek[2]. W następnym roku pojawiła się na mistrzostwach świata juniorów w Winterbergu, na których zdobyła złote medale w konkurencji jedynek i sztafetowej, na mistrzostwach świata w Königssee, które przyniosły jej 6. miejsce zarówno w jedynkach, jak i w sprincie, a także na mistrzostwach Europy w Altenbergu, na których była szósta w konkurencji jedynek[1].
W 2017 roku wystartowała w mistrzostwach świata do lat 23 w Igls, na których zdobyła srebrny medal, w mistrzostwach świata w Igls, na których zajęła 8. miejsce w jedynkach i 12. w sprincie oraz w mistrzostwach Europy w Königssee, gdzie była ósma w konkurencji jedynek[1][2]. W tym samym roku, 18 lutego zaliczyła pierwsze podium w Pucharze Świata, zdobywając 3. miejsce na rozgrywanych w Pjongczangu zawodach sezonu 2016/2017, na których przegrała jedynie z Rosjanką Tatjaną Iwanową i swoją rodaczką Natalie Geisenberger[5].
W 2018 roku pojawiła się na mistrzostwach Europy w Siguldzie, z których wróciła z jedynkowym 6. miejscem, ponadto 8 grudnia tego roku odniosła pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata, pokonując w konkurencji jedynek na rozgrywanych w Calgary zawodach sezonu 2018/2019 Natalie Geisenberger i Kanadyjkę Kimberley McRae[1][6]. W 2019 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Winterbergu, na których zdobyła srebrny medal w konkurencji sprintu, rozdzielając na podium swoje rodaczki: Natalie Geisenberger i Dajanę Eitberger oraz w konkurencji jedynek, w której uplasowała się za Natalie Geisenberger i przed Amerykanką Emily Sweeney, a także w mistrzostwach Europy w Oberhofie, które przyniosły jej jedynkowe 5. miejsce[2][7][8]. W Pucharze Świata w sezonie 2018/2019 zajęła drugie miejsce za utytułowaną rodaczką Natalie Geisenberger. Podczas mistrzostw świata w Soczi w 2020 roku zdobyła złoty medal w sztafecie, srebrny w jedynkach i była czwarta w sprincie. Na mistrzostwach Europy w Lillehammer zdobyła srebrny medal w jedynkach i była czwarta w sztafecie. Wygrała również klasyfikację generalną Puchar Świata w sezonie 2019/2020 wyprzedzając jedynie o 12 punktów Rosjankę Tatjanę Iwanową.
Osiągnięcia
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w zawodach Pucharu Świata – indywidualnie
Stan na koniec sezonu 2023/2024
Miejsca na podium w zawodach Pucharu Świata – drużynowo
Stan na koniec sezonu 2023/2024
Lp.
|
Data
|
Miejsce
|
Konkurencja
|
Lokata
|
1.
|
08.12.2018
|
Calgary
|
sztafeta
|
1
|
2.
|
06.01.2019
|
Königssee
|
sztafeta
|
1
|
3.
|
24.11.2019
|
Igls
|
sztafeta
|
3
|
4.
|
12.01.2020
|
Altenberg
|
sztafeta
|
2
|
5.
|
29.11.2020
|
Igls
|
sztafeta
|
1
|
6.
|
03.01.2021
|
Königssee
|
sztafeta
|
2
|
7.
|
12.12.2021
|
Altenberg
|
sztafeta
|
1
|
8.
|
16.01.2022
|
Oberhof
|
sztafeta
|
1
|
9.
|
10.12.2022
|
Whistler
|
sztafeta
|
1
|
10.
|
05.02.2023
|
Altenberg
|
sztafeta
|
2
|
11.
|
16.12.2023
|
Whistler
|
sztafeta
|
1
|
12.
|
14.01.2024
|
Igls
|
sztafeta
|
2
|
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Identyfikatory zewnętrzne: