Jules Pappaert (ur. 5 listopada 1905 w Saint-Gilles, zm. 30 grudnia 1945 w Enghien[1]) – belgijski piłkarz, reprezentant kraju, grający na pozycji obrońcy.
Kariera klubowa
Pappaert urodził się w Saint-Gilles, i w tym mieście w 1920 rozpoczął przygodę z piłką w zespole Royale Union Saint-Gilloise. Po trzech latach gry w juniorskich zespołach Royale Union, został włączony do pierwszej drużyny. Przez kolejnych 5 sezonów uzbierał 43 występy, w których 15 razy pokonywał bramkarzy rywali[2].
Od sezonu 1928/29 występował w Daring Club de Bruxelles. Po dwóch sezonach spędzonych w Les Daringmen powrócił do Royale Union. Przez 8 kolejnych lat stanowił o sile bloku defensywnego Unionistów, rozgrywając łącznie 133 spotkania, w których strzelił jedną bramkę[2]. Trzykronie sięgnął z zespołem po mistrzostwo Division 1 w sezonach 1932/33, 1933/34 i 1934/35. Union w tym czasie mógł pochwalić się serią 60 spotkań bez porażki.
W 1938 dołączył do Enghien Sport. Sezon 1941/42 spędził na wypożyczeniu w Star Fléron FC, dla którego zagrał 8 razy. Pappaert zmarł 30 grudnia 1945 w wyniku zawału serca. Każda drużyna belgijska, która w danym sezonie może się pochwalić najdłuższą serią bez porażki, od 1953 nagradzana jest Trofeum im. Julesa Pappaerta.
Kariera reprezentacyjna
Pappaert w reprezentacji Belgii zadebiutował 11 grudnia 1932 meczem z Austrią, zakończonym porażką Czerwonych Diabłów 1:6.
Dwa lata później znalazł się w drużynie na Mistrzostwa Świata. Nie wystąpił w spotkaniu z reprezentacją Niemiec. Ostatnim meczem w barwach Belgii był mecz z 29 kwietnia 1934, przegrany 2:4 z Holandią. Łącznie w latach 1932–1934 wystąpił w 4 spotkaniach w drużynie narodowej Belgii[3].
Sukcesy
Royale Union Saint-Gilloise
- Mistrzostwo Division 1 (3): 1932/33, 1933/34, 1934/35
Przypisy
Linki zewnętrzne
