Jaz Coleman

Jaz Coleman

Jaz Coleman (2011)
Imię i nazwisko	Jeremy Coleman
Pseudonim	Jaz
Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1960 Cheltenham, Gloucestershire
Instrumenty	instrumenty klawiszowe
Gatunki	rock alternatywny[1][2], indie rock[1][2], post punk[1][2], muzyka filmowa[1], dance rock[2], new wave[2], punk[2]
Zawód	piosenkarz, kompozytor, muzyk
Wydawnictwo	China Records, RCA Records, Point Music, Decca Records, Venkow Records
Powiązania	Anne Dudley, Nigel Kennedy, Čechomor
Zespoły
Killing Joke
Odznaczenia
Strona internetowa

Jaz Coleman, właśc. Jeremy Coleman (ur. 26 lutego 1960 w Cheltenham) – muzyk, kompozytor, piosenkarz, autor piosenek i producent. Lider post-punkowo-metalowo-industrialnego zespołu Killing Joke. Ma podwójne obywatelstwo: brytyjskie i nowozelandzkie^[3].

Biografia i życie prywatne

Coleman urodził się w Cheltenham w Anglii. Jego ojciec był Anglikiem a matka Hinduską pochodzenia bengalskiego, oboje byli nauczycielami. W wieku sześciu lat podjął naukę gry na skrzypcach i na pianinie. Występował także w chórach kościelnych w Anglii. W 1982 roku rozpoczął studia w Anglii z zakresu kompozycji, po pięciu latach kontynuował naukę w Mińsku i w Lipsku. W 1989 podjął studia z zakresu muzyki arabskiej w Konserwatorium Kairskim. Jak twierdzi, studiował także bankowość w Szwajcarii. Mieszka w Nowej Zelandii^[4]. Był dwukrotnie żonaty. Ma trzy^[4][5] córki o imionach: Jade, Tabitha i Odessa^[6]. Jego o dwa lata starszy brat, Piers Coleman, jest profesorem fizyki teoretycznej pracującym na Rutgers University.

27 września 2010, Jaz Coleman został odznaczony francuskim Orderem Sztuki i Literatury (Ordre des Arts et des Lettres) w randze Kawalera, w uznaniu za jego wkład w muzykę współczesną^[7].

Jest fanem takich grup jak System of a Down, natomiast jest wrogiem muzyki brit-pop, którą uważa za regresję^[8].

Działalność artystyczna

Killing Joke

W 1979 roku założył razem z perkusistą Paulem Fergusonem zespół Killing Joke. Zwerbowali do zespołu także gitarzystę Geordiego Walkera i basistę Martina Glovera (alias Youth). Pierwszy singel nagrali w październiku 1979 roku, a cały album ukazał się w 1980. Coleman został wokalistą i klawiszowcem zespołu. Grupa szybko stała się pionierem post-punkowej stylistki, która w późniejszym okresie wpłynęła na rozwój industrialu i metalu. Na wizerunek grupy nałożyły się kontrowersyjne poglądy społeczne i polityczne Colemana, oraz jego zainteresowanie teoriami spiskowymi i okultyzmem. Z powodu tego zainteresowania opuścił Anglię na początku 1982 roku i udał się na Islandię. Po tym wydarzeniu zespół wystąpił w telewizji bez Jaza, którego miejsce zajął manekin. Niedługo później grupa również udała się na Islandię, tym samym dołączając do wokalisty^[9].

Kariera solowa

Po swoim wyjeździe na Islandię, który miał miejsce w 1982 roku, Jaz Coleman zaczął współpracę z nowofalowym zespołem Þeyr. Po zmianach personalnych w Þeyr, w 1983 roku założył heavymetalowy zespół Iceland, którego nazwa została później zmieniona na Niceland. Grupa ta stworzyła pięć utworów, z czego nagrała jedynie trzy. Owe utwory nie zostały opublikowane do dziś. Problemy Jaza z alkoholem spowodowały, że reszta członków Niceland zaczęła sama pisać utwory, a sam Jaz dołączył do grupy Vonbrigði, która grała przez dwa miesiące, czyli do czasu powrotu Jaza Colemana do Wielkiej Brytanii.

Coleman studiował i grał muzykę z różnych obszarów kulturowych. Jego pasją jest m.in. kultura ludowa Czech i kultura maoryska. Wspólnie z czeską grupą Čechomor nagrał album Proměny (2001) zadedykowany Czechom. Jeden z jego projektów związanych z Maorysami to Druga Symfonia na głos maoryski i orkiestrę (ang. Second Symphony for Māori Voice and Orchestra). Był zaangażowany w dodanie jednego wersu w języku maoryskim do hymnu Nowej Zelandii, zaśpiewanego przez sopranistkę i aktywistkę (pół Europejkę, pół Maoryskę) Hinewehi Mohi w czasie meczu na Pucharu Świata w rugby w 1999 roku. Coleman i Hinewehi Mohi, utworzyli również projekt Oceania, który zaowocował dwoma albumami: Oceania (1999) i Oceania II (2002).

Wspólnie z Anne Dudley skomponował muzykę do albumu składającego się z instrumentalnych aranżacji muzyki bliskowschodniej: Songs From the Victorious City (1990). Album został zadedykowany Kairowi. Współpracował z grupą The Mission przy albumie Masque (1991). Od 1995 roku realizuje albumy z symfoniczną muzyką rockową. Us and Them: Symphonic Pink Floyd (1995), Kashmir: Symphonic Led Zeppelin (1997) i Who's Serious: The Symphonic Music of The Who (1998) były napisane i wyprodukowane przez Colemana razem z Peterem Scholesem, który dyrygował orkiestrą Filharmonii Londyńskiej. Wspólnie z Nigelem Kennedym zajął się aranżacją piosenek zespołu The Doors – w nagraniach uczestniczyła także Praska Orkiestra Symfoniczna a album wydano pod tytułem Riders on the Storm: The Doors Concerto w 2000 roku. Coleman zajął się produkcją muzyczną albumu East Meets East (2003) Nigela Kennedy'ego i grupy Kroke. Pracował także z Nowozelandzką Orkiestrą Symfoniczną, z którą nagrał swoją Symfonię Nr 1 Idavoll, z Filharmonią w Auckland i jako kompozytor-rezydent z Praską Orkiestrą Symfoniczną. Pracował także przy albumach: Halim (1997) Natachy Atlas oraz Harem (2003) Sary Brightman.

Wraz z Laurence'em Gardnerem, jest autorem oratorium Bloodline of the Holy Grail^[10][11]. Muzykę skomponował Coleman, natomiast Gardner napisał libretto^[10][11]. Dzieło to przedstawiało wesele w Kanie po ślubie Jezusa i Marii Magdaleny^[11]. Światowa premiera miała miejsce w Vilar Floral Hall w Royal Opera House, Covent Garden, 9 grudnia 2001 roku^[10].

Contemporary Youth Orchestra wykonała na koncercie 8 czerwca 2001 utwory ze wspomnianego wyżej albumu Riders on the Storm: The Doors Concerto, a 9 czerwca 2002 i 8 czerwca 2007 roku utwory z Kashmir: Symphonic Led Zeppelin^[9][12].

Film

W 2002 roku Coleman, razem z Jaromírem Nohavicą i czeską grupą folkową Čechomor zagrał w wielokrotnie nagradzanym filmie Petra Zelenki Rok diabła (cz. Rok ďábla). Jest także współreżyserem (para)dokumentu o nim samym i grupie Killing Joke, zatytułowanego The Death and Resurrection Show, którego światowa premiera odbyła się 12 czerwca 2013 w The Academy Cinema w Auckland. Film bazuje na książce Letters from Cythera autorstwa Jaza Colemana, która ukazała się w 2013 roku. Tytuł zapożyczony jest od tytułu piosenki otwierającej album Killing Joke z 2003 roku.

Dyskografia

• Anne Dudley, Jaz Coleman - Songs from the Victorious City (1990, China Records)
• London Symphony Orchestra - Symphonic Music of the Rolling Stones (1994, RCA Records)
• The New Zealand String Quartet, Jaz Coleman - Pacifica – Ambient Sketches (1995, Ode Records)
• London Philharmonic Orchestra - Us and Them: Symphonic Pink Floyd (1995, Philips Records)
• Jaz Coleman - Fanfare for the Millennium (Symphony No. 1 "Idavoll") (1996, RCA Records)
• London Philharmonic Orchestra - Kashmir: Symphonic Led Zeppelin (1997, Philips Records)
• London Philharmonic Orchestra - Who's Serious: The Symphonic Music of The Who (1998, RCA Records)
• Oceania - Oceania (1999, Point Music)
• Nigel Kennedy, Jaz Coleman - Riders on the Storm: The Doors Concerto (2000, Decca Records)
• Jaz Coleman, Čechomor - Proměny (2001, Venkow Records)
• Oceania - Oceania II (2002, Point Music)
• The Island symphony plus książka Letters from Cythera (2013, PledgeMusic)

Nieprawdziwe informacje

W wywiadzie udzielonym magazynowi Word Magazine (październik 2008) Coleman przyznał, że nieprawdą jest, iż w październiku 2006 roku został on kompozytorem-rezydentem w Unii Europejskiej. Nie istnieje nawet takie stanowisko.

Przypisy

1. Zac Johnson: Jaz Coleman Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2012-08-16]. (ang.).
2. John Dougan: Killing Joke Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2012-08-16]. (ang.).
3. Oceania. Sonicnet.com, 15 czerwca 2000. [dostęp 2012-08-16]. (ang.).
4. Jaz Coleman: Life on the wild side. The New Zealand Herald, 2012-04-21. [dostęp 2012-08-21].
5. Linda Laban: Killing Joke's Jaz Coleman's Advice on Marriage: 'Don't Pick a Poor Wife'. Spinner.com, 2011-01-03. [dostęp 2012-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-28)]. (ang.).
6. podziękowania zamieszczone w książeczce albumu Oceania, 1999, Point Music
7. jamesgill: Jaz Coleman Knighted + Killing Joke Ticket Discount. metalhammer.co.uk, 2010-09-28. [dostęp 2010-11-04]. (ang.).
8. Daniel Bukszpan: The Encyclöpedia öf Heavy Metal. Barnes & Noble Publishing, 2003, s. 88. ISBN 978-0-7607-4218-1.
9. Peter Buckley: The rough guide to rock. Londyn: Rough Guides, 2003, s. 555. ISBN 978-1-84353-105-0.
10. Bloodline Of The Holy Grail At The Royal Opera House. The Official Home Page Of Laurence Gardner. [dostęp 2010-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2002-10-21)]. (ang.).
11. Rozmawiał Piotr Stelmach. Killing Joke: Wyspa skarbów. „Muza: magazyn muzyczny”. Sierpień 2003 (numer 4). s. 36. ISSN 1730-6639. (pol.). 
12. Contemporary Youth Orchestra Repertoire. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna Jaza Colemana (ang.)
• Strona oficjalna zespołu Killing Joke (ang.)
• Prague-tv Wywiad z Jazem Colemanem. prague.tv. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)]. (ang.)

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000116648758
• VIAF: 68578148
• LCCN: no2001024214
• GND: 134620550
• BnF: 13942332w
• NKC: js20020527017
• PLWABN: 9810701724005606
• J9U: 987007349703605171