W 1939 Niemcy zamknęli wszystkie polskie teatry a gmachy przejęli. Zezwolili na uruchomienie kilku teatrów z zastrzeżeniem, że mają prezentować niewybredny repertuar rozrywkowy (operetki, rewie, komedie, farsy) bez elementów ludowych (pieśni, strojów i tańców); bojkotowała je większość polskich aktorów i widzów. W lipcu 1940 rząd Generalnego Gubernatorstwa wydał zarządzenie dotyczące rejestrowania się wszystkich aktorów chcących pracować w swoim zawodzie, zbojkotowane przez konspiracyjne struktury Związku Artystów Scen Polskich (Związek zezwolił aktorom na występy w kawiarniach prowadzonych przez artystów teatru, filmu i muzyków). Tych aktorów którzy nie stosowali się do bojkotu karano infamią a po wojnie sądy ZASP-u orzekały wobec nich kary m.in. zakazu występów w Warszawie (tak ukarana została m.in. Maria Malicka) bądź zakazu druku ich nazwisk na afiszu (tak ukarany został m.in. Adolf Dymsza)[1].
