Po powrocie do Warszawy zorganizował i kierował ambulatorium dziecięce przy ul. Leszno, od 1892 był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od 1896 do 1913 przy ul. Ogrodowej 17 prowadził niewielki szpital dziecięcy zw. Zakładem Leczniczym dla Dzieci, w którym konspiracyjnie nauczał otolaryngologii. W 1919 został powołany na członka Najwyższej Rady Zdrowia przy Ministerstwie Zdrowia. Pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Lekarzy Polskich, prezesa Zarządu Głównego Związku Lekarzy RP, prezesa Naczelnej Izby Lekarskiej. Autor licznych prac z dziedziny pediatrii i otolaryngologii m.in. o uciskowym zwężeniem tchawicy. Nosił nadany przez papieża tytuł Szambelana Jego Świątobliwości.
Był mężem Marii z Zengtellerów I v. Zakrzewskiej (zm. 1928)[1][2].
