Ukończył Gimnazjum w Dębicy, po czym udał się na studia medyczne do Lwowa. Studiów jednak nie ukończył, zwracając się ku twórczości literackiej. Jako publicysta zadebiutował w 1912 r. w radykalnej prasie w Galicji. Przez 7 lat publikował w różnych czasopismach artykuły o treści społecznej i patriotycznej.
W latach 1923–1924 pracował w Krakowie w redakcji „Przyjaciela Ludu”, później przez pewien czas w Komisji Zdrojowej w Szczawnicy. W 1929 r. wyjechał do Francji, gdzie zbierał materiały do powieści o losach polskich emigrantów w tym kraju (Wierzby nad Sekwaną). W 1933 r. na apel Związku Polaków w Niemczech udał się na Śląsk Opolski, skąd pisał reportaże o sytuacji tamtejszych Polaków, drukowane w latach 1933–1934 w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”. Wyjazd ze studentami Uniwersytetu Jagiellońskiego wiosną 1936 r. do Rumunii, Bułgarii i Jugosławii opisał w książce Od Dunaju po Jadran. W lutym 1938 r. na Kongresie Stronnictwa Ludowego wygłosił szeroko komentowane przemówienie o strajku chłopskim w sierpniu 1937 r. i jego ofiarach[1].
Po wybuchu wojny od października 1939 r. do stycznia 1940 r. ukrywał się w Szczawnicy. Później przez 5 lat pracował w różnych instytucjach spółdzielczych w Krakowie, jednocześnie uczestnicząc w podziemnej działalności oświatowej. Już w styczniu 1945 r. przewodniczył zebraniu krakowskich literatów i otworzył pierwszy poranek literacki w Starym Teatrze. Wraz z Leonem Kruczkowskim organizował miesięcznik „Twórczość”[1]. Od 1945 r. był członkiem Krajowej Rady Narodowej, a od jesieni 1952 r. posłem na Sejm I kadencji (1952–1956) z regionu Podhala. W 1953 r. podpisał tzw. apel krakowski. Był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1958[2].
W grudniu 1953 r. Oddział Krakowski Związku Literatów Polskich zorganizował jubileusz 40-lecia twórczości literackiej Jana Wiktora, który został przy tej okazji udekorowany Orderem Sztandaru Pracy II klasy. W listopadzie 1956 r. pisarz otrzymał nagrodę artystyczną Miasta Krakowa. W 1959 r., z okazji 40-lecia debiutu książkowego Jana Wiktora, urządzono w Krakowie uroczystości jubileuszowe, podczas których pisarz otrzymał nagrodę specjalną Ministra Kultury i Sztuki, a Rada Państwa nadała mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. W 1964 r. przy okazji nadania Wiktorowi jednej z czterech nagród państwowych I stopnia Miejska Biblioteka Publiczna w Krakowie urządziła wystawę jego dorobku literackiego[1].
W twórczości Wiktora przeważała tematyka społeczna. Propagował idee sprawiedliwości społecznej. Występował "zdecydowanie i ostro przeciw uciskowi i wyzyskowi społecznemu, przeciw zacofaniu i ciemnocie"[1]. W późniejszym okresie znaczące miejsce w jego twórczości zajęła przyroda, w tym świat zwierząt. Znany był jako piewca piękna Pienin, jego największe dzieła powstawały podczas jego pobytów w Szczawnicy, gdzie zamieszkiwał w pensjonacie Szalay. W krajobraz Pienin wpisał akcję wielu dzieł, m.in. swojego najwybitniejszej powieści, Orka na ugorze, której bohaterką jest szczawnicka nauczycielka.
Zmarł po ciężkiej i długotrwałej chorobie[1] 17 lutego 1967 r. w Krakowie[3]. Pochowany w Alei Zasłużonych cmentarza Rakowickiego (kwatera LXVII-zach 1-8)[4].
StanisławS.FrycieStanisławS. (red.), Jan Wiktor, pisarz i społecznik : zbiór szkiców i artykułów, Rzeszów: Rzeszowskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie, 1971. Brak numerów stron w książce
ZbigniewZ.AndresZbigniewZ., Antyurbanizm Jana Wiktora (na przykładzie wybranych utworów), „Rocznik Komisji Historycznoliterackiej”, 20, 1983, 73−89.
ZbigniewZ.AndresZbigniewZ., Modernistyczny rodowód międzywojennej nowelistyki Jana Wiktora, [w:] Tradycje modernistyczne w literaturze polskiej okresu międzywojennego, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1991, 55−80.
ZbigniewZ.AndresZbigniewZ., Kreator utopii i realista. O życiu i twórczości literackiej Jana Wiktora, Rzeszów: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, 1991. Brak numerów stron w książce