Jan Rowiński (ur. 11 maja 1936[1] w Kiełpinach, zm. 2 stycznia 2023[2] w Piasecznie[3]) – polski badacz stosunków międzynarodowych i dyplomata, badacz Chin.
Życiorys
W 1959 ukończył studia na Uniwersytecie Pekińskim oraz w Instytucie Dyplomatycznym w Pekinie. W 1965 uzyskał doktorat, a w 1987 habilitację. Pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych w latach 1960–1969 oraz 1993–2004, w tym w latach 1995–2001 jako zastępca ambasadora RP w Chinach w randze radcy–ministra pełnomocnego. W latach 1969–1993 i 2004–2007 analityk Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych.
W 2002 został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego, pracował w Zakładzie Studiów Pozaeuropejskich Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW. Członek Collegium Invisibile[4].
Wypromował co najmniej ośmioro doktorów, m.in. Justynę Szczudlik(inne języki) (2015)[5].
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi[6].
Syn Władysława i Haliny[3]. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[7].
Wybrane publikacje
- Dokumenty polityki zagranicznej Chińskiej Republiki Ludowej, 1971–1976, PISM, Warszawa 1977 (wybór i opracowanie)
- Z zagadnień polityki zagranicznej Chin (2 t.), PISM, Warszawa 1989
- Chiny a Stolica Apostolska: stosunki wzajemne i ich międzynarodowe implikacje, PISM, Warszawa 1991
- Chiny – Europa Środkowo-Wschodnia w latach 1989–1993, PISM, Warszawa 1994
- Polityka Chin (ChRL, Tajwanu) wobec Ukrainy: stosunki wzajemne w latach 1991–1994, PISM, Warszawa 1995
- Polski Październik 1956 w polityce światowej, PISM, Warszawa 2006 (red.)
- System konstytucyjny Chińskiej Republiki Ludowej, Wyd. Sejmowe, Warszawa 2006 (wspólnie z W. Jakóbcem)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Identyfikatory zewnętrzne:
