Jan Górski z Falęcina herbu Bożawola (ur. 8 maja 1827 w Woli Pękoszewskiej, zm. 4 sierpnia 1898 tamże) – polski agronom, szlachcic.
Życiorys
Dzieciństwo
Jan Górski urodził się w majątku rodzinnym, w Woli Pękoszewskiej. Jego rodzicami chrzestnymi byli : wielki książę Konstanty Pawłowicz Romanow i Joanna Łowicka. Początkowo uczęszczał do gimnazjum filologicznego w Warszawie. Po zdaniu matury rozpoczął studia na Uniwersytecie Berlińskim, których jednak nie ukończył.
Małżeństwo i praca
W 1858 Jan Górski poślubił Marię hr. Łubieńską. Niedługo potem przejął rodzinne gospodarstwo w Woli Pękoszewskiej. Jedną z pierwszych jego decyzji, jako właściciela wsi, było zniesienie pańszczyzny i ofiarowanie chłopom części gruntów na własność. W połowie XIX wieku Jan i jego brat Konstanty przyczynili się do otwarcia szpitala w Rawie Mazowieckiej. Jan Górski jako jeden z pierwszych w Polsce zaprowadził zarodową owczarnię. Założył także uprawę chmielu i prowadził gorzelnię.
Starość i śmierć
Po wybuchu powstania styczniowego Górski przeniósł się do Warszawy. Wskutek przeżyć nerwowych odnowiła się u niego gruźlica, na którą chorował od dzieciństwa, wyjechał więc na leczenie za granicę. Jesienią 1865 r. powrócił do Woli Pękoszewskiej. W latach 1887–1898 był kuratorem osady Studziec, która należała do Towarzystwa Osad Rolnych i Przytułków Rzemieślniczych. Jan Górski zmarł 8 maja 1898 r. w Woli Pękoszewskiej i został pochowany na cmentarzu w Jeruzalu.
Życie prywatne
Z małżeństwa z Marią Łubieńską miał ośmioro dzieci:
Wywód przodków
Zobacz też
Bibliografia
.jpg)
