Jan Ładoś

Jan Ładoś

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	21 października 1906 Ołomuniec
Data i miejsce śmierci	11 marca 2005 Szczawnica
Przebieg służby
Lata służby	1926–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	18 Pułk Ułanów Pomorskich
Stanowiska	dowódca szwadronu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa bitwa pod Krojantami
Późniejsza praca	urzędnik
Odznaczenia

Jan Kazimierz Franciszek Ładoś (ur. 8 października^?/21 października 1906 w Ołomuńcu, zm. 11 marca 2005 w Szczawnicy) – podpułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys

Jan Kazimierz Franciszek Ładoś urodził się 21 października 1906 roku w Ołomuńcu, w rodzinie Kazimierza, generała dywizji, i Franciszki Kafki de Siettheim. Uczęszczał do szkół w różnych miastach, co wynikało ze zmian stacjonowania jego ojca. Od 1923 roku mieszkał w Grudziądzu, gdzie w 1926 roku ukończył Państwowe Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze^[1] .

W 1926 roku został przyjęty do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. W następnym roku rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, która w 1928 roku została przemianowana na Szkołę Podchorążych Kawalerii. 15 sierpnia 1929 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 18 pułku Ułanów Pomorskich w Grudziądzu^[2]. W tym czasie jako wojskowy kawalerzysta zajmował się również sportem jeździeckim. Startował z powodzeniem w zawodach hippicznych na koniu Blask^[1] .

W 1932 awansował do stopnia porucznika, a w 1938 – rotmistrza. Był dowódcą 2 szwadronu liniowego 18 p.uł. 1 września 1939 uczestniczył w ciężkich walkach w rejonie Chojnic, które zakończyła słynna szarża 1 i 2 szwadronu pod Krojantami. 5 września dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w obozach jenieckich, z których bezskutecznie próbował uciec^[3]. W styczniu 1945 – podczas uwalniania Oflagu II C Woldenberg, w którym wówczas był osadzony – został poważnie ranny w głowę. Do kwietnia przebywał na leczeniu w szpitalach radzieckich i polskich.

Następnie już jako cywil podjął pracę urzędnika w administracji sanatoriów w Szczawnicy, Rymanowie, a od 1953 w Cieplicach, gdzie był zatrudniony aż do emerytury. Przeszedł na nią w 1975.

W 1990 roku został awansowany do stopnia majora (przez Rząd RP na uchodźstwie), a w 2000 – podpułkownika w stanie spoczynku^[3]. 10 czerwca 1992 decyzją Rady Miejskiej Grudziądza otrzymał ponadto tytuł „Honorowego Obywatela” tego miasta^[1] .

Zmarł 11 marca 2005 w Szczawnicy i został pochowany na tamtejszym cmentarzu.

W sierpniu 1939 poślubił Marię Płachtowską, córkę prawnika, absolwentkę Państwowego Gimnazjum i Liceum Żeńskiego w Grudziądzu^[1] .

10 czerwca 1992 Społeczna Szkoła Podstawowa Grudziądzkiego Stowarzyszenia Edukacji obrała Jana Ładosia za swojego patrona.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Odznaka Grunwaldzka
• Jasnogórski Medal „Pro Fide et Patria”

Przypisy

1. Krzyś 2005 ↓.
2. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 14 z 15 sierpnia 1929 roku, s. 277.
3. Odczyt prezydenta Andrzeja Wiśniewskiego. KIK Grudziądz. [dostęp 2011-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-10)].

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Jerzy Krzyś. Związki gen. Kazimierza i ppłk Jana Ładosiów z Grudziądzem. „Biuletyn Koła Miłośników Dziejów Grudziądza”. 29 (68), 2005-10-26. Grudziądz. 
• KIK Grudziądz – Odczyt Andrzeja Wiśniewskiego poświęcony honorowym obywatelom Grudziądza. grudziadz.kik.opoka.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-10)].
• Fundacja Na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej – Z żałobnej karty

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 245144647675206566097