Języki kentum i satem na początku I tysiąclecia n.e. Kolor niebieski – języki kentum, czerwony – języki satem. Ciemnoczerwonym kolorem zaznaczono hipotetyczne centrum palatalizacji indoeuropejskiej.
W łacinie ludowej od około VI do IX wieku naszej ery zaszła palatalizacja twardego „k” przed „e” oraz „i”, dając „cz” we włoskim i rumuńskim, a „s” we francuskim, przez co niektóre języki romańskie pomimo swego pochodzenia na pierwszy rzut oka wyglądają jak języki satemowe.
Języki kentum nie stanowią grupy genetycznej. W nowszej indoeuropeistyce zamiast dwóch grup, satemowej i kentumowej, wprowadza się podział na języki wschodnie i zachodnie[3].
Podział współczesnych języków indoeuropejskich na grupy kentum/satem
