Założona została przez Muhammada ibn Tughdża, tureckiego żołnierza najemnego, który został namiestnikiem Egiptu i uniezależnił się od zwierzchnictwa kalifatu w Bagdadzie. Fakt ten kalif Ar-Radi (934-940) uznał oficjalnie w 939 i nadał Ibn Tughdżowi zaszczytny tytuł „ichszid” (oznaczający po persku „księcia”), od którego wzięła nazwę cała dynastia.
Panowanie
Za panowania ibn Tughdża w Egipcie zaczęto bić od nowa pełnowartościowego dinara, co korzystnie wpłynęło na rozwój państwa[1]. Wówczas też wprowadzono stałe pensje urzędników (maratib)[2].
Po śmierci ibn Tughdża faktyczną władzę w Egipcie sprawował czarnoskóry eunuch rodem z Abisynii, Abu al-Misk Kafur, najpierw jako regent jego dwóch synów, których był wychowawcą, a następnie samodzielnie. Udało mu się obronić Syrię i Egipt przed rosnącą w północnej Syrii dynastią Hamdanidów. Za jego panowania tworzył w Egipcie słynny poeta Al-Mutanabbi (ok. 915-965), który zaczynał jako panegirysta Kafura, a następnie naraził się na jego niełaskę i w 961 zbiegł z Egiptu.
W państwie regularnie dochodziło do napięć między chrześcijańską a muzułmańską ludnością. W 960 roku w odpowiedzi na zdobycze bizantyńskiego cesarza Nicefora II Fokasa, doszło do zamieszek w Kairze, w trakcie których zniszczono dwa kościoły. Również szyici licznie zamieszkiwali wówczas Egipt, będąc niekiedy bliskimi doradcami ibn Tughudża[2].
