Holly Johnson, właśc. William Johnson (ur. 9 lutego 1960 w Liverpoolu[1]) – angielski muzyk i piosenkarz. W latach 80. należał do popularnego zespołu pop-rockowego Frankie Goes to Hollywood. Od 1989 roku prowadzi karierę solową, nagrywając muzykę w stylach pop, dance i house[2].
Życiorys
Swoją działalność muzyczną rozpoczął w 1977 roku w Liverpoolu jako basista w punk-rockowej grupie Big in Japan. Z zespołem tym nie osiągnął sukcesu i szybko się z nim rozstał. Pierwszy singel sygnowany własnym nazwiskiem, "Yankiee Rose", Holly wydał jeszcze w roku 1979. Rok później ukazał się drugi, "Hobo Joe", jednak oba spotkały się z niepowodzeniem.
Największą sławę zyskał w pierwszej połowie lat 80., jako wokalista i autor tekstów kwintetu Frankie Goes to Hollywood. Z zespołem tym nagrał dwie płyty studyjne i wylansował takie przeboje jak "Relax", "Two Tribes" i "The Power of Love". W 1987 roku, pomimo osiągnięcia wielkiego sukcesu, Holly rozstał się z zespołem. Głównym powodem odejścia był konflikt na tle finansowym z producentem Trevorem Hornem z wytwórni płytowej ZTT Records, który miał swój finał w sądzie.
Pierwszą solową płytę, zatytułowaną Blast, wydał w 1989 roku. Okazała się ona sporym sukcesem i dotarła do pierwszego miejsca na liście w Wielkiej Brytanii. Udało jej się także zdobyć status platynowej, a single "Love Train", "Americanos" i "Atomic City" stały się przebojami. W maju tego samego roku razem z innymi artystami nagrał charytatywny singel z coverem "Ferry 'Cross the Mersey" zespołu Gerry and the Pacemakers, który zdobył szczyt brytyjskiej i irlandzkiej listy przebojów. Idąc za ciosem, w 1990 roku Holly wypuścił album Hollelujah – de facto składankę zawierającą przeróbki i remiksy piosenek z płyty Blast.
Rok 1991 przyniósł kolejny taneczny album, Dreams That Money Can't Buy. Nie powtórzył on jednak sukcesu Blast, z powodu braku promocji ze strony wytwórni MCA Records. Stosunki piosenkarza z firmą znacznie się pogorszyły i jeszcze przed wydaniem tej płyty Johnson opuścił MCA. W listopadzie tego samego roku odkrył, że jest nosicielem wirusa HIV. Informację tę oficjalnie ogłosił dwa lata później w dzienniku The Times.
W roku 1994 wydał autobiografię A Bone in My Flute, która zebrała pozytywne recenzje i stała się bestsellerem. Napisał i nagrał piosenkę "Love & Hate" wspólnie z japońskim kompozytorem Ryūichi Sakamoto, a także solowy singel "Legendary Children", będący hołdem dla społeczności gejowskiej. Oba wydawnictwa nie osiągnęły jednak sukcesu komercyjnego.
W połowie lat 90. Holly poświęcił się swojej drugiej życiowej pasji – malarstwu[3]. Jego prace wystawiane były w takich galeriach jak Tate Liverpool czy londyńskiej Royal Academy. Rozpoczął współpracę z magazynami Details i Modern Painters.
Na rynek muzyczny powrócił wydaną w 1999 roku płytą Soulstream, wydaną przez jego własną wytwórnię Pleasuredome. Z tego albumu szerszym echem odbiła się tylko dyskotekowa wersja przeboju "The Power of Love" z czasów Frankie Goes to Hollywood. Johnson sam wyreżyserował teledysk do singla "Disco Heaven", w którym pojawił się Boy George.
W sierpniu 2009 poprowadził godzinną audycję radiową In the Beginning poświęconą grupie The Beatles w brytyjskim BBC Radio 2[4].
Życie prywatne
Jest homoseksualistą. W latach 1984–1994 był w związku ze swoim menedżerem Wolfgangiem Kuhle[5].
Dyskografia
Albumy
Rok
|
Tytuł
|
Pozycje na listach
|
[6]
|
[7]
|
[8]
|
[9]
|
[10]
|
[11]
|
[12]
|
[13]
|
[14]
|
1989
|
Blast
|
1
|
—
|
12
|
10
|
27
|
10
|
11
|
10
|
11
|
1990
|
Hollelujah
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
1991
|
Dreams That Money Can't Buy
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
1999
|
Soulstream
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
Single
Rok
|
Tytuł
|
Pozycje na listach
|
Album
|
[6]
|
[15]
|
[7]
|
[8]
|
[9]
|
[10]
|
[16]
|
[12]
|
[13]
|
[17]
|
[14]
|
[18]
|
1989
|
"Love Train"
|
4
|
5
|
4
|
17
|
8
|
12
|
21
|
14
|
10
|
35
|
20
|
65
|
Blast
|
"Americanos"
|
4
|
6
|
2
|
1
|
4
|
8
|
10
|
7
|
6
|
—
|
10
|
—
|
"Atomic City"
|
18
|
9
|
16
|
19
|
10
|
40
|
29
|
—
|
—
|
—
|
20
|
—
|
"Heaven's Here"
|
62
|
22
|
58
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
1990
|
"Where Has Love Gone?"
|
73
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
Dreams That Money Can't Buy
|
1991
|
"Across the Universe"
|
99
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
"The People Want to Dance"
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
1994
|
"Legendary Children (All of Them Queer)"
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
Soulstream
|
1998
|
"Hallelujah!"
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
1999
|
"Disco Heaven"
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
"The Power of Love"
|
56
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
Gościnnie
|
1989
|
"Ferry 'Cross the Mersey" (z The Christians, P. McCartneyem, G. Marsdenem i Stock Aitken Waterman)
|
1[19]
|
1
|
—
|
15
|
11
|
21
|
15
|
—
|
4
|
45
|
—
|
—
|
tylko na singlu
|
1994
|
"Love & Hate" (z Ryūichi Sakamoto)
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
—
|
Sweet Revenge
|
Przypisy
Linki zewnętrzne
Albumy studyjne |
|
---|
Kompilacje |
|
---|
Single |
|
---|
Powiązane |
|
---|