Był synem rzemieślnika Stanisława Berezy i Agnieszki z Wenusów. Uczył się w szkole w Skierniewicach, w czasie wojny uczęszczał na tajne komplety, po wyzwoleniu był uczniem skierniewickiego Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Prusa. Od 1947 studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, studia ukończył w 1952 z tytułem magistra. W czasie II wojny światowej (w latach 1943–1944) był żołnierzem Armii Krajowej. Kilka lat po wojnie, z pomocą Marii Janion i Marii Żmigrodzkiej, zadebiutował w prasie literackiej. W 1951 został redaktorem „Twórczości”. W latach 1966–1978 kierował działem krytyki, w latach 1978–1988 – prozy, w latach 1980–2004 był zastępcą redaktora naczelnego[1]. Od 1977 do 2005 prowadził w „Twórczości” autorską rubrykę Czytane w maszynopisie. Był również przez dwa lata przewodniczącym jury Nagrody Literackiej „Nike”. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera b-2-1)[2].
Twórczość
Henryk BerezaHenryk Bereza w rozmowie z Marianem Pankowskim (Warszawa, 21 maja 2006)Grób Henryka Berezy na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
W 2012 powstała w Szczecinie Fundacja Literatury imienia Henryka Berezy, której celem jest upowszechnianie i promowanie dorobku i spuścizny Henryka Berezy, a także upowszechnianie i promowanie polskiej literatury współczesnej, czym przez całe życie zajmował się Henryk Bereza[6]. Fundacja Literatury imienia Henryka Berezy jest m.in. wydawcą ogólnopolskiego kwartalnika „eleWator”.
Przypisy
↑Janusz Drzewucki. Henryk Bereza jakiego znałem. „eleWator”. 2013 (3), 2013. (pol.).brak numeru strony
.jpg)
1.jpg)
