Helictidinae

Helictidinae
J.E. Gray, 1865[1]
Ilustracja
Ryjonos piżmowy (M. moschata)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Infrarząd

Arctoidea

Nadrodzina

łasicokształtne

Rodzina

łasicowate

Podrodzina

Helictidinae

Typ nomenklatoryczny

Podrodzina: Helictis J.E. Gray, 1831 (= Melogale I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1831)
Rodzaj: Melogale personata I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1831

Synonimy

Podrodziny:

Rodzaju:

Rodzaje i gatunki

Melogale I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1831[8] – ryjonos
6 gatunków – zobacz opis w tekście

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Helictidinae – monotypowa podrodzina drapieżnych ssaków z rodziny łasicowatych (Mustelidae).

Zasięg występowania

Podrodzina obejmuje gatunki występujące w Azji[9][10][11].

Morfologia

Długość ciała 30–40 cm, ogona 10–21 cm; masa ciała 0,8–3 kg[10][12].

Systematyka

Rodzaj zdefiniował w 1831 roku francuski zoolog Isidore Geoffroy Saint-Hilaire w rozdziale dotyczącym ssaków w publikacji pod redakcją Bélengera poświęconej francuskiej ekspedycji do Indii Wschodnich w latach 1825–1828[8]. Gatunkiem typowym jest (oznaczenie monotypowe) ryjonos birmański (M. personata).

Etymologia

  • Melogale: łac. meles ‘borsuk’; gr. γαλεη galeē lub γαλη galē ‘łasica’[13].
  • Helictis (Helictes): gr. ελη helē, ειλη heilē ‘ciepło słoneczne’; ικτις iktis, ικτιδις iktidis ‘łasica’ (być może również ελος helos ‘bagno’; ικτις iktis, ικτιδις iktidis ‘łasica’)[14]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Helictis moschata J.E. Gray, 1831.
  • Rhinogale: gr. ῥις rhis, ῥινος rhinos „nos”; γαλεη galeē lub γαλη galē „łasica”[15].
  • Nesictis: gr. νησος nēsos ‘wyspa’ (tj. Borneo)[16]; ικτις iktis, ικτιδις iktidis ‘łasica’[17]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Helictis everetti O. Thomas, 1895.

Podział systematyczny

Do podrodziny należy jeden rodzaj ryjonos[18] (Melogale) z następującymi gatunkami[19][12][9]:

Grafika Gatunek Autor i rok opisu Nazwa zwyczajowa[18] Podgatunki[10][9][12] Rozmieszczenie geograficzne[10][9][12] Podstawowe wymiary[10][12][c] Status
IUCN[20]
Melogale cucphuongensis Nadler, Streicher, Stefen, Schwierz & Roos, 2011 ryjonos wietnamski 2 podgatunki Wietnam (Ninh Bình, Lạng Sơn, Hà Giang, Cao Bằng i Đăk Lăk), południowo-wschodnia Chińska Republika Ludowa (znany tylko z miejsca typowego w Fujian) DC: około 35 cm
DO: około 18 cm
MC: około 800 g 		 DD 
Melogale personata I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1831 ryjonos birmański 3 podgatunki Nepal, północno-wschodnie Indie, Mjanma, Chińska Republika Ludowa, Tajlandia, Laos, Wietnam i Kambodża DC: 35–40 cm
DO: 15–21 cm
MC: 1,5–3 kg 		 EN 
Melogale moschata (J.E. Gray, 1831) ryjonos piżmowy 5 podgatunków północno-wschodnie Indie przez północną Mjanmę do środkowej i południowo-wschodniej Chińskiej Republice Ludowej (w tym wyspa Hajnan), północny Laos, i Wietnam DC: 30–40 cm
DO: 10–15 cm
MC: 0,8–1,6 kg 		 LC 
Melogale subaurantiaca (Swinhoe, 1862) gatunek monotypowy lasy tropikalne i subtropikalne, użytki zielone, obszary uprawne Tajwanu Brak danych  NE 
Melogale everetti (O. Thomas, 1895) ryjonos borneański gatunek monotypowy wyżyny i wyżyny północnego Borneo (obecnie znany tylko z Sabah) DC: 35–40 cm
DO: 16–17 cm
MC: 1–2 kg 		 EN 
Melogale orientalis (Horsfield, 1821) ryjonos jawajski 2 podgatunki Jawa i Bali DC: 35–40 cm
DO: 16–17 cm
MC: około 2 kg 		 LC 

Kategorie IUCN:  LC  – gatunek najmniejszej troski,  EN  – gatunek zagrożony,  DD  – gatunki o nieokreślonym stopniu zagrożenia;  NE  – gatunki niepoddane jeszcze ocenie.

Uwagi

  1. ↑ Nowa nazwa dla Melogale I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1831.
  2. ↑ Niepoprawna późniejsza pisownia Helictis J.E. Gray, 1831.
  3. ↑ DC – długość ciała; DO – długość ogona; MC – masa ciała

Przypisy

  1. ↑ a b J.E. Gray. Revision of the genera and species of Mustelidae contained in the British Museum. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1864, s. 103, 1864. (ang.). 
  2. ↑ T.N. Gill. Arrangement of the Families of Mammals; with Analytical Tables. „Smithsonian Miscellaneous collections”. 11, s. 6, 64, 1872. (ang.). 
  3. ↑ G. Petter. Origine, phylogénie et systématique des blaireaux. „Mammalia”. 35 (4), s. 596, 1971. DOI: 10.1515/mamm.1971.35.4.567. (ang.). 
  4. ↑ J.E. Gray. Three new genera. „Proceedings of the Committee of Science and Correspondence of the Zoological Society of London”. 1 (8), s. 94, 1831. (ang.). 
  5. ↑ C.W.L. Gloger: Gemeinnütziges Hand- und Hilfsbuch der Naturgeschichte. Für gebildete Leser aller Stände, besonders für die reifere Jugend und ihre Lehrer. Breslau: A. Schulz, 1842, s. xxix, 75. (niem.).
  6. ↑ J.E. Gray: List of the osteological specimens in the collection of the British Museum. London: The Trustees, 1847, s. 20. (ang.).
  7. ↑ O. Thomas. Some Notes on Ferret-Badgers. „The Annals and Magazine of Natural History”. Ninth series. 9, s. 194, 1922. (ang.). 
  8. ↑ a b I. Geoffroy Saint-Hilaire: Memmifères. W: C. Bélenger: Voyage aux Indes-orientales, par le nord de L’Europe, les provinces du Caucase, la Géorgie, L’Arménie at la Perse, suivi de détails topographiques, statiscques et autres sur le Pégou, les Iles e Java, de Maurice et de Bourbon, sur le Cap-de-Bonne-Espérance et Sainte-Hélène, pendant les années 1825, 1826, 1827, 1828. Cz. 3: Zoologie. Paris: Arthur Betrand, 1831, s. 129. (fr.).
  9. ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 454. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  10. ↑ a b c d e S. Larivière, A.P. Jennings: Family Mustelidae (Weasels and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 635–636. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).
  11. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Melogale. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-23].
  12. ↑ a b c d e Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 686. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  13. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 408.
  14. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 314.
  15. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 606.
  16. ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 165.
  17. ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 124.
  18. ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 158-159. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  19. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-12-20]. (ang.).
  20. ↑ Home. The IUCN Red List of Threatened Species. [dostęp 2024-07-10]. (ang.).

Bibliografia

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!