Ten artykuł należy dopracować:
Haruki Murakami (jap. 村上 春樹 Murakami Haruki; ur. 12 stycznia 1949 w Kioto) – japoński pisarz, eseista i tłumacz literatury amerykańskiej.
Życiorys
Urodził się w Kioto w Japonii podczas powojennego wyżu demograficznego, a wychował się w Nishinomiya, Ashiya i Kobe. Jest jedynakiem. Jego ojciec, Chiaki, był synem buddyjskiego mnicha, opata świątyni An’yō-in w Kamakurze[1], a matka, Miyuki, córką kupca z Osaki. Oboje uczyli literatury japońskiej[2]. Ojciec brał udział w wojnie chińsko-japońskiej i był przez nią głęboko straumatyzowany, co odbiło się również na jego synu[1].
Murakami studiował w latach 1968–1975 na Wydziale Literatury tokijskiego Uniwersytetu Waseda teatrologię, w tym pisanie scenariuszy. W latach 1974–1981, razem z żoną, Yōko (pobrali się w 1971), prowadził klub jazzowy „Peter Cat” w mieście Kokubunji wchodzącym w skład metropolii Tokio, mieszkając w tym czasie w Sendagai.
W wieku 30 lat wydał swoją pierwszą powieść Słuchaj pieśni wiatru (Hear the Wind Sing, 1979). Po napisaniu wysłał ją na konkurs literacki, zajmując pierwsze miejsce i zdobywając nagrodę magazynu literackiego Gunzō (ang. Gunzo New Writers' Prize, jap. Gunzō Shinjin Bungakushō). Kolejnymi utworami Murakamiego były: Flipper roku 1973 (1980) i Przygoda z owcą (1982). Te trzy utwory nazywane są Trylogią „Szczura”, od przydomka jednego z bohaterów[3].
Następne książki: Koniec świata i hard-boiled wonderland (1985, Nagroda im. Jun’ichirō Tanizakiego), Tańcz, tańcz, tańcz (1988) i Na południe od granicy, na zachód od słońca (1992) ugruntowały jego pozycję jako pisarza, a także przyniosły mu sławę na Zachodzie, głównie w Stanach Zjednoczonych.
W latach 1986–1988 mieszkał we Włoszech, gdzie napisał jedną z nielicznych powieści realistycznych w swoim dorobku, Noruwei no mori (Norwegian Wood) – nawiązującą tytułem do piosenki Beatlesów – wyrażającej tęsknoty pokolenia młodości narratora, jego wspomnień miłości z czasów studenckich. Książka odniosła oszałamiający sukces, a Murakami stał się międzynarodową gwiazdą mediów[4].
Nie mogąc znieść złych stron sławy, w 1991 r. przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych, gdzie wykładał na Uniwersytecie Princeton (1991–1993), a następnie na Tufts University (1993–1995) w Medford, w stanie Massachusetts.
Po trzęsieniu ziemi w Kobe, a także ataku gazowym sekty Najwyższa Prawda w tokijskim metrze w 1995 r. powrócił do kraju. W tym samym roku ukazała się Kronika ptaka nakręcacza, oceniana przez krytyków jako największe osiągnięcie literackie pisarza (Nagroda Yomiuri w 1996 r.). W 1997 napisał Underground, w 1999 r. Sputnik Sweetheart, a w 2002 – Kafka nad morzem. Jest autorem kilku zbiorów opowiadań.
W 2006 roku został uhonorowany Nagrodą Franza Kafki[5]. Otrzymał również Nagrodę Asahi za 2006 rok[6].
Murakami jest także tłumaczem, przełożył z angielskiego utwory takich autorów, jak m.in.: Francis Scott Fitzgerald, Raymond Carver, John Irving, Truman Capote. Większość jego twórczości, która ukazała się po polsku, tłumaczyła Anna Zielińska-Elliott.
Jak sam mówi, poczuł chęć pisania na meczu baseballowym w 1978 r., sam nazywa to „objawieniem”[7]. Regularnie bierze udział w maratonach[8].
Twórczość
Powieści
Zbiory opowiadań
Tytuł polskiego wydania
|
Tytuł w oryginale japońskim
|
Rok wydania
|
Tytuł
|
Rok wydania
|
Tytuł
|
brak
|
brak
|
1981
|
夢で逢いましょう Yume de Aimashou (współautor: Shigesato Itoi)
|
brak
|
brak; wszystkie opowiadania z tego zbioru znalazły się
w polskim wydaniu Ślepa wierzba i śpiąca kobieta
|
2005
|
東京奇譚集 Tōkyō kitanshū
|
2006
|
Wszystkie boże dzieci tańczą
|
2000
|
神の子どもたちはみんな踊る Kami no kodomo-tachi wa minna odoru
|
2008
|
Ślepa wierzba i śpiąca kobieta
|
1980–2005
|
めくらやなぎと眠る女 Mekurayanagi to nemuru onna
|
2012
|
Zniknięcie słonia
|
1993
|
象の消滅 Zō no shōmetsu
|
2015
|
Mężczyźni bez kobiet
|
2014
|
女のいない男たち Onna no inai otokotachi
|
2020
|
Pierwsza osoba liczby pojedynczej
|
2020
|
一人称単数 Ichininshō Tansū
|
Eseje i literatura faktu
Tytuł polskiego wydania
|
Tytuł w oryginale japońskim
|
Rok wydania
|
Tytuł
|
Rok wydania
|
Tytuł
|
brak
|
brak
|
1981
|
ウォーク・ドント・ラン : 村上龍 vs 村上春樹 Wōku donto ran (współautor: Ryū Murakami)
|
brak
|
brak
|
1990
|
雨天炎天 Uten Enten
|
brak
|
brak
|
1996
|
村上春樹、河合隼雄に会いにいく
|
brak
|
brak
|
1997
|
ポ-トレイト・イン・ジャズ Pōtoreito in jazu
|
2021
|
Podziemie. Największy zamach w Tokio
|
1997-1998
|
アンダーグラウンド Andāguraundo
|
brak
|
brak
|
2001
|
ポ-トレイト・イン・ジャズ 2 Pōtoreito in jazu 2
|
2010
|
O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu
|
2007
|
走ることについて語るときに僕の語ること Hashiru koto ni tsuite kataru toki ni boku no kataru koto
|
brak
|
brak
|
2008
|
意味がなければスイングはない Imi ga nakereba suingu wa nai
|
2022
|
Rozmowy o muzyce
|
2011
|
小澤征爾さんと、音楽について話をする (współautor: Seiji Ozawa)
|
2017
|
Zawód: powieściopisarz
|
2015
|
職業としての小説家 Shokugyō to shite no shōsetsuka
|
brak
|
brak
|
2015
|
ラオスにいったい何があるというんですか? 2 Raos ni ittai nani ga aru to iun desuka?
|
brak
|
brak
|
2015
|
職業としての小説家 Shokugyō to shite no Shōsetsuka
|
2022
|
Porzucenie kota. Wspomnienie o ojcu
|
2020
|
猫を棄てる 父親について語るとき Neko o suteru chichioya ni tsuite kataru toki
|
2023
|
Moje ukochane T-shirty
|
2020
|
僕の愛したTシャツたち
|
Ekranizacje
- Słuchaj pieśni wiatru (1981, Japonia)
- Tony Takitani (2004, Japonia)
- Na południe od granicy (2006, Polska)
- All God’s Children Can Dance (2007, USA)
- Norwegian Wood (2010)
- Pamiętnik dźwięków (The Diary of Sounds) (2012, Ukraina) film krótkometrażowy na podstawie opowiadania Ślepa wierzba i śpiąca kobieta[9]
- Płomienie (Beoning) (2018, Korea Płd., Japonia)
- Drive My Car (2021, Japonia) – na podstawie zbioru opowiadań Mężczyźni bez kobiet.
Przypisy
- ↑ a b HarukiH. Murakami HarukiH., Porzucenie kota. Wspomnienie o ojcu, Muza, 13 kwietnia 2022, ISBN 978-83-287-2212-5 . Brak numerów stron w książce
- ↑ PetriP. Liukkonen PetriP., AriA. Pesonen AriA., Haruki Murakami (b. 1949) [online], authorscalendar.info [dostęp 2022-11-01] (ang.).
- ↑ Author. Strona oficjalna pisarza. [dostęp 2022-12-01]. (ang.).
- ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. PWN, 2012, s. 439-445. ISBN 978-83-01-17214-5.
- ↑ Cena Franze Kafky. Společnost Franze Kafky. [dostęp 2014-09-19]. (cz.).
- ↑ The Asahi Prize [online], Asahi Shimbun [dostęp 2020-03-26] (ang.).
- ↑ Opisał to w książce Zawód: powieściopisarz
- ↑ Murakami opisuje swoją pasję codziennego biegania oraz udział w zawodach biegowych w: Zawód: powieściopisarz.
- ↑ "Pamiętnik dźwięków": film krótkometrażowy na podstawie opowiadania Harukiego Murakami "Ślepa wierzba i śpiąca kobieta". IMDb.com. [dostęp 2020-08-23].
Linki zewnętrzne
Powieści |
|
---|
Zbiory opowiadań |
|
---|
Wspomnienia |
|
---|
Ekranizacje |
|
---|