15 sierpnia 1876 Reudnitz
8 listopada 1918 Bertrix
Uniwersytet w Lipsku
1904
1913
Uniwersytet w Rostocku
Hans-Heinrich Georg Queckenstedt (ur. 15 sierpnia 1876 w Reudnitz, zm. 8 listopada 1918 w Bertrix) – niemiecki lekarz neurolog. Opisał zjawisko, wykorzystywane obecnie w tzw. próbie Queckenstedta.
Urodził się w Reudnitz koło Lipska. Jego rodzicami byli Luise Queckenstedt, z domu Stiehler, i Heinrich Queckenstedt, nauczyciel[1]. Uczęszczał do Königliches Gymnasium w Lipsku, a następnie rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Lipsku. Po ukończeniu studiów w 1900 roku pracował u Sigberta Gansera w miejskim zakładzie psychiatrycznym w Dreźnie, w szpitalu w Zwickau i w klinice psychiatrii w Heidelbergu. W 1904 roku otrzymał tytuł doktora medycyny. Od 1906 w Rostocku, gdzie pracował z Friedrichem Martiusem. W 1913 roku przedstawił rozprawę habilitacyjną i został Privatdozentem. Od 1913 kierował polikliniką w Rostocku. Podczas I wojny światowej kierował służbami medycznymi w Harburgu pod Hamburgiem.
Zginął tragicznie na dwa dni przed zawieszeniem broni nieopodal Bertrix w Belgii, jego koń poniósł i zrzucił go na drogę przed jadącą ciężarówką z bronią[2][3]. Pochowany jest na cmentarzu wojskowym w Musson-Baranzy (grób 590)[4]. Nie założył rodziny.
W 1891 opisał sposób przeprowadzenia punkcji lędźwiowej, co czyni z niego jednego z pionierów tej metody diagnostycznej. W 1916 roku opisał zjawisko, stanowiące podstawę tzw. próby Queckenstedta[5][6]. Badał metabolizm żelaza w przebiegu niedokrwistości złośliwej.