Urodził się 16 stycznia 1921 roku w Warszawie w rodzinie lekarza weterynarii, majora Gustawa Budzyńskiego (ur. 1882)[2] i jego żony Heleny. Jego dziadek Edward Budzyński był adiutantemPawła Suzina, dowódcy partyzanckiego oddziału podczas powstania styczniowego na Litwie w suwalskiem. Jego prapradziadek Mateusz Budzyński był oficerem w powstaniu listopadowym.
Od listopada 1939 roku działał w konspiracji. Dowodził grupą dywersyjną Obwodu Żoliborz AK, następnie w stopniu podporucznika, został zastępcą dowódcy oddziału Dywersji Bojowej DB-17, przekształconej w 9 kompanię dywersyjną. Od 1 sierpnia był zastępcą dowódcy Zgrupowania „Żniwiarz”. 3 sierpnia został ciężko raniony w trakcie walk.
Po wojnie, wstąpił do WiNu, był dowódcą oddziału dyspozycyjnego prezesa Obszaru Centralnego (1945–1947). Za działalność w AK i WiN spędził 7 lat w komunistycznym więzieniu.
Po wyjściu na wolność wznowił studia na Politechnice Gdańskiej. Ukończył je w 1959 – podjął wówczas pracę dydaktyczną na Wydziale Elektroniki PG oraz jednocześnie w Polskim Radiu Gdańsk. W 1965 uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Politechnice Warszawskiej. Był pionierem w kształceniu inżynierów dźwięku w Polsce (współtworzył Zakład Inżynierii Dźwięku na Wydziale Elektroniki PG oraz Zakład Akustyki na gdańskiej Akademii Muzycznej). Prowadził również intensywną pracę naukową z dziedziny akustyki: jest autorem ponad 140 artykułów naukowych i referatów konferencyjnych. Był honorowym członkiem Polskiego Towarzystwa Akustycznego, Greckiego Towarzystwa Akustycznego, członkiem Francuskiego Towarzystwa Akustycznego, polskiej sekcji Audio Engineering Society. Był członkiem komitetu akustyki PAN.
