Groszek pachnący (Lathyrus odoratus L.) – gatunekrośliny jednorocznej wywodzący się z rejonu śródziemnomorskiego (Sycylia, południe Włoch[4]), rozprzestrzeniający się także w innych rejonach i w wielu krajach uprawiany[5]. W Polsce wyłącznie w uprawie jako roślina ozdobna, tylko przejściowo dziczejąca (efemerofit). Często uprawiane, jednoroczne pnącze[4].
Delikatne o pastelowych barwach białej, żółtej, różowej, pomarańczowej, niebieskiej[4], zebrane w 1–3 kwiatowe, nieliczne[6]grona. Kwiaty motylkowe o średnicy od 3 do 4 cm, silnie pachnące; o barwach białej, żółtej, różowej, pomarańczowej, niebieskiej. Osadzone w liczbie od 4 do 7 na sztywnych szypułkach. Kwitnie od czerwca do końca sierpnia.
Nieoskrzydlony, wydłużony, omszony[4]strąk na szypułce o długości ponad 7 cm.
Zastosowanie i uprawa
Zastosowanie. Ze względu na swoje ładne i wonne kwiaty jest często uprawiany jako roślina ozdobna. Uprawiany jest na rabatach i na kwiat cięty, na altanach, balkonach, pergolach. Idealnie nadaje się na osłonę dobrze oświetlonych ścian i ogrodzeń. Wyhodowano kultywary o szerokiej gamie barw kwiatów, jednak są one mniej pachnące od typowej formy[7]. Istnieją odmiany karłowe i wysokie, pnące.
Uprawa. Nasiona wysiewa się pod koniec marca lub na początku kwietnia wprost do gruntu, po 4–6 nasion w jednej kupce, w rozstawie 20 × 50 cm[8]. Odmiany wysokie pnące, wymagają podpór. Groszek pachnący dobrze rośnie w miejscu ciepłym i nasłonecznionym, na glebie lekkiej, ale zasobnej w składniki pokarmowe, słabo zasadowej. Młode rośliny znoszą dość dobrze chłody, można więc wysiewać nasiona do gruntu już od połowy kwietnia. W temperaturze 15-18 stopni kiełkują po 14 dniach[4].
Odmiany
‘Cuthberston’ – rośliny silnie rosnące[6], kwiaty średniej wielkości z pomarszczonymi płatkami, wyrastające grupami po 4–5 na długich szypułkach[6].
‘Praecox’ – wcześnie kwitnący, kwiaty duże (średnica 4–5 cm) o pofalowanych płatkach; nadają się do uprawy przyspieszonej pod szkłem[6].
‘Spencer’ – popularne odmiany gruntowe, wielkokwiatowe[6], kwiaty średnicy 4–5 cm ze sfalowanymi płatkami. Szczególnie polecany do uprawy w gruncie.
‘Zvolanek’ – odmiany wielkokwiatowe[6], sfalowane kwiaty w grupach po 4–6 na długiej szypułce (40 cm)[8].
‘Cupido’ (Liliput) – rośliny niskie 40–60 cm, obficie, lecz krótko kwitnące[6].
‘Duplex’ – rośliny o kwiatach z podwójnym żagielkiem[6].
‘Galaxy’ – rośliny o kwiatach dużych, zebranych po 5-7 na długich szypułkach[6].
‘Ruffled’ – górny płatek kwiatu bardzo duży [żagielek] o brzegach falistych[6].
‘Pink Pride’ – kwiaty różowe z białym środkiem[4].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abcdefghijklKrystyna Oszkinis: Kwiaty od A do Z. PWRiL, 1992. Brak numerów stron w książce
↑GeoffreyG.BurnieGeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC271991134.
↑ abBolesław Chlebowski, Kazimierz Mynett: Kwiaciarstwo. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00544-X. Brak numerów stron w książce
Bibliografia
J.M. Berg, J.L. Tymoczko, L. Stryer., Biochemia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005
B.D. Hames, N.M. Hooper, Biochemia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999, 2002
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8. Brak numerów stron w książce
_seeds.jpg)
