Gerard Wilk

Gerard Wilk
Data i miejsce urodzenia

12 stycznia 1944
Gliwice

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 1995
Paryż

Dziedzina sztuki

taniec

Gerard Wilk (ur. 12 stycznia 1944 w Gliwicach, zm. 28 sierpnia 1995 w Paryżu) – polski tancerz, w latach 1966–1970 solista baletu Teatru Wielkiego w Warszawie.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Gliwicach, jego rodzicami byli Jadwiga i Jan Wilkowie. Ojciec został wcielony do armii niemieckiej, a po wojnie został zesłany na Syberię[1], skąd powrócił do Polski w 1949 r. i pracował w zakładach mięsnych. Gerarda i jego starszego o cztery lata brata Jana wychowywała matka[1]. Mając 13 lat przystąpił do egzaminów do Państwowej Szkoły Baletowej w Bytomiu[2]. Według jednych źródeł: matka jego koleżanki zobaczyła, że Gerard dobrze się rusza i zawiozła go na egzamin; według innych – niezwykłe zdolności ruchowe zauważył opiekun szkolnego kółka tanecznego[3]. Został przyjęty na okres próbny na rok. W tym czasie musiał nadrobić trzyletnie zaległości. Opiekowała się nim Halina Iwańska, dawna uczennica Isadory Duncan. Wilk nie tylko poradził sobie z zaległościami, ale też odkrył życiową pasję, a po latach stał się ikoną polskiego baletu.

Kariera

Halina Hulanicka przekonała go, by przeniósł się do Warszawskiej Szkoły Baletowej. Kiedy w 1964 zdał egzaminy końcowe[4], czekał już na niego angaż. Przeszedł całą drogę w baletowej hierarchii: od członka corps de ballet, przez koryfeja. W 1968 trafił do zespołu Teatru Wielkiego, w 1970 został solistą. Doceniali go krytycy i publiczność. Spektakle z jego udziałem stawały się wydarzeniami. Był indywidualnością, przyciągał uwagę, pisano, że można podziwiać maestrię, z jaką wykonuje taniec, a zarazem żywiołowość, umiejętność przekazania emocji[2]. 26 czerwca 1970 po raz ostatni zatańczył na warszawskiej scenie w premierze Romea i Julii.

Brał udział w sesjach modowych w rubryce Barbary Hoff w „Przekroju”, gdzie lansował kwieciste marynarki, w programach rozrywkowych i teledyskach. Wystąpił jako tancerz w komediach muzycznych Stanisława Barei – Małżeństwo z rozsądku (1966) i Przygoda z piosenką (1968) oraz jako rzecznik prawny towarzystwa ubezpieczeniowego w komedii fantastycznonaukowej Andrzeja Wajdy Przekładaniec (1968). Ogólnopolską sławę przyniósł mu występ (razem z Krystyną Mazurówną) w telewizyjnym klipie do piosenki Piotra Szczepanika „Kochać” (1967). Wystąpił w krótkometrażowych filmach baletowych: Fantomy (1967, choreografia Krystyna Mazurówna)[5], Gry (1970) i Podróż magiczna (1979, choreografia Zofia Rudnicka)[6]. Gry w choreografii Conrada Drzewieckiego zostały nagrodzone m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Twórczości Radiowej i Telewizyjnej Prix Italia we Florencji w 1970 roku i na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie w 1971 roku[7][8]. Występował również w etiudach baletowych Krzysztofa Komedy[9] oraz grupie baletowej Fantom.

Od 1970 przebywał za granicą. Do 1981 występował w Balecie XX wieku Maurice'a Béjarta w Brukseli. Od 1989 zajmował się pracą pedagogiczną w Paryżu. W 1981 zdecydował się zakończyć karierę sceniczną. Zamieszkał w Paryżu, zajął się pracą pedagogiczną. Uczył tańca także w Monachium, Berlinie, Florencji, Monte Carlo. Raz w roku przyjeżdżał podszkolić tancerzy w Teatrze Wielkim, gdzie jesienią 1994 wystawił operę Werther Masseneta. W 1995 wystąpił jako tytułowy bohater w dokumentalnym filmie Gerard Wilk - kilka razy zaczynałem od zera w reżyserii Bogdana Łoszewskiego[10].

Życie prywatne

Od sierpnia 1968 przez kilka miesięcy spotykał się z 23-letnim wówczas Markiem Barbasiewiczem[1]. Jego wieloletnim partnerem był malarz Jean-Jacques Le Corre[2].

Śmierć

Zmarł 28 sierpnia 1995 w wyniku powikłań związanych z AIDS[11]. O tym, że od kilku lat był zakażony wirusem HIV, nie wiedzieli nawet jego dobrzy znajomi. Pożegnanie odbyło się na cmentarzu Père-Lachaise, pochówku nie było[1]. Urnę z prochami zabrał do swojej podparyskiej posiadłości jego partner Jean-Jacques Le Corre[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Agnieszka Święcicka, Był „sekretem Marka Barbasiewicza”. O romansie tancerza i aktora wiedziało tylko kilka osób [online], Plejada.pl, 29 kwietnia 2022 [zarchiwizowane z adresu 2022-04-29].
  2. ↑ a b c Agnieszka Dajbor, Miał wszystko: urodę, talent, uznanie. Niezwykłe życie Gerarda Wilka, „Viva!”, 21 grudnia 2021.
  3. ↑ Zofia Rudnicka, Gerard Wilk. Tancerz, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2019, ISBN 978-83-662-3227-3.
  4. ↑ Warszawska Szkoła Baletowa. Absolwenci, rocznik 1963/1964. baletowa.pl. [dostęp 2022-07-14].
  5. ↑ Fantomy w bazie filmpolski.pl
  6. ↑ Podróż magiczna w bazie filmpolski.pl
  7. ↑ Gry w bazie filmpolski.pl
  8. ↑ Zwycięzcy 11. Ogólnopolskiego i 8. Międzynarodowego Festiwalu Filmów Krótkometrażowych. Krakowski Festiwal Filmowy. [dostęp 2022-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-04-29)].
  9. ↑ Jerzy S. Majewski: Komeda w Warszawie: żył na Żoliborzu, grał w Hybrydach. „Gazeta Wyborcza”, 2011-11-05. [dostęp 2012-04-29].
  10. ↑ Gerard Wilk - kilka razy zaczynałem od zera w bazie filmpolski.pl
  11. ↑ Joanna Brych: Niezwykła kariera Gerarda Wilka. polityka.pl, 2016-04-22. [dostęp 2017-12-31]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!