Galsan Tschinag

Galsan Tschinag
Чинаагийн Галсан
	; Galsan Tschinag w tradycyjnej tuwińskiej czapce (2006)
Imię i nazwisko	Irgit Szynykbaj-ogłu Dżurukuwaa
Data i miejsce urodzenia	26 grudnia 1944 ; ajmak bajanolgijski
Narodowość	tuwińska
Alma Mater	Uniwersytet w Lipsku
Dziedzina sztuki	literatura, poezja
	Ważne dzieła
	Koniec pieśni
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Galsan Tschinag (mong. Чинаагийн Галсан, Czinaagijn Galsan; ur. 26 grudnia 1944 w ajmaku bajanolgijskim jako Irgit Szynykbaj-ogłu Dżurukuwaa^[1]^[2]) – mongolski pisarz, poeta i eseista narodowości tuwińskiej piszący w języku mongolskim i niemieckim. Także szaman i zwolennik medycyny naturalnej.

Życiorys

Urodzony w górach Ałtaju w rodzinie pasterskiej, jako najmłodszy syn tuwińskiego szamana^[3]. Ukończył szkołę średnią w Ułan Bator, a następnie w latach 1962–1966 studiował germanistykę w Lipsku (NRD) na tamtejszym uniwersytecie^[4]. Po powrocie do Mongolii pracował na Państwowym Uniwersytecie Mongolskim jako lektor języka niemieckiego.

W wyniku poważnych problemów zdrowotnych, zwrócił się ku medycynie naturalnej i naukom swojego ojca. Obecnie sam praktykuje szamanizm^[5]^[6] oraz propaguje tradycyjną tuwińską medycynę^[7].

Pochodzi z rodziny tuwińskiej i w wielu swoich książkach prezentuje tradycje tego narodu. Obecnie jest przywódcą tej mniejszości w Mongolii^[4].

Opisuje głównie zmieniający się świat stepów Mongolii, walkę tradycji z nadchodzącymi zmianami. Pisze powieści obyczajowe i romanse osadzone w tuwińskich i mongolskich realiach, a także poezje i eseje^[5]. Nawiązuje też do dawnej historii Mongolii – czasów Czyngis-chana.

Do tej pory po polsku ukazała się jedna jego książka: Koniec pieśni – „opowieść o podwójnej tragedii: o śmierci matki, która pozostawia czwórkę dzieci i męża, który dopiero nauczył się ją kochać; i o zrozpaczonej po utracie swojego źrebięcia klaczy, która odrzuca inne, osierocone źrebię”^[8].

Był wielokrotnie tłumaczony na różne języki, a jego twórczość została doceniona – otrzymał m.in. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Przez większą część roku mieszka w Ułan Bator, kilka miesięcy spędza w Niemczech, które objeżdża z cyklami spotkań i seminariów^[9]. Wystąpił w kilku filmach dokumentalnych poświęconych Tuwińcom, Mongolii, swoim książkom i szamanizmowi^[10].

Nagrody i odznaczenia

Nagroda literacka im. Adelberta von Chamisso (Adelbert-von-Chamisso-Preis), 1992
Nagroda im. Heimito von Doderera (Heimito von Doderer Literaturpreis), 2001
Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, 2002

Otrzymał również literackie nagrody duńskie, niemieckie, mongolskie i rosyjskie^[11].

Publikacje

Publikacje w języku polskim

Koniec pieśni – powieść, tłumaczenie: Dariusz Muszer, Wydawnictwo Babel, 2008, ISBN 978-83-89933-40-9

Publikacje w języku niemieckim

Lista publikacji^[12]^[13].

1981 Eine tuwinische Geschichte und andere Erzählungen
1992 Der siebzehnte Tag
1993 Das Ende des Liedes
1994 Der blaue Himmel^[14]
1995 Eine tuwinische Geschichte und neue Erzählungen
1995 Zwanzig und ein Tag
1995 Alle Pfade um deine Jurte
1996 Nimmer werde ich dich zähmen können
1997 Die Karawane
1997 Im Land der zornigen Winde
1998 Wolkenhunde
1999 Die graue Erde^[15]
1999 Der Wolf und die Hündin
1999 Sonnenrote Orakelsteine
2000 Der weiße Berg
2001 Dojnaa
2002 Tau und Gras
2002 Der Steinmensch von Ak-Hem
2003 Die Verteidigung des Steins gegenüber dem Beton
2004 Das geraubte Kind
2005 Mein Altai
2006 Das zaubermächtige Goldplättchen und andere Märchen aus der Gegenwart
2006 Jenseits des Schweigens
2007 Liebesgedichte
2007 Die neun Träume des Dschingis Khan
2007 Auf der großen blauen Straße
2008 Das Menschenwild
2008 Die Rückkehr
2011 Das andere Dasein
2012 In der Mitte ein Feuer. Geschichten und Bilder der tuwinischen Nomaden in der Mongolei.
2012 Gold und Staub
2013 Der Mann, die Frau, das Schaf, das Kind