Główna siedziba królestwa

Główna siedziba królestwa (łac. sedes regni principales) – gród (początkowo) lub miasto (później) monarchii wczesnopiastowskiej o funkcji stolicy państwa^{[potrzebny przypis]} w okresie między wiekiem X a końcem wieku XIII. Od koronacji Władysława I Łokietka w 1320 funkcję tę pełnił Kraków.

Łacińskiego zwrotu użył po raz pierwszy Gall Anonim w swojej kronice, wymieniając trzy główne siedziby królestwa: Wrocław, Kraków i Sandomierz^[1].

Boleslaus vero, in Wratislaw, et in Cracovia, et in Sandomir, sedes regni principales obtinuat.

Gall Anonim, Kronika polska, II, 7 i 8.

Ośrodkami władzy, w których w różnych okresach rezydowali władcy Polski, były zapewne Giecz, Kalisz, Ostrów Lednicki, Gniezno, Praga^[2], Poznań, Kruszwica, Wrocław, Kraków, Sandomierz, Wiślica, Przemyśl, Płock, Włocławek i Gdańsk^[3]^[4].

Przypisy

↑ Karol Maleczyński (red.), Galla Kronika czyli dzieje książąt i władców polskich, [w:] Monumenta Poloniae Historica, s. II, t. 2, Kraków 1952, s. 151.
↑ Tajemnica sprzed tysiąca lat. Czy Praga była stolicą Polski?
↑ Zbigniew Pianowski, Sedes regni principales: Wawel i inne rezydencje piastowskie do połowy XIII wieku na tle europejskim, Kraków 1994, s. 18.
↑ Civitates Principales: wybrane ośrodki władzy w Polsce wczesnośredniowiecznej: katalog wystawy, TomaszT. Janiak (red.), DariuszD. Stryniak (red.), Gniezno: MPPP, 1998, ISBN 83-906800-2-5, OCLC 830261808 .