Fuocoammare. Ogień na morzu
Fuocoammare
Gatunek
|
dokumentalny, dramat
|
Rok produkcji
|
2016
|
Data premiery
|
13 lutego 2016 (66. MFF w Berlinie)
|
Kraj produkcji
|
Włochy Francja
|
Język
|
włoski
|
Czas trwania
|
108 minut
|
Reżyseria
|
Gianfranco Rosi
|
Scenariusz
|
Gianfranco Rosi Carla Cattani (pomysł)
|
Główne role
|
Samuele Caruana Pietro Bartolo Giuseppe Fragapane Samuele Pucillo Francesco Paterna Maria Costa Maria Signorello Francesco Mannino Mattias Cucina
|
Muzyka
|
Stefano Grosso
|
Zdjęcia
|
Gianfranco Rosi
|
Montaż
|
Jacopo Quadri
|
Produkcja
|
Donatella Palermo Gianfranco Rosi Roberto Cicutto Paolo Del Brocco Serge Lalou Camille Laemlé Martine Saada Olivier Père[1]
|
Fuocoammare. Ogień na morzu (wł. Fuocoammare) – włosko-francuski[2] film dokumentalny z 2016 roku w reżyserii i według scenariusza Gianfranco Rosiego. Zdjęcia do filmu były kręcone na włoskiej wyspie Lampedusa w czasie europejskiego kryzysu migracyjnego.
Światowa premiera filmu miała miejsce 13 lutego 2016 roku w ramach konkursu głównego podczas 66. MFF w Berlinie. Na festiwalu tym film został uhonorowany główną nagrodą, czyli Złotym Niedźwiedziem[1]. Był później również nominowany do Oscara za najlepszy pełnometrażowy film dokumentalny.
Opis fabuły
12-letni Samuele jest mieszkańcem wyspy Lampedusa położonej na Morzu Śródziemnym, daleko od stałego lądu. Podobnie jak większość chłopców w jego wieku nie zawsze lubi chodzić do szkoły. Woli uprawiać wspinaczkę na przybrzeżnych skałach, strzelać z procy lub „naciągnąć” kogoś w porcie. Miejsce to od lat stanowi cel podróży mężczyzn, kobiet i dzieci, którzy płynąc z Afryki, próbują pokonać morze za pomocą nierzadko zbyt małych i rozpadających się łodzi. Wyspa w filmie staje się metaforą „najazdu emigrantów na Europę” – nadziei, trudów i losu setek tysięcy ludzi pragnących lepszego życia. Tęsknią oni za pokojem, wolnością i szczęściem. Z wody wyciągane są ciała tych, którzy nie przeżyli ucieczki przez morze. Każdego dnia mieszkańcy Lampedusy są świadkami największej tragedii humanitarnej początku XXI wieku[2].
Gianfranco Rosi obserwuje codzienne życie, co przybliża widza do miejsca, które jest zarówno prawdziwe, jak i symboliczne. Stara się ukazać świat emocji poszczególnych mieszkańców wyspy, którzy żyją w ciągłym stanie zagrożenia. Jednocześnie film, pozbawiony komentarza, opisuje sposób w jaki dwa światy delikatnie stykają się na tak małej przestrzeni[2].
Nagrody i nominacje
- 66. MFF w Berlinie
Przypisy
Linki zewnętrzne
1950–1959 |
|
---|
1960–1979 |
|
---|
1980–1999 |
|
---|
2000–2019 |
|
---|
2020– |
|
---|