Był czwartym dzieckiem, a zarazem drugim synem ówczesnego księcia pomorskiego Bogusława XIII i jego pierwszej żony Klary, księżniczki brunszwickiej. Imię otrzymał po ojcu matki – księciu brunszwickim Franciszku[2].
Studiował na Uniwersytecie w Greifswaldzie[potrzebny przypis]. Od najmłodszych lat przewidziany był na stanowisko biskupa kamieńskiego. Najpierw w 1592 został koadiutorem biskupstwa, a po rezygnacji na jego rzecz 20 czerwca 1602 poprzedniego biskupa, stryja Kazimierza VII został 15 września tegoż roku wybrany na administratora sekularyzowanego księstwa biskupiego w Kamieniu[2][3].
W wyniku układów z braćmi po śmierci ojca, Bogusława XIII prócz biskupstwa objął też w zarząd starostwo bytowskie. Podróżował po Europie, zwiedził m.in. Niderlandy, Francję oraz Czechy[3]. Śmierć najstarszego brata – Filipa II, księcia szczecińskiego w 1618, spowodowała objęcie urzędu przez Franciszka. Książę przekazał swojemu najmłodszemu bratu – Ulrykowi stolec biskupi oraz władztwo szczecineckie[4].
Jeszcze będąc biskupem kamieńskim, Franciszek rozpoczął w 1609 starania o rękę Zofii, córki Chrystiana I, elektora saskiego i Zofii brandenburskiej. Do ślubu doszło w lipcu 1610 w Dreźnie, wymiany obrączek – 26 sierpnia tamże, natomiast uroczysty wjazd nowo poślubionej małżonki do Bytowa miał miejsce 13 października 1610. Małżeństwo to było bezdzietne[5].
Franciszek podejmował próby podniesienia obronności księstwa. W założeniach powołanej komisji wojskowej było stworzenie stałej, regularnej armii, która według wczesnych projektów miała składać się z (minimum) 1500 jazdy oraz 8 tysięcy piechoty. Założenia przewidywały również budowę arsenału w Szczecinie. Koncepcja księcia spotkała się z krytyką poddanych, którzy wyrażali sprzeciw wobec podniesionego podatku obronnego[3]. Prawdopodobnie, projekt nie został w całości zrealizowany, poza wzmocnieniem murów obronnych miast. Szlachta pomorska, nawet w chwili wybuchu wojny trzydziestoletniej w 1618, nie wykazywała mobilizacji wobec zagrażającego niebezpieczeństwa ze strony ościennych państw[potrzebny przypis]. W wyniku niezadowolenia społecznego i trudności fiskalnych – Franciszek pozostawił skarb książęcy z zadłużeniem w wysokości 150 tysięcy guldenów[3].
KazimierzK.KozłowskiKazimierzK., JerzyJ.PodralskiJerzyJ., Gryfici. Książęta Pomorza Zachodniego, Szczecin: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985, ISBN 83-03-00530-8, OCLC189424372. Brak numerów stron w książce
.svg)
