Fińsko-radziecki pakt o nieagresji – pakt o nieagresji, podpisany 21 stycznia 1932 roku w Helsinkach przez fińskiego ministra spraw zagranicznych, Aarno Yrjö-Koskinena i posła nadzwyczajnego oraz ministra pełnomocnego ZSRR w Finlandii, Iwana Majskiego[1][2][3][4].
Umowa z Finlandią była jednym z kilku paktów o nieagresji, podpisanych w 1932 roku przez ZSRR z krajami graniczącymi z nim od zachodu (oprócz Finlandii była to Polska, Estonia, Łotwa i Litwa[5]) celem zabezpieczenia zachodniej granicy przed wszelkim niemieckim ekspansjonizmem[5]. Obie strony układu zobowiązały się do wzajemnego zagwarantowania nienaruszalności swych granic (Artykuł I) oraz rozwiązywania sporów przeprowadzanego w duchu sprawiedliwości i w oparciu o pokojowe środki (Artykuł V)[3]. Ponadto ustalono, że jeżeli jedna ze stron paktu będzie przedmiotem agresji ze strony jakiegoś innego kraju lub krajów, to druga w czasie trwania konfliktu zachowuje neutralność (Artykuł II)[3].
7 kwietnia 1934 roku w Moskwie nastąpiło przedłużenie paktu do 31 grudnia 1945 roku, a sygnatariuszami byli ministrowie spraw zagranicznych: Finlandii, Aarno Yrjö-Koskinen i ZSRR, Maksim Litwinow[1][6]. Inicjatywa ta po części była reakcją ZSRR na podpisaną 26 stycznia tego roku deklarację polsko-niemiecką o niestosowaniu przemocy[7]. Podobnie kraj ten uczynił w przypadku paktów o nieagresji zawartych z innymi państwami, położonymi przy jego zachodniej granicy[7].
Układ został jednostronnie wypowiedziany przez ZSRR 28 listopada 1939 roku, dwa dni po ostrzelaniu wioski Mainila, o co władze radzieckie oskarżyły Finlandię, mimo iż w rzeczywistości jego sprawcami byli żołnierze Armii Czerwonej[1][8]. Niedługo po zerwaniu paktu, 30 listopada nastąpiła inwazja ZSRR na Finlandię[1][2].