Początek turnieju nastąpił 8 lutego 2007, podczas zawodów indywidualnych na skoczni w Saalfelden am Steinernen Meer. Dwa dni później rozegrano konkurs indywidualny na skoczni w Breitenbergu. Następnego dnia na tym samym obiekcie odbył się konkurs drużynowy. Kolejne zmagania zostały rozegrane w Baiersbronn, a turniej zakończył się 17 lutego konkursem na obiekcie w Schonach.
Pierwszy konkurs indywidualny wygrała Ulrike Gräßler, a następny Anette Sagen. Trzeci konkurs – drużynowy wygrała reprezentacja Niemiec w składzie: Anna Häfele, Ulrike Gräßler, Carina Vogt, Lisa Rexhäuser. Trzecie zmagania indywidualne wygrała Lindsey Van, a ostatni konkurs wygrała Katie Willis. Zwyciężczynią dziewiątej edycji turnieju została po raz pierwszy Lindsey Van, która zdobyła najwięcej punktów w klasyfikacji łącznej FIS Ladies Grand Prix. Na drugim stopniu podium w generalnej klasyfikacji turnieju stanęła Ulrike Gräßler, a na trzecim – Katie Willis.
W cyklu wystartowało łącznie 55 zawodniczek z dwunastu narodowych reprezentacji.
Przed FIS Ladies Grand Prix
Organizacja
Organizatorem pierwszego z konkursów, który odbył się w Saalfelden am Steinernen Meer, był klub narciarski SK Saalfelden[1]. Za organizację drugiego i trzeciego konkursu, na skoczni w Breitenbergu, odpowiedzialny był miejscowy klub WSV Rastbüchl[2]. Kolejny konkurs, który przeprowadzono w Baiersbronn, odbył się dzięki lokalnemu klubowi – SV Baiersbronn[3]. Organizatorem ostatniego z konkursów, który odbył się w Schonach, był klub narciarski SC Schönwald[4].
Tło zawodów
Do 1998 roku Międzynarodowa Federacja Narciarska nie organizowała żadnych konkursów kobiecych[5]. Zdarzało się jednak, że skoczkinie startowały w roli przedskoczków w zawodach mężczyzn lub występowały jako zawodniczki, ale nie były klasyfikowane[6][7]. W styczniu 1998 w Sankt Moritz odbyły się nieoficjalne mistrzostwa świata juniorek, które są uznawane za pierwsze międzynarodowe zawody kobiece[8]. W marcu tego samego roku odbyły się natomiast pierwsze seniorskie zawody kobiet pod egidą Międzynarodowej Federacji Narciarskiej – dwa konkursy Pucharu Kontynentalnego w Schönwaldzie[9][5]. W kolejnym sezonie po raz pierwszy zorganizowano FIS Ladies Grand Tournee, będący pierwszym międzynarodowym cyklem zawodów kobiet, rozgrywanym przez Międzynarodową Federację Narciarską[10]. W sezonie 2004/2005 cykl został wcielony jako część Pucharu Kontynentalnego.
Spośród zawodniczek startujących w FIS Ladies Grand Prix w 2007 roku, trzydzieści dwie brały udział w poprzedniej – ósmej edycji turnieju. Wśród zawodniczek sklasyfikowanych w pierwszej trzydziestce poprzedniej edycji, na starcie zabrakło czwartej Jessiki Jerome, siedemnastej Rieko Kanai i dwudziestej dziewiątej Stefanie Krieg. Zwyciężczynią FIS Ladies Grand Prix 2006 była Anette Sagen przed Lindsey Van i Juliane Seyfarth[11].
Przed turniejem zostało rozegranych dwanaście konkursów Pucharu Kontynentalnego, po pięć wygrały Anette Sagen i Juliane Seyfarth, dwa razy Ulrike Gräßler, a raz Lindsey Van (jedne z zawodów w Ljubnie zakończyły się zwycięstwem ex æquo Van i Gräßler). Liderką klasyfikacji była Anette Sagen z przewagą 93 punktów nad Juliane Seyfarth i 151 nad Ulrike Gräßler. W poprzednich edycjach turnieju czterokrotnie zwyciężała Daniela Iraschko (2000, 2001, 2002, 2005), trzykrotnie Anette Sagen (2003, 2004, 2006), raz wygrała Austriaczka Sandra Kaiser (1999), a Amerykanka Lindsey Van cztery razy stawała na podium klasyfikacji generalnej cyklu (w 2003, 2004, 2005 i 2006 roku). Latem także był rozgrywany turniej na podobieństwo FLGP - FIS Sommer Ladies Tournee, trzykrotnie zwyciężała Anette Sagen (2003, 2005, 2006), dwukrotnie Daniela Iraschko (2001, 2002) i raz Eva Ganster (2004).
Klasyfikacja Pucharu Kontynentalnego przed rozpoczęciem turnieju
Poniżej znajduje się klasyfikacja Pucharu Kontynentalnego w skokach narciarskich przed rozpoczęciem FIS Ladies Grand Prix 2007, czyli po przeprowadzeniu dwunastu konkursów indywidualnych.
Klasyfikacja generalna PK przed FIS Ladies Grand Prix[12]
Do klasyfikacji generalnej FIS Ladies Grand Prix zaliczane były noty punktowe zdobyte przez zawodniczki podczas konkursów.
Skoki oceniane były w taki sam sposób, jak podczas zawodów Pucharu Świata, czy Pucharu Kontynentalnego. Za osiągnięcie odległości równej punktowi konstrukcyjnemu zawodniczka otrzymywała 60 punktów. Za każdy dodatkowy metr uzyskiwała dodatkowo 2 punkty, i analogicznie za każdy metr poniżej punktu K minus 2 punkty. Ponadto, styl skoku i lądowania podlegał ocenie przez pięciu sędziów wybranych przez FIS, którzy mogli przyznać maksymalnie po 20 punktów. Dwie skrajne noty (najwyższa i najniższa) nie wliczane były do noty końcowej[14].
Głównymi dyrektorami konkursów w ramach FIS Ladies Grand Prix byli kolejno: Adolf Eder, Fraz Hauer, ponownie Fraz Hauer, Fritz Bischoff i Daniel Schulze. Sędzią technicznym podczas pierwszych konkursów w Saalfelden am Steinernen Meer oraz dwóch w Breitenbergu, Stanislav Slavik, a jego asystentem – Edgar Ganster[19][20][21]. W przedostatnim i ostatnim konkursie na skoczni Große Ruhestein i Langenwaldschanze, sędzią technicznym był Josef Slavik, a asystował mu Edgar Ganster[22][23].
W poniższej tabeli znajduje się zestawienie wszystkich sędziów, którzy oceniali styl skoków podczas konkursów FIS Ladies Grand Prix 2007 wraz z zajmowanymi przez nich miejscami na wieży sędziowskiej.
Ulrike Gräßler – zwyciężczyni inauguracyjnego konkursu FIS Ladies Grand Prix oraz druga zawodniczka klasyfikacji łącznej FLGP 2007.
Pierwszy z konkursów indywidualnych, przeprowadzony w ramach FIS Ladies Grand Prix, odbył się na obiekcie normalnym w Saalfelden am Steinernen Meer. W pierwszej serii konkursowej dwóm zawodniczkom udało się osiągnąć odległość powyżej punktu konstrukcyjnego, umieszczonego na 85 metrze. Pierwszą która tego dokonała, była skacząca z numerem 41 Ulrike Gräßler, która skoczyła na 87,0 metrów, co okazało się najlepszą odległością całego konkursu. Metr bliżej lądowała Anette Sagen. Notę łączną powyżej 100 punktów uzyskały jeszcze trzy zawodniczki: Anja Tepeš (100,5 punktu), Lisa Rexhäuser (101,5 punktu) i Lindsey Van (102,0 punkty). Po pierwszej serii liderką była Sagen, z 2,5 punktu przewagi nad Gräßler i jedenastoma nad trzecią Van.
W serii finałowej, czterem zawodniczkom udało się uzyskać odległość powyżej 80 metrów. Pierwszą która tego dokonała była ósma po pierwszej serii Daniela Iraschko (80,5 m), co pozwoliło jej na awans o trzy pozycje w klasyfikacji generalnej konkursu. Odległościowo gorszy o pół metra rezultat uzyskała, plasująca się na trzecim miejscu Lindsey Van, i utrzymała swoją pozycję po pierwszej serii. Skacząca jako przedostatnia Niemka Gräßler, uzyskała 86 metrów, o pięć metrów więcej niż plasująca się przed nią Norweżka, co pozwoliło wygrać jej konkurs z przewagą 7,5 punktu nad Sagen (81,0 m) i 20 nad Van.
Daniela Iraschko – druga zawodniczka drugiego indywidualnego konkursu FIS Ladies Grand Prix w Breitenbergu oraz czwarta zawodniczka klasyfikacji generalnej FLGP 2007.
Drugimi zawodami rozegranymi w ramach FIS Ladies Grand Prix był konkurs indywidualny w Breitenbergu. W pierwszej serii tylko Anette Sagen udało się, uzyskać odległość powyżej punktu konstrukcyjnego, umieszczonego na 75 metrze. Norweżka skacząca z numerem 51 – ostatnim – skoczyła 77,5 metra co pozwoliło jej na prowadzić po pierwszej serii przed Natą De Leeuw (74,0 m). Notę łączną powyżej 105 punktów uzyskały jeszcze cztery zawodniczki: Izumi Yamada (105,4 punktu), Line Jahr (107,0 punktów), Daniela Iraschko (108,1 punktu) i Katie Willis (109,2 punktu). Po pierwszej serii na prowadzeniu była Sagen, z przewagą 8,7 punktu nad De Leeuw i 8,8 nad Willis.
W serii finałowej, sześciu zawodniczkom udało się uzyskać odległość powyżej 75 metrów. Pierwszą która tego dokonała była skacząca jako dziewiętnasta Lisa Rexhäuser (77,5 m). Dzięki temu skokowi awansowała z jedenastej pozycji, na szóstą w klasyfikacji końcowej konkursu na skoczni Baptist-Kitzlinger-Schanze. Odległościowo nieco gorszy rezultat uzyskała, plasująca się na szóstym miejscu Izumi Yamada (75,5 m), i to właśnie Japonka wyprzedziła wcześniej wspomnianą Niemkę. Skacząca tuż po niej Line Jahr (72,5 m) spadła w klasyfikacji na ósme miejsce, przez gorszy skok niż rywalki. Czwarta Daniela Iraschko skoczyła o metr dalej, niż Japonka i awansowała o dwie pozycje w klasyfikacji generalnej konkursu. Prowadząca po pierwszej serii Norweżka Sagen uzyskała najdalszą odległość drugiej serii i całego konkursu, dzięki czemu pewnie wygrała konkurs z przewagą piętnastu punktów nad Iraschko. Trzecia była Kanadyjka Katie Willis (75,0 m).
Podczas pierwszej serii zawodniczki skakały z dwunastej belki startowej, a w drugiej z trzynastej[20].
Carina Vogt – zwyciężczyni trzeciego konkursu – drużynowego FIS Ladies Grand Prix.
Trzecią konkurencją siódmej edycji FIS Ladies Grand Prix były zawody drużynowe na skoczni normalnej w Breitenbergu, które odbyły się 11 lutego. W konkursie wystartowało dwanaście drużyn – dziesięć reprezentacji narodowych i dwie drużyny mieszane. Po pierwszej kolejce skoków na prowadzeniu była trzecia reprezentacja Niemiec. Najdalej skoczyła Ramona Straub, która uzyskała 71,0 metrów. Tuż za trzecią drużyną Niemiec znajdowała się pierwsza i druga drużyna niemiecka. Najdalej w drugiej kolejce – 75 metrów – skoczyła reprezentantka Niemiec I, Ulrike Gräßler. Na prowadzenie wysunęła się pierwsza ekipa niemiecka, z przewagą 16,2 punktu nad Austriaczkami. W trzeciej turze najdłuższy skok oddała reprezentantka Włoch Lisa Demetz, która uzyskała o 4,5 metra słabszy rezultat, niż wcześniej wspomniana Gräßler. W ostatniej grupie pierwszej serii najdalej skoczyła Anette Sagen (82,5 m), dzięki czemu Norweżki awansowały z piątej na trzecią pozycję. Skok o siedem metrów krótszy oddała Daniela Iraschko, co pozwoliło awansować Austriaczkom na pierwsze miejsce, po słabszej próbie Lisy Rexhäuser (70,0 m) z pierwszej drużyny niemieckiej. Po pierwszej serii prowadziły Austriaczki, z przewagą 7,9 punktu nad pierwsza drużyną Niemiec i 9,5 nad Norweżkami.
Najdłuższym skokiem piątej kolejki był skok Ramony Straub na 73,5 metra. Dwa metry bliżej lądowała Anna Häfele, co pozwoliło pierwszej reprezentacji Niemiec ponownie wyjść na prowadzenie o 10,9 punktu przed drugą reprezentacją Niemiec. Dziewięć metrów bliżej od Straub lądowała Esther Steindl, dzięki czemu Austriaczki spadły na trzecią pozycję. W szóstej kolejce najdalej skoczyła Ulrike Gräßler, która uzyskała 75,5 metra. Włoszka Evelyn Insam (75,0 m) uzyskała drugą odległość szóstej kolejki, co pozwoliło na awans Włoszek na trzecią pozycje w konkursie. Na drugie miejsce powróciły Austriaczki po 73,5 metrowym skoku Jacqueline Seifriedsberger. W przedostatniej – siódmej kolejce najdalej skoczyła Katie Willis z Kanady. Po siódmej kolejce za prowadzącymi Niemkami z pierwszej reprezentacji, na drugim miejscu plasowały się Austriaczki (19,0 punktów straty), które z przewagą 12,5 punktu wyprzedzały drużynę Włoską. W ostatniej, ósmej kolejce najdalej skoczyła podobnie jak w pierwszej serii Anette Sagen (75,5 m), która w nieoficjalnej klasyfikacji indywidualnej zajęła pierwsze miejsce, z przewagą 14,5 punktu nad Ulrike Gräßler. Reprezentantka Włoch Roberta D'Agostina uzyskała o dwanaście metrów gorszy rezultat niż Norweżka Sagen, dzięki czemu Norweżki awansowały na trzecie miejsce, a Włoszki spadły na piąte ponieważ wyprzedziły je jeszcze Niemki z drugiej reprezentacji. Na pierwszym miejscu uplasowała się pierwsza reprezentacja Niemiec, z przewagą 6,7 punktu nad Austriaczkami i 22,2 nad reprezentacją Norwegii.
W konkursie nie wystartowała Niemka Steffi Reischl.
Zawodniczki podczas pierwszej, drugiej, trzeciej, czwartej, piątej i szóstej kolejki skakały z szesnastej belki startowej, podczas szóstej i siódmej z piętnastej, a w ostatniej z czternastej[21].
Lindsey Van – zwyciężczyni przedostatniego konkursu w Saalfelden am Steinernen Meer oraz klasyfikacji łącznej FLGP 2007.
Trzy dni po konkursie drużynowym w Breitenbergu, przeprowadzony został trzeci indywidualny konkurs FLGP, na skoczni Große Ruhestein (K-85). W pierwszej serii trzem zawodniczkom udało się uzyskać odległość powyżej punktu konstrukcyjnego, umieszczonego na 85 metrze. Najdalej skoczyła Lisa Rexhäuser (89,5 m), przy notach punktowych po 16,5 punktu. Skok ten okazał się również najdalszym rezultatem całego konkursu. Drugą odległość serii uzyskała Ulrike Gräßler (88,5 m), przy podobnych notach za styl jak jej koleżanka z reprezentacji. Dwa i pół metra gorszy rezultat uzyskała Amerykanka Lindsey Van, lecz dzięki lepszym notom za styl jej strata do Gräßler wynosiła tylko 2,5 punktu. Na prowadzeniu po pierwszej serii była Rexhäuser, o 2,0 punkty przed Gräßler, i o 4,5 przed Van.
W serii finałowej wystartowało trzydzieści jeden zawodniczek, spośród których dwie osiągnęły odległość równą, bądź powyżej punktu konstrukcyjnego umieszczonego na 85 metrze. Najdalej w drugiej serii lądowała siódma po pierwszej serii Katie Willis, która skoczyła na odległość 85,5 metra. Sklasyfikowane przed nią Nata De Leeuw, Daniela Iraschko i Line Jahr uzyskały odpowiednio 77,0, 77,5 i 79,0 metrów. Żadnej z nich nie udało się wyprzedzić Kanadyjki, dopiero trzecia Lindsey Van skoczyła na 85,0 metrów, i wyprzedziła Willis o 9 punktów. Jako następne na belce startowej usiadły Niemki Ulrike Gräßler (81,0 m) i Lisa Rexhäuser (81,5 m), jednak nie udało mi się skoczyć na tyle daleko aby wyprzedzić Amerykankę. Zwyciężczynią konkursu została zatem Van, z przewagą 4,5 punktu nad Rexhäuser i 6,0 nad Gräßler.
Coline Mattel – 37 zawodniczka ostatniego konkursu FLGP oraz najmłodsza zawodniczka całego cyklu – 12 lat.
Ostatni z konkursów indywidualnych, przeprowadzony w ramach FIS Ladies Grand Prix, odbył się po raz pierwszy w historii cyklu, na obiekcie normalnym w Schonach. W pierwszej serii konkursowej trzem zawodniczkom udało się osiągnąć odległości powyżej punktu konstrukcyjnego, umieszczonego na 90 metrze. Pierwszą, która tego dokonała, była skacząca z numerem 37 Katie Willis, która skoczyła 92,5 metra. Na tej samej odległości lądowała Daniela Iraschko, jednak dostała gorsze noty za styl i uzyskała punkt mniej niż Kanadyjka. Z 38 numerem skakała Lindsey Van, która uzyskała 92,0 metry przy dobrych notach za styl, dzięki czemu uplasowała się pół punktu za Willis. Notę łączną powyżej 110 punktów uzyskała jeszcze tylko Austriaczka Jacqueline Seifriedsberger (110,0 punktów). Po pierwszej serii liderką była Willis, z 0,5 punktu przewagi nad Van i punktem nad trzecią Danielą Iraschko.
Jako pierwsza w serii finałowej, 90-metrowy skok oddała jedenasta Ulrike Gräßler, która skoczyła 92,5 metra, dzięki czemu awansowała aż o sześć pozycji w klasyfikacji. Dopiero siódma po pierwszej serii Nata De Leeuw (90,5 m), uzyskała o pół punktu notę lepszą niż Niemka. Kolejne zawodniczki uzyskiwały słabsze rezultaty, dopiero trzecia Daniela Iraschko (90,5 m) skoczyła na tyle daleko aby wyprzedzić prowadzącą Kanadyjkę. Jako następna na belce startowej usiadła Lindsey Van i to właśnie ona poprawiła o pół metra odległość Niemki Gräßler. Sklasyfikowana na pierwszym miejscu po pierwszej serii Kanadyjka Willis, oddała o półtora metra lepszy skok, niż najlepsza odległość Amerykanki i powiększyła przewagę z pierwszej serii. Wygrała Willis, z 2,5 punktu przewagi nad Van i 10,0 nad Iraschko.
Z zawodów została zdyskwalifikowana Francuzka Caroline Espiau.
Poniżej znajduje się końcowa klasyfikacja FIS Ladies Grand Prix 2007 po przeprowadzeniu czterech konkursów. Łącznie, w tej edycji FIS Ladies Grand Prix sklasyfikowanych zostało 55 zawodniczek z dwunastu państw[25].
Poniższa tabela zawiera składy wszystkich dziewięciu reprezentacji, które uczestniczyły w FIS Ladies Grand Prix 2007. W nawiasie obok nazwy kraju podana została liczba zawodniczek z poszczególnych państw. W tabeli przedstawiono wyniki zajmowane przez zawodniczki we wszystkich konkursach oraz miejsca w poprzedniej edycji turnieju.
Klasyfikacja Pucharu Kontynentalnego po zakończeniu turnieju
Po rozegraniu konkursów FIS Ladies Grand Prix na prowadzeniu w Pucharze Kontynentalnym umocniła się Anette Sagen, która o 122 punkty wyprzedzała Ulrike Gräßler i o 263 punkty – Juliane Seyfarth. Poniżej znajduje się klasyfikacja generalna Pucharu Kontynentalnego po przeprowadzeniu szesnastu konkursów indywidualnych.
Klasyfikacja generalna PK po FIS Ladies Grand Prix[81]