Po upadku komunizmu wyjechał za granicę, do Izraela, gdzie występował przez pięć lat. Był zawodnikiem klubów drugoligowych (Hapoel Ramat Gan, Maccabi Ironi Aszdod i Maccabi Jafa); z tym drugim w sezonie 1992–1993 wywalczył awans do ekstraklasy. Piłkarską karierę zakończył w barwach Lewskiego w wieku trzydziestu czterech lat. Mimo ponad dwustu meczów rozegranych w zespole ze stolicy, ani razu nie wystąpił w reprezentacji Bułgarii
Kariera szkoleniowa
Pracę szkoleniową rozpoczął w 2002, kiedy dołączył do sztabu trenerskiego Lewskiego Sofia. Obok Canko Cwetanowa był najbliższym współpracownikiem Stanimira Stoiłowa w latach 2004–2008, czyli wówczas, gdy klub wywalczył dwa tytuły mistrza kraju, dotarł do ćwierćfinału Pucharu UEFA i jako pierwsza drużyna z Bułgarii – awansował do Ligi Mistrzów.
Sławia Sofia w sezonie 2010–2011
W sierpniu 2008 po tym, jak drużyna prowadzona przez następcę Stoiłowa Welisława Wucowa przegrała w eliminacjach do Ligi Mistrzów z białoruskimBATE Borysów, Welew został nowym szkoleniowcem Lewskiego. W pierwszym sezonie swojej pracy, rozpoczętym od ligowego zwycięstwa 6:0 nad Botewem Płowdiw, zdobył mistrzostwo kraju. Dzięki temu na koniec rozgrywek 2008–2009 otrzymał nagrodę dla najlepszego szkoleniowca w Bułgarii.
23 lipca 2009, niedługo po tym, jak Lewski wygrał 9:0 z UE Sant Julià w drugiej rundzie Ligi Mistrzów, Welew otrzymał wymówienie. Szefowie Lewskiego nie podali przyczyn zwolnienia.
Od maja 2010 był trenerem innego stołecznego klubu, Slawii[1]. Zastąpił na tym stanowisku Welisława Wucowa, od którego dwa lata wcześniej przejął Lewskiego. W pierwszym sezonie swojej pracy doprowadził Slawię do – pierwszego od 1996 – finału Pucharu Bułgarii. Trofeum jednak ostatecznie trafiło do CSKA Sofia, które wygrało 1:0 z podopiecznymi Welewa. Ta porażka oraz słaby wynik w lidze (jedenastce miejsce) sprawiły, że na koniec sezonu 2010–2011 trener został zdymisjonowany.
