Emanuel Quirini

Emanuel Franciszek Quirini

Emanuel Franciszek Quirini
major żandarmerii
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1895 Milówka
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	10 Dywizjon Żandarmerii 7 Dywizjon Żandarmerii
Stanowiska	p.o. kwatermistrza zastępca dowódcy dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Emanuel Franciszek Quirini (ur. 18 stycznia 1895 w Milówce, zm. 1940 w Katyniu) – major żandarmerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Emanuel Franciszek Quirini urodził się 18 stycznia 1895 roku w Milówce, w powiecie żywieckim ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie pochodzenia włoskiego Mariana i Adeli z domu Schimlerich^[1]. Był młodszym bratem Eugeniusza (1891–1978), podpułkownika dyplomowanego^[2] .

Uczył się we Lwowie, w siedmioklasowej 1 Wyższej Szkole Realnej. W latach 1909–1912 był członkiem VII Lwowskiej Drużyny Skautowej, której drużynowym był Henryk Bagiński, a w latach 1912–1914 członkiem IV Lwowskiej Drużyny Strzeleckiej. Od 26 sierpnia 1914 roku walczył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 1 grudnia 1915 roku złożył maturę. Następnie pełnił służbę w 5 pułku piechoty, w stopniu sekcyjnego. 9 lutego 1917 roku został przeniesiony do Żandarmerii Polowej Legionów Polskich, jako szeregowiec żandarmerii^[3]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, służył w Dowództwie Żandarmerii Polowej Polskiej Siły Zbrojnej^[4].

W listopadzie 1918 roku, w stopniu wachmistrza żandarmerii, został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Wydziału Żandarmerii Sztabu Generalnego, na stanowisko kierownika kancelarii. 17 października 1919 roku został mianowany podporucznikiem w żandarmerii z dniem 1 października 1919 roku^[5]. 1 maja 1920 roku awansował na porucznika, a 15 sierpnia 1920 roku na rotmistrza. We wrześniu 1920 roku został komendantem Kadry Dywizjonu Żandarmerii Polowej w Modlinie. Funkcję tę sprawował krótko. Przeniesiony do Warszawy przez kilka miesięcy był referentem personalnym tamtejszej Kadry Żandarmerii Polowej. Od marca do lipca 1921 roku dowodził 5 szwadronem Dywizjonu Żandarmerii Polowej Etapowej Nr 6 w Krzemieńcu. Potem służył kolejno w Równem i Noworadomsku. W 1922 roku ukończył kurs oficerski w Centralnej Szkole Żandarmerii w Grudziądzu. 1 czerwca 1922 roku, po półrocznej służbie w 4 dywizjonie żandarmerii w Łodzi, został zwolniony do rezerwy. 19 października 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego^[6]. Faktycznie, dekretem L. 18622/V.P.B. Naczelnego Wodza z 16 maja 1922 roku został pozbawiony stopnia oficerskiego na mocy orzeczenia Sądu Honorowego Wielkopolskiej Szkoły Podoficerów Nr 2^[7].

27 czerwca 1926 roku został powołany do służby czynnej, jako oficer rezerwy, i przydzielony do 6 dywizjonu żandarmerii we Lwowie na stanowisko oficera do zleceń. 4 marca 1928 roku, jako oficer rezerwy zatrzymany w służbie czynnej, został przemianowany z dniem 1 stycznia 1928 roku na oficera zawodowego, w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1926 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii oraz przydzielony do 10 dywizjonu żandarmerii w Przemyślu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza^[8][9][10]. Następnie został przeniesiony do 6 dywizjonu żandarmerii. Pełnił służbę w Tarnopolu i we Lwowie. 3 maja 1936 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 7 dywizjonu żandarmerii w Poznaniu. Na majora awansował ze starszeństwem z 19 marca 1937 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii^[6][11].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Był bezdzietnym kawalerem.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[13][14]
• Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[15]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[16][15]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

1. Eugeniusz Quirini ↓, tu podano, że nazwisko panieńskie matki brzmiało „Schimlovich”.
2. Wykaz Legionistów ↓.
3. CAW ↓, sygn. I.120.1.301a, s. 15.
4. Janina Snitko-Rzeszut, Emanuel Franciszek Quirini, s. 417.
5. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 95 z 26 listopada 1919 roku, poz. 3678.
6. J. Snitko-Rzeszut, Emanuel ..., op. cit., s. 417.
7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 10 czerwca 1922 roku, s. 406.
8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 77
9. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 671, 676.
10. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 289, 794.
11. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 978-83-7188-899-1, s. 282, 836.
12. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
13. M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
14. Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, Nr 104 z 17 kwietnia 1931. 
15. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 282.
16. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-08)].
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 514. [dostęp 2016-07-26].
• Wanda Roman, Żandarmi polscy zamordowani na Wschodzie. Wrzesień 1939 - maj 1940, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (157), Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”, Warszawa 1996, ISSN 0043-7182, s. 343.
• Janina Snitko-Rzeszut, Emanuel Franciszek Quirini [w:] Pro Memoria, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (136), Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”, Warszawa 1991.
• Henryk Korczyk: Eugeniusz Quirini. Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2017-12-08].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Eugeniusz Quirini. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-09)].