Herb hrabiów Vaudémont, XV wiek Herb książąt Lotaryngii i Baru, XVI–XVIII wiek Dynastia z Vaudémont (fr. Maison de Lorraine-Vaudémont ) – ród feudalny, a później książęcy z Lotaryngii , młodsza gałąź pochodzącej z Alzacji dynastii z Châtenois .
Dynastię z Vaudémont zapoczątkował żyjący na przełomie XIV i XV wieku syn księcia Lotaryngii Jana I, Fryderyk, który był hrabią Vaudémont i zginął w 1415 roku w bitwie pod Azincourt .
Ród Vaudémont w XV wieku zgłaszał swoje prawa do rządzonej przez Walezjuszów Górnej Lotaryngii. W 1473 roku odziedziczył to księstwo przedstawiciel rodu, René II Lotaryński , będący głównym potomkiem zarówno męskiej, jak i żeńskiej linii sukcesji.
W późniejszych wiekach władcy lotaryńscy lawirowali między Francją a Rzeszą Niemiecką. Uznając w zależności od sprzyjających warunków politycznych zwierzchność królów Francji lub cesarzy Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego . Od XVII wieku byli w sojuszu z Habsburgami co prowadziło do ustawicznych wojen z Francją. Na mocy traktatu wiedeńskiego z 1735 roku kończącego wojnę sukcesyjną polską utracili Księstwo Lotaryngii i Baru na rzecz zdetronizowanego króla polskiego Stanisława Leszczyńskiego . W zamian ostatni książę z dynastii Vaudémont, Franciszek Stefan Lotaryński otrzymał Wielkie Księstwo Toskanii .
Z dynastii z Vaudémont pochodził francuski ród książęcy Gwizjuszów . Kontynuacją dynastii z Vaudémont jest Dom Habsbursko-Lotaryński .
Angielskie
Armeńskie
Bizantyńskie
Bośniackie
Bułgarskie
Chorwackie
Czeskie i morawskie
Duńskie
Frankijskie i francuskie
Gruzińskie
Hiszpańskie
Litewskie
Niemieckie
Polskie i pomorskie
Portugalskie
Ruskie i rosyjskie
Rumuńskie – mołdawskie i wołoskie
Serbskie i czarnogórskie
Szkockie
Szwedzkie
Węgierskie
Włoskie
Dynastie pogrupowane są pod względem rodzimego kraju, w ramach nich alfabetycznie; w nawiasach boczne linie będące samodzielnymi dynastiami 
