Dydko, didko, ditko, dytko, dydo – nadprzyrodzona istota z polskiego folkloru, pierwotnie demon z wierzeń słowiańskich, później zdegradowany do roli straszydła.
Postać dydka wywodzi się od znanego na Rusi demona opiekuńczego domu (por. domowik), po chrystianizacji zdegradowanego do roli diabła, zwłaszcza leśnego[1], ostatecznie zaś do roli nocnego straszydła, którym straszono dzieci (por. bobo).
Dydka wyobrażano sobie jako niezgrabną postać z wielką głową, zazwyczaj na słomianych nogach podobnych do pajęczych odnóży. Według późniejszych wierzeń dydko miał się pokazywać w zwierciadle pannom spędzającym za dużo czasu przed lustrem.
Na Podkarpaciu uważano, że bytuje on w puszczach i zaroślach, plącząc szlaki, podmieniając drogowskazy i uprzykrzając życie wędrowcom. Czasem stosuje on czary i uroki, pokazując się w postaci związanego koguta albo zająca[2].
Przypisy
Bibliografia
- EwaE. Nowacka EwaE., Bożęta i my, TomaszT. Wirchanowski (ilustr.), Warszawa: Wydawnictwo Orenda, 1995, ISBN 83-86346-02-7, OCLC 69630334 . Brak numerów stron w książce
- BarbaraB. Podgórska BarbaraB., AdamA. Podgórski AdamA., Wielka Księga Demonów Polskich. Leksykon i antologia demonologii ludowej, Katowice: Wydawnictwo KOS, 2005, ISBN 83-89375-40-0, OCLC 69459625 . Brak numerów stron w książce
Religia i mitologia Słowian
