Pierwsze wzmianki w Metryce Litewskiej. W 1452 występuje jako wieś Dawiaczorawicze w starostwie pińskim, własność królowej Bony. Przebiegał tędy trakt z Brześcia na Wołyń. Siedziba wójtostwa w 1552. Od 1565 w granicach powiatu pińskiego. Miasto hospodarskie Dowieczorowicze lokowane w 1623 roku, położone było w powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego[5]. W I połowie XVII wieku własność Lwa Sapiehy. Następnie przechodzi w ręce Niewielskich, którzy uzyskują dla wsi prawa miejskie i fundują cerkiew.
Po raz pierwszy nazwa Drohiczyn (Dorohiczyn) pojawia się w 1655. W tym roku pojawia się też nazwa Drogiczyn[6]. W 1749 z inicjatywy marszałka pińskiego Orzeszki w miejscowości powstał klasztor franciszkanów.
Po III rozbiorze Polski od 1795 w składzie Cesarstwa Rosyjskiego. W 1886 w miasteczku powstała stacja kolejowa. W przededniu I wojny światowej funkcjonowały tu fabryka słomkowych kapeluszy, mleczarnia, zakład oczyszczania kredy i młyny.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w kwietniu 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1500 osób. 15 październik 19421 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano obok dworca kolejowego i na Bronnej Górze[9].
↑Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. nr 2, poz. 5).
↑Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. T. 7: Województwo poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1924, s. 13–14.
↑Stanisław Alexandrowicz, Geneza i rozwój sieci miasteczek Białorusi i Litwy do połowy XVII w., w: Acta Baltico‑Slavica t. 7, 1970, s. 103.