Dorożka (potocznie również fiakier[1], drynda[2]) – lekki, jedno- lub dwukonny, czterokołowy pojazd zaprzęgowy używany do przewozu 1–4 pasażerów, wprowadzony we Francji w latach 40. XVII wieku oraz w Rosji na początku XIX wieku. Wyposażony jest w składany dach nad tylną (pasażerską) częścią, natomiast przednie siedzenie (kozioł), przeznaczone dla powożącego (fiakra), jest zwykle odkryte. Obecnie dorożka służy do wynajmu (za opłatą) i jest atrakcją turystyczną wielu miast jako element lokalnego folkloru[3].
Obecnie w Polsce, zwyczajowo, na terenach byłego zaboru rosyjskiego i pruskiego dorożkami są nazywane wszystkie pojazdy o kształcie powozu, natomiast na terenach dawnego zaboru austriackiego dorożki są zwane fiakrami[4].
Nazwa fiacre pochodzi pośrednio od św. Fiakra z Brie, którego imię nosiła Gospoda pod św. Fiakrem (Hôtel de Saint Fiacre) w Paryżu. W gospodzie tej, w latach 40. XVII wieku, znajdowało się biuro wynajmu powozów. Nazwa fiakier odnosi się również do powożącego tym pojazdem.
Nazwa dorożka powstała w Warszawie i jest spolszczeniem rosyjskiego słowa darożka, oznaczającego opłatę za przejazd konnym zaprzęgiem stanowiącym dziewiętnastowieczny system komunikacji miejskiej w Sankt Petersburgu[5].
Fiakier a dorożka
Do około połowy XX wieku[6][7] funkcjonowało rozróżnienie pomiędzy dorożką a fiakrem. Dorożka była środkiem regularnego transportu miejskiego, natomiast fiakier stanowił pojazd wykorzystywany wyłącznie na zasadzie wynajmu (odpowiednik dzisiejszej taksówki).