Przekład Witwickiego stanowi stosunkowo wierne odtworzenie (z oryg. greka koine[10]) autentycznego języka tekstów ewangelii. Jednym z jego celów było dotarcie do pierwotnej formy Ewangelii Mateusza i Ewangelii Marka, do „języka ludowego, mówionego”[11], nie zniekształconego przez późniejsze zabiegi literackie[12]. Autorowi przekładu chodziło o oczyszczenie ewangelii z aparatu interpretacyjnego instytucji religijnych[11] (podkreślających ich wymiar boski) i zwrócenie ich kulturze świeckiej. Dokonał tego poprzez podkreślenie ich wymiaru ludzkiego[10][13][1]. Podobnie jak w objaśnieniach do poczynionych przez niego przekładów dialogów Platona, również w przypadku Dobrej Nowiny Witwicki stosował analizę semiotyczną. Na podstawie cech wypowiedzi wnioskował o przeżywanych uczuciach, cechach charakteru, stosunku do innych uczestników dialogu, stylu myślenia, preferowanych metodach prowadzenia sporów, itp[14].
Tu mamy na każdym kroku do czynienia z rozdwojeniem wewnętrznym, z osobistą realizacją poezji czytanej, z przekonaniami nieodpartymi, które nie pochodzą ze spostrzeżeń uważnie kontrolowanych, tylko się rodzą same, z odczuciem swojej potęgi nadludzkiej i misji dziejowej, z przymusami wewnętrznymi, z nieliczeniem się z powagami i sugestiami otoczenia, z zaburzeniami w konflikcie z otoczeniem[16].
Tłumaczenie zostało opatrzone obszernym komentarzem Witwickiego, zawierającym analizę psychologiczną tekstu[4][12] oraz osób w nim występujących. Witwicki postawił sobie za główne zadanie odtworzenie psychologicznych portretów postaci ewangelistów, a zwłaszcza sylwetki głównego bohatera ewangelii – Jezusa[17]. Komentarz jest w istocie psychobiografią Jezusa[18]. Według Witwickiego Jezusa cechował subiektywizm wyrażający się „w patrzeniu na wartości wyłącznie z własnego punktu widzenia i narzucanie ich innym”[19], krótkowzroczność wynikająca ze skupienia na sobie[20], nietolerancyjny stosunek do religijnych i ideowych przeciwników:[15]
W stosunku do Żydów biednych, małych i wierzących był zawsze łaskawym dobroczyńcą; w stosunku do opornych, krytycznych, potężnych przeciwników, niemiłosierny i skrajny[21].
Wielki wybuch skrajnej niechęci, chociaż to za słabe słowo, przeciwko uczonym w Piśmie i Faryzeuszom. Niepohamowany bezsilny gniew dyktuje tu obelgi, za które w Kazaniu na Górze groziło piekło każdemu[22]. Wyrok potępienia wydany w formie ogólnej i skrajnej bez przesłuchania i obrony i bez litości i bez miłosierdzia. Wzmożone poczucie mocy i godności boskiej, która zamiast uznania i poddania się, napotkała na opór i krytykę[23].
Witwicki przypisuje Jezusowi silny egocentryzm oraz poczucie wyższości wobec ludzi, traktowanie ich przedmiotowo; drażliwość na punkcie własnego statusu i brak empatii wobec potrzeb innych ludzi, oschłość uczuciową oraz trudności w kontakcie ze światem. A także rozdwojenie jaźni, czyniące zeń typ schizotymiczny (według Ernsta Kretschmera) czy wręcz schizofreniczny. Stwierdza jednocześnie spójność rysującego się w tekście literackim obrazu, co pozwala domniemywać o istnieniu jego odpowiednika w osobie historycznego Jezusa z Nazaretu[24][25][1][18][26].
Interpretację postaci Jezusa z ewangelii Mateusza i Marka Witwicki kontynuował podczas zajęć ze studentami Uniwersytetu Warszawskiego[27] w ramach ostatniego prowadzonego przez siebie seminarium w latach 1946–1948[28] (w swoim domu w Konstancinie[27]).
↑Jan Szmyd: Psychologiczny obraz religijności i mistyki. Z badań psychologów polskich. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1996, s. 197. ISBN 83-86841-54-0. Cytat: „Komentarz do Dobrej Nowiny dotyczy także, w mniejszym stopniu, innych postaci Ewangelii (Jana Chrzciciela, apostołów). W całości stanowi oryginalną, jedyną w swoim rodzaju – jeśli chodzi o polską literaturę psychologiczną – próbę interpretacji podmiotowej genezy chrześcijaństwa, cenną ze względu na walory poznawcze i nader interesującą z metodologicznego punktu widzenia”.
↑ abAndrzej Nowicki: Witwicki. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1982, s. 90. ISBN 83-214-0301-8. Cytat: „Doniosłe znaczenie dla polskiego religioznawstwa ma także dokonany przez Witwickiego przekład dwóch ewangelii z obszernym komentarzem, zawierającym analizę psychologiczną tekstu, połączoną z historyczną, socjologiczną, prawną oraz językową interpretacją faktów i wydarzeń”.
↑Teresa Rzepa: Psychologia Władysława Witwickiego. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1991, s. 205. ISBN 83-232-0332-6. Cytat: „Najwięcej głosów krytycznych (poza Psychologią) otrzymały: przekład Dobrej Nowiny według Mateusza i Marka oraz Wiara oświeconych”.
↑Kratyczny wizerunek Jezusa Chrystusa. W: Amadeusz Citlak: Relacje społeczne świata antycznego w świetle teorii kratyzmu. Psychologia historyczna w szkole lwowsko-warszawskiej. Warszawa: Instytut Psychologii PAN, 2016, s. 56–65. ISBN 978-83-939589-7-9.
↑ abJan Szmyd: Psychologiczny obraz religijności i mistyki. Z badań psychologów polskich. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1996, s. 195. ISBN 83-86841-54-0.
↑Teresa Rzepa: Psychologia Władysława Witwickiego. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1991, s. 157. ISBN 83-232-0332-6.
↑ abJan Szmyd: Psychologiczny obraz religijności i mistyki. Z badań psychologów polskich. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1996, s. 197. ISBN 83-86841-54-0.
↑Jan Szmyd: Psychologiczny obraz religijności i mistyki. Z badań psychologów polskich. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1996, s. 196. ISBN 83-86841-54-0.
↑Amadeusz Citlak: Relacje społeczne świata antycznego w świetle teorii kratyzmu. Psychologia historyczna w szkole lwowsko-warszawskiej. Warszawa: Instytut Psychologii PAN, 2016, s. 61–62. ISBN 978-83-939589-7-9.
↑ abTeresa Rzepa: Psychologia Władysława Witwickiego. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1991, s. 184. ISBN 83-232-0332-6.
↑Teresa Rzepa: Psychologia Władysława Witwickiego. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1991, s. 117, 119–120. ISBN 83-232-0332-6.
