Dwóch multiplekserów – z multipleksera programowego otrzymuje się strumień programowy, czyli jeden strumień w skład którego wchodzą strumienie audio, wideo oraz danych, tylko z jednego kanału. Z kolei z multipleksera transmisyjnego otrzymuje się strumień transmisyjny, który składa się z pakietów o stałej długości oraz mogących pochodzić z różnych kanałów.
Układu sygnałów: pilota i TPS – pilot wykorzystywany jest do synchronizacji odbiornika z nadajnikiem. TPS zawiera zakodowane parametry modulacji.
W Polsce planem przejścia na telewizję cyfrową zajmuje się Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji oraz Urząd Komunikacji Elektronicznej. Ostatnie ustalenia wskazują na wybór MPEG-4 jako metody kompresji, pierwszy multipleks telewizyjny ruszył we wrześniu 2009 roku[2]. Sygnał analogowy ma być wyłączany począwszy od czerwca 2011, zakończenie nadawania ostatnich analogowych programów zostało zaplanowane na 31 lipca 2013 roku[2]. Standard DVB-T był nadawany w przypadku multipleksów 1, 2 i 4 naziemnej telewizji cyfrowej na terytorium całej Polski do 27 czerwca 2022 roku do momentu przejścia na standard DVB-T2/HEVC[3][4][5], natomiast multipleks 3 obejmujący wyłącznie kanały Telewizji Polskiej SA może być nadawany w dotychczasowym standardzie DVB-T do 31 grudnia 2023[6].
Dnia 24 marca 2009 Ministerstwo Infrastruktury poinformowało, że uzgodnione rozporządzenie w sprawie wymagań technicznych i eksploatacyjnych dla urządzeń konsumenckich służących do odbioru cyfrowych naziemnych transmisji telewizyjnych zostało skierowane do notyfikacji w Komisji Europejskiej. Rozporządzenie zostało notyfikowane Komisji Europejskiej w dniu 16 marca 2009 r., pod numerem 2009/155/PL, w następstwie czego rozporządzenie zostało ogłoszone 24 grudnia 2009 roku i znajduje się w Dzienniku Ustaw nr 221/2009 poz. 1742[7].
Zgodnie z rozporządzeniem jako podstawowe wymagania przyjęto parametry odbiornika naziemnej telewizji cyfrowej (DVB-T) zdefiniowane w specyfikacji ETSI TS 101 154 V.1.9.1 jako 25 Hz H.264/AVC HDTV video, MPEG-2 Layer 2 and E-AC-3 audio, for a Baseline IRD able to decode up to 1920 × 1080 interlaced 25 Hz video pictures or 1280 × 720 progressive 50 Hz video pictures.
Wspomniany dokument stanowi ważną wskazówkę dla konsumentów, którzy przy zakupie telewizyjnego sprzętu odbiorczego powinni zwracać uwagę, czy dany odbiornik DVB-T lub telewizor ze zintegrowanym tunerem DVB-T jest w stanie poprawnie odtwarzać obraz jakości HD (wysokiej rozdzielczości) zakodowany zgodnie ze standardem MPEG-4 (H.264/AVC) oraz dźwięk wielokanałowy zakodowany zgodnie ze standardem Dolby Digital Plus (EAC-3)[8].
Posiadacze telewizorów i odbiorników ze zintegrowanym dekoderem DVB-T/MPEG-2 wyposażonym w wejście do podłączenia modułu CI mogą zakupić moduł transkodujący z MPEG-4 na MPEG-2 w celu umożliwienia odbioru programów zakodowanych w MPEG-4. Trzeba jednak pamiętać, że powyższe rozwiązanie pozwoli jedynie na odbiór kanałów SD. Jest ono jednak jedynym ratunkiem dla urządzeń DVB-T/MPEG-2, o ile mają gniazda CI i stosownie przygotowane oprogramowanie.
